Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ałbena Grabowska jest takim moim prywatnym odkryciem tego roku. Wcześniej miałam okazję przeczytać fantastyczną trylogię „Stulecie Winnych” i przygnębiający „Lot nisko nad ziemią”- dwie zupełnie inne historie. Dlatego, gdy w moje ręce wpadła „Lady M.” byłam bardzo ciekawa, czym tym razem zaskoczy mnie autorka.

Małgosia i Krzysztof są małżeństwem z wieloletnim stażem. Ona pracuje jako nauczycielka w pierwszych klasach podstawówki, on skończył medycynę, ale poświęcił się pracy akademickiej. Ona ambitna, apodyktyczna i kontrolująca każdy aspekt ich życia. On potulny, niezdolny do podejmowania własnych decyzji. Ona realizuje się poprzez karierę męża, twierdzi, że poświęciła absolutnie wszystko, by mógł się rozwijać. On lubi swoją pracę, szanuje i podziwia swojego profesora i w żadnym wypadku nie jest gotów na objęcie kierowniczego stanowiska. Wszystko się zmienia w dniu, w którym Krzysztof dostaje awans, a potem przypadkowo poznaje piękną, młodą dziewczynę. W tym samym czasie w szkole Małgosi pojawia się nowy dyrektor. Tłumione dotąd uczucia zaczną wychodzić na wierzch, a konsekwencje działań małżonków będą przerażające.

Ałbena Grabowska ma prawdziwy dar do tworzenia bardzo skomplikowanych postaci kobiecych. Potrafi zajrzeć głęboko w duszę swojej bohaterki, wyjąć z niej wszystkie brudy i niedoskonałości, podać czytelnikowi w bardzo antypatyczny sposób, a potem sprawić, że będzie jej głęboko współczuł. Małgorzata jest postacią, której od początku nie lubimy. Współczujemy Krzysztofowi, mimo że kłamie i zdradza żonę, bo przecież kto by wytrzymał z taką kobietą? Tymczasem to nie jest historia, w której mamy wyraźny podział na dobro i zło, biel i czerń. Pierwsze wrażenia wcale nie muszą być tymi, które będą nam towarzyszyć podczas zakończenia.

„Lady M.” niesamowicie wciąga, intryguje i zaskakuje. Czytając, dochodzimy do takiego momentu, gdy jesteśmy pewni, że wiemy, jak skończy się ta historia- prosto, banalnie, wręcz rozczarowująco. Tymczasem autorka funduje nam naprawdę szokujące zakończenie. Ostatnie akapity czytałam z szeroko otwartymi oczami. Już dawno żadna książka mnie aż tak nie zaskoczyła. Autorka stworzyła bardzo dobrą i nieprzewidywalną powieść, od której trudno się oderwać.

Ałbena Grabowska jest takim moim prywatnym odkryciem tego roku. Wcześniej miałam okazję przeczytać fantastyczną trylogię „Stulecie Winnych” i przygnębiający „Lot nisko nad ziemią”- dwie zupełnie inne historie. Dlatego, gdy w moje ręce wpadła „Lady M.” byłam bardzo ciekawa, czym tym razem zaskoczy mnie autorka.

Małgosia i Krzysztof są małżeństwem z wieloletnim stażem. Ona...

Wielokrotnie spotkałam się z opinią, że Stephen King, jest bardzo nierównym pisarzem, który tworzy albo książki genialne, albo bardzo słabe. Po przeczytaniu kilkunastu dzieł tego autora, mogę powiedzieć, że poznałam zarówno tę pierwszą grupę („Dallas ‘63”, „Lśnienie”, „Smętaż dla zwieżaków”, „Misery”), jak i tę drugą („Gra Geralda”, „Rose madder”). Myślę jednak, że pan King popełnił też w swojej karierze mnóstwo średniaków i do tej grupy zaliczyłabym właśnie „Doktora Sen”.

W drugiej części „Lśnienia” mamy okazję zobaczyć, jak potoczyło się życie małego Danny’ego po traumatycznych przeżyciach w hotelu Panorama. Niestety nie spotykamy go w zbyt dobrej kondycji fizycznej ani psychicznej. Okazuje się, że dorosły Dan konsekwentnie idzie w ślady swojego ojca: nadużywa alkoholu, ma problemy z agresją, ima się przypadkowych zajęć i nigdzie zbyt długo nie zagrzewa miejsca. Alkohol, a czasem i narkotyki, pomagają mu zagłuszyć dar, który nazywa jasnością. Pewnego dnia upada na samo dno, kradnąc pieniądze samotnej matce i to wydarzenie popycha go do zmiany swojego życia i zamieszkania w małym miasteczku w New Hampshire. Mniej więcej w tym samym czasie przygodzi na świat dziewczynka obdarzona niezwykłą mocą. Mocą której pożąda grupa staruszków nazywająca samych siebie Prawdziwym Węzłem. Te trzy wątki wkrótce się połączą i Dan wraz z młodziutką Abrą będą musieli stawić czoło wielkiemu złu .

„Doktor sen” z całą pewnością nie umywa się do kultowego „Lśnienia”. Przede wszystkim książki te zostały napisane w odstępie ponad trzydziestu lat i to się czuje. Stephen King, który napisał „Doktora Sen” to autor mający zupełnie inne doświadczenie życiowe i trzymający się innego stylu pisania i rodzaju literatury niż ten, który napisał „Lśnienie”. W latach ‘70 i ‘80 King napisał większość swoich kultowych horrorów, później poszedł raczej w stronę thrillerów psychologicznych i wątków fantastycznych. W „Doktorze Sen” czuć, że autor próbuje powrócić do starego stylu, ale w tej historii brakuje już tej ikry, oryginalności i pewnej dozy strachu. Tę książkę można by nazwać thrillerem z wątkiem fantastycznym, ale z całą pewnością nie horrorem.

Muszę przyznać, że ta historia bardzo mocno mnie wciągnęła, ale nie zachwyciła. Niektóre pomysły wydały mi się mało oryginalne, a rozwiązania trochę naciągane. Źli ludzie porywający dzieci mające niezwykłe zdolności? Ile razy już o tym czytaliśmy i oglądaliśmy na ekranie? Mimo to polecam tę książkę fanom kultowego „Lśnienie”, którzy są ciekawi, jak potoczyły się losy małego Danny’ego i tego jaki wpływ na jego życie miały wydarzenia w Panoramie.

Wielokrotnie spotkałam się z opinią, że Stephen King, jest bardzo nierównym pisarzem, który tworzy albo książki genialne, albo bardzo słabe. Po przeczytaniu kilkunastu dzieł tego autora, mogę powiedzieć, że poznałam zarówno tę pierwszą grupę („Dallas ‘63”, „Lśnienie”, „Smętaż dla zwieżaków”, „Misery”), jak i tę drugą („Gra Geralda”, „Rose madder”). Myślę jednak, że pan King...

Wydawać, by się mogło, że „Wyspa” Bryony Pearce, to będzie taka zwyczajna młodzieżówka z przygodą, ostrą rywalizacją, wątkiem miłosnym i wielkim heroizmem młodocianych bohaterów, którzy pokonają wszelkie przeciwności losu. Dość szybko okazuje się jednak, że ta historia nie będzie taka oczywista.

Pięcioro nastolatków: Ben, Will, Lizzy, Carmen i Grady zgłasza się do turnieju Iron Teen organizowanego przez milionera Markusa Golda. Mają spędzić trzy dni na prywatnej wyspie bogacza i wraz z dziewięcioma innymi zespołami wziąć udział w survivalu połączonym z poszukiwaniem skarbów. Na zwycięzców czeka niebotyczna nagroda miliona funtów dla każdego członka zwycięskiej drużyny. Główni bohaterowie mają już doświadczenie w takich zabawach, a każde z nich posiada umiejętności mogące wzmocnić drużynę. Wydaje im się, że wygraną mają w kieszeni. Co może pójść nie tak? Szybko okazuje się jednak, że nie będzie to zwyczajna gra, z wyspy nie ma ucieczki, a jeden fałszywy krok może kosztować rękę, ząb, ucho, a nawet życie.

Już dawno nie zdarzyło mi się przeczytać książki w ciągu kilku godzin. „Wyspa” niesamowicie wciąga i fascynuje swoją brutalnością i mrokiem. Zauważyłam, że ta historia jest często porównywana do „Igrzysk śmierci” Susan Collins. Mi ta atmosfera przywodziła bardziej na myśl „Władcę much” Williama Goldinga. Bohaterowie nie wiedzieli co ich czeka i przeżyli szok, gdy niespodziewanie musieli skonfrontować się z pierwotną i dziką stroną ludzkiej natury, gdzie człowiek człowiekowi wilkiem( w bardzo dosłownym rozumieniu) i to nie tylko w imię korzyści, ale i dla przyjemności. Ogromnym plusem jest tutaj naprawdę mocne zakończenie, które przychodzi nagle i kompletnie zaskakuje. Złapałam się na tym, że ostatnie strony czytałam z szeroko otwartymi oczami.

„Wyspa” Bryony Pearce to mocna historia, która przeraża realizmem. Inaczej czyta się takie historie, gdy wiemy, że opierają się w 100% na fantastyce. Ta opowieść w jakiś sposób wydaje się prawdopodobna. W końcu prowadzono już badania nad zachowaniem ludzi w skrajnych sytuacjach, takie jak np. stanfordzki eksperyment więzienny, który wymknął się spod kontroli w 1971 roku. Tutaj mamy dodatkowo wysoką nagrodę pieniężną, a wśród uczestników turnieju znajdują osoby z wrodzonymi skłonnościami do sadyzmu. Gdyby sytuacja opisana w książce wynikła naprawdę, to strach się bać, do czego by doprowadziła.

Mimo że bohaterami „Wyspy” są nastolatki, to jednak poleciłabym ją raczej starszym czytelnikom, bo ta książka w ogólnym zarysie jest dość drastyczna. Cała ta historia to gotowy scenariusz filmowy i mam nadzieję, że doczekam się kiedyś ekranizacji.

Wydawać, by się mogło, że „Wyspa” Bryony Pearce, to będzie taka zwyczajna młodzieżówka z przygodą, ostrą rywalizacją, wątkiem miłosnym i wielkim heroizmem młodocianych bohaterów, którzy pokonają wszelkie przeciwności losu. Dość szybko okazuje się jednak, że ta historia nie będzie taka oczywista.

Pięcioro nastolatków: Ben, Will, Lizzy, Carmen i Grady zgłasza się do...