Dwie bardzo młode dziewczyny. Z jednej strony energiczna, zbuntowana Finya, wielbicielka krzykliwych ubrań i imprezowiczka. Dziewczyna o silnej osobowości, wywierająca ogromny wpływ na otoczenie i potrafiąca czerpać z życia pełnymi garściami. Z drugiej strony, grzeczna spokojna Evi, z natury cicha i ostrożna, której słabnące serce odmierza ostatnie uderzenia. Gdyby miały okazję się poznać, pewnie nawet by się nie polubiły. Ich losy łączą się jednak w pewną mroźną zimową noc, gdy jedna z nich traci życie, by ta druga mogła odzyskać swoje.

Historia opowiedziana w „Tkankach” porusza bardzo ważny temat przeszczepu organów. Tego, że śmierć jednego człowieka nie musi być daremna. Choć nic już nie ukoi bólu po stracie i nie zwróci rodzinie ukochanego brata, męża czy dziecka, to jednak pewnym pocieszeniem może być to, że dzięki niemu inni ludzie mogą dostać szansę na życie. Autorka idzie jednak dalej i sięga po temat, który w pierwszej chwili wydaje się być dość surrealny, ale rzeczywiście istnieje wiele udokumentowanych przypadków zmiany osobowości ludzi po przeszczepach organów. Według niektórych teorii istnieje takie zjawisko, jak pamięć komórkowa polegające na tym, że wspomnienia niektórych zachowań i emocji mogą być przechowywane w narządach oddanych do transplantacji. Jest to bardzo kontrowersyjna teoria i wielu lekarzy odnosi się do niej sceptycznie. Ostatecznie przeszczepy narządów są zwykle ostatnią szansą na przeżycie, więc kwestia tego czy po transplantacji zmieni się osobowość biorców jest sprawą raczej drugorzędną.

Historię opowiedzianą w tkankach poznajemy z perspektywy kilu bohaterów. Mamy tutaj policjantkę, samą Evi, jej matkę, a także chłopaka i brata Finyi. Początkowo bardzo drażniła postać matki Evi. Rozpoczyna ona swoją historię od tego, że jej córka była doskonałym dzieckiem: grzecznym, cichym, spokojnym, sprzątała po sobie zabawki i nigdy nie rwała rajstopek. Ideał, którego zazdrościły jej inne matki. O chorobie Evi dowiedzieli się, gdy ta miała 11 lat i od tej pory stopniowo słabła, przez co nie miała możliwości zaznać prawdziwego nastoletniego życia. Dopiero po przeszczepie dziewczyna ma szansę na odrobinę rozrywki i niezależności. Tymczasem matka nie potrafi przyjąć do wiadomości tego, że jej córka dorasta i poszukuje swojego własnego ja. Kobieta obsesyjnie kontroluje dziewczynę i otwarcie nie akceptuje zmian, jakie zachodzą w jej zachowaniu. Momentami miałam ochotę nią potrząsnąć i powiedzieć: „kobieto ogarnij się, to twoja wina, że nie potrafisz dogadać się z córką”. Oczywiście wiedziałam, że zmiany w zachowaniu Evi miały inne podłoże niż młodzieńczy bunt, ale tak naprawdę dziewczyna nie robiła nic aż tak nietypowego.

Nie spodziewałam się, że „Tkanki” okażą się tak dobrą książką. Nie nazwałabym jej raczej thrillerem, ale jest to naprawdę wciągająca historia, która pod koniec rzeczywiście trzyma w napięciu. Całą opowieść poznajemy z perspektywy kilku osób, co w tym wypadku działa na korzyść książki, bo umożliwia stopniowe poznawanie elementów układanki, które ostatecznie tworzą naprawdę zgrabną całość. Duże wrażenie zrobiło na mnie zakończenie wywołując poczucie lekkiego oszołomienia. Zdecydowanie polecam.

Dwie bardzo młode dziewczyny. Z jednej strony energiczna, zbuntowana Finya, wielbicielka krzykliwych ubrań i imprezowiczka. Dziewczyna o silnej osobowości, wywierająca ogromny wpływ na otoczenie i potrafiąca czerpać z życia pełnymi garściami. Z drugiej strony, grzeczna spokojna Evi, z natury cicha i ostrożna, której słabnące serce odmierza ostatnie uderzenia. Gdyby miały...