Kazuyo Ishiguro pozwolił mi chociaż na trochę zagłębić się w często pomijaną przeze mnie fantastykę. Oczywiście miałem świadomość w trakcie czytania, że stworzony świat nie kipi od bogactwa detali, jakie mógłbym znaleźć w pierwszej z brzegu typowej książce fantastycznej. Aczkolwiek opisy wczesnośredniowiecznej Brytanii z domieszką zjawisk nadprzyrodzonych, rozważania o niepamięci, wiele odwołań do literatury, zupełnie mnie pochłonęły. Zresztą, jak sam autor przyznaje, nie liczą się dla niego podziały na gatunki literackie, ponieważ zostały one wymuszone przez przeobrażenie książki w towar masowy.
Mamy tutaj krainy opanowane przez smoczycę, ogry, diabliki oraz tajemniczą mgłę, która zaciera wspomnienia. Główni bohaterowie, starsze małżeństwo Axl i Beatrice, wyszydzani i coraz bardziej spychani na margines życia w swojej kolonii z powodu swojego zaawansowanego wieku, postanawiają wyruszyć w podróż do dawno niewidzianego syna, której wynikiem ma być polepszenie ich losu. Tak oto niewinna wędrówka zamienia się w wielką wyprawę po bezkresach nieodgadnionego świata, gdzie na swojej drodze spotykają enigmatyczne postacie. Im dalej dotrą tym więcej dowiadują się o sobie. Interesująca jest ich relacji, w której dostrzec można niebywałą troskę o siebie.

Książka oczywiście wytacza do nas pytania o prawdziwą miłość, pamięć. Czy miłość ze złymi wspomnieniami może przetrwać, być może należy je skrzętnie wyrzucać? Czy zapomnienie, to najlepsze rozwiązanie na powstrzymanie rozlewu krwi? Śmiało stwierdzam, że spędziłem miłe chwile z tą powieścią. Zapewniła mi rozrywkę oraz argumenty do głębszych myśli.

Kazuyo Ishiguro pozwolił mi chociaż na trochę zagłębić się w często pomijaną przeze mnie fantastykę. Oczywiście miałem świadomość w trakcie czytania, że stworzony świat nie kipi od bogactwa detali, jakie mógłbym znaleźć w pierwszej z brzegu typowej książce fantastycznej. Aczkolwiek opisy wczesnośredniowiecznej Brytanii z domieszką zjawisk nadprzyrodzonych, rozważania o...