O samotnym potworze w cierniowym lecie i mocy opowieści. O zbyt sprytnym lisie. O zaginionych dzieciach i wiedźmie. O szukaniu męża dla księżniczki. O ożywionej figurce i jej twórcy. O wodzie i ogniu. Niektóre brzmią znajomo? Nie dajcie się zwieść, każda z tych baśni nie raz zaskoczy czytelnika, diametralnie zmieniając jego spojrzenie na utarte baśniowe motywy.

W książce „Język cierni. Opowieści snute o północy i niebezpieczna magia” Leigh Bardugo prezentuje sześć historii ze stworzonego przez siebie Uniwersum Griszów – przy czym znajomość jej wcześniejszych powieści nie jest wcale konieczna, aby w pełni cieszyć się tą lekturą. Większość opowieści rozgrywa się w Ravece, jedna w Kerchu a ostatnia i najdłuższa pochodzi z Fjerdy.

Autorka łączy i reinterpretuje elementy znanych nam baśni, dodając do nich zaskakujący rozwój wydarzeń i nieoczekiwane, nie zawsze w pełni szczęśliwe zakończenie. Można tu natrafić na echa mitu o Minotaurze, baśni o Kopciuszku, Pięknej i Bestii, Jasiu i Małgosi, Ołowianym żołnierzyku i Pinokiu. Zaczynają się jak zwyczajne baśni, ale wraz z rozwojem akcji okazuje się, że nic nie jest oczywiste, a bohaterowie często nie są tym, kim się wydawali. Baśnie Bardugo zdecydowanie nie są przesłodzone ani naiwne, raczej wręcz przeciwnie: mroczne i pełne tytułowych cierni. A jednak podobnie jak w tradycyjnych baśniach wyrażają pewną prawdę i niosą przesłanie - tyle że zwykle o wiele bardziej gorzkie, niż moglibyśmy się spodziewać. Dlatego mimo baśniowej tematyki i ilustracji książka jest przeznaczona raczej dla starszych czytelników, niż dla dzieci.

Same opowieści są ciekawe i doskonale napisane, ale na szczególną uwagę zasługuje również strona graficzna, zaczynając od klimatycznej okładki. Po otwarciu książki z każdą stroną jest coraz lepiej. Całość - nawet czcionka! - jest utrzymana w dwóch kolorach, na przemian turkusowym i stonowanym czerwonym. Już same strony tytułowe każdego rozdziału przyciągają wzrok, a potem ujawnia się prawdziwy geniusz ilustratorki, Sary Kipin, która każdy margines zdobi coraz bardziej rozbudowanymi ornamentami, ilustrującymi treść opowiadania - aż do ostatniej strony, zawierającej dużą, urzekającą ilustrację. A wszystko to nadal utrzymane jest w tonacjach zaledwie dwóch kolorów. Połączenie treści i warstwy wizualnej tworzy niesamowitą, zapadającą w pamięć całość. Obawiam się, że mój opis nie oddaje książce sprawiedliwości – to trzeba zobaczyć!

Agnieszka Kruk