Muszę przyznać, że pierwszy rzut oka na tę książkę zupełnie mnie nie przekonał do zapoznania się z jej treścią. Po przeczytaniu opisu na okładce odniosłam wrażenie, że jest to kolejna próba połączenia ze sobą kilku poczytnych młodzieżówek, by stworzyć jedną „oryginalną” historię. Sam pomysł, by bohaterem książki był potwór kradnący dusze poprzez grę na skrzypcach wydał mi się absurdalny. Co w takim razie mnie przekonało? Był moment, w którym co chwilę natykałam się na bardzo pozytywne opinie o tej książce. Niemal wszyscy byli zachwyceni jej oryginalnością, szybkim tempem akcji i zaskakującym zakończeniem. Postanowiłam więc, że koniecznie muszę to sprawdzić.

Postaram się przedstawić zarys fabuły nieco jaśniej niż zrobił to autor opisu na okładce. Mamy tutaj postapokaliptyczny świat zbudowany na pozostałościach dawnych Stanów Zjednoczonych. W wyniku wszechobecnej przemocy, na świecie zaczęły pojawiać się potwory będące namacalnym następstwem popełnianych zbrodni. Akcja książki dzieje się w Mieście Prawdy, które, w wyniku walki o władzę dwóch przywódców, zostało podzielone na pół. Flynn rządzi częścią, w której wyspecjalizowane oddziały eliminują potwory i chronią ludzi. W drugiej połowie miasta rządy sprawuje, znany z okrucieństwa Harker. Człowiek ten stworzył pozornie idylliczny świat, w którym wszyscy udają, że są bezpieczni i szczęśliwi. W rzeczywistości sprawuje on kontrolę nad dwoma krwiożerczymi gatunkami potworów, a mieszkańcy płacą mu za ochronę przed nimi. Przejdźmy teraz do głównych bohaterów. Kate jest córką Harkera, która przez lata tułała się po szkołach z internatem. Jest gotowa zrobić wszystko, by udowodnić ojcu, że jest osobą silną i godną jego nazwiska. August jest natomiast przybranym synem Flynna, przedstawicielem trzeciego gatunku potworów. Potrafi hipnotyzować ludzi poprzez grę na skrzypcach, by następnie pożreć ich dusze. Drogi tych dwojga oczywiście zetkną się w pewnym momencie i dalej będą biec jednym torem.

Tym, co na pewno wyróżnia „Okrutną pieśń” jest bogaty i bardzo dopracowany świat. Autorka nie stroni od brutalności i tworzy mroczny klimat wypełniony strachem i brakiem nadziei. Akcja toczy się szybko, a zwroty fabularne są naprawdę intrygujące. Trudno oderwać się od czytania. Ogromnym plusem są także kreacje głównych bohaterów, którzy mimo całej tej nadnaturalnej otoczki są realistyczni i mają prawdziwe problemy. Dziewczyna pragnie miłości i uznania ojca, a chłopak boryka się z kryzysem tożsamości. Podobała mi się także ich wzajemna relacja. Autorka nie stworzyła z nich pary nastolatków, którzy po dwudziestu stronach wyznają sobie miłość. Łączy ich powoli rodząca się przyjaźń i wzajemne zaufanie. Razem przeżywają chwile, które odmieniają ich na zawsze i zmuszają do szybkiego dorośnięcia, co wzmacnia łączącą ich więź. Naprawdę mam nadzieję, że w następnych tomach nie zostaną jednak parą, bo mam wrażenie, że bardzo spłyciłoby to ich wątek.

Muszę jednak przyznać, że bardzo uwierało mnie określenie „potwór”. Było dla mnie zwyczajnie niestrawne i długo trwało nim się do niego przyzwyczaiłam. Z jednej strony rzeczywiście wydaje się to być bardzo oryginalnym rozwiązaniem. Z drugiej strony owe potwory zostało opisane w sposób do złudzenia przypominający zombi, wampiry oraz demony i chyba wolałabym aby zostały nazwane w taki lub podobny sposób. Przyjemność z czytania popsuło mi także nieco to, że bardzo szybko odgadłam, jakie będzie zakończenie. Znacie to uczucie satysfakcji, gdy okazuje się, że wszystkiego się domyśliliście, lecz równocześnie czujecie się zawiedzeni, że autorowi nie udało się Was zaskoczyć? Ja miałam tak w tym wypadku. Zbyt szybko było dla mnie oczywiste, kto okaże się tym dobrym, a kto złym.

Mimo wszystko „Okrutna pieśń” bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Jestem naprawdę ciekawa jak potoczą się dalsze losy bohaterów i czy mieszkańcom Miasta Prawdy uda się przetrwać. Z całą pewnością sięgnę po kolejny tom.

Muszę przyznać, że pierwszy rzut oka na tę książkę zupełnie mnie nie przekonał do zapoznania się z jej treścią. Po przeczytaniu opisu na okładce odniosłam wrażenie, że jest to kolejna próba połączenia ze sobą kilku poczytnych młodzieżówek, by stworzyć jedną „oryginalną” historię. Sam pomysł, by bohaterem książki był potwór kradnący dusze poprzez grę na skrzypcach wydał mi...