Czytało mi się ją bardzo szybko. Bohaterowie byli wykreowani w ciekawy sposób, żadna osoba nie była idealna, co sprawiało, że cała historia miała więcej kolorów. Główny bohater pomimo bycia bezdomnym, cechował się nad wyraz wysoką dumą i cwaniactwem. Co mnie zaczęło później irytować: wprowadzenie samego siebie do historii. Z początku myślałam, że to na celu wprowadzenia humoru, jednak po pewnym czasie robiło się niesmacznie. Schmitt pokazuje tutaj swoje wybujałe ego, twierdzi, że osoba, która jest zafascynowana jego twórczością (chudzi tutaj o Augustina- główną postać), nie może być terrorystą, a nad nim czuwał zastęp wybitnych, już nie żyjących sław- Mozart, Pascal, nawet sam Budda! Czy to nie woła o pomstę do nieba? Tyle pychy? W dodatku porównuje Boga do pisarza, czyli można tutaj odważyć się na stwierdzenie, że on sam jest obdarowany boskimi zdolnościami. Mickiewicz honorował się zbawcą Polski, Schmitt zaś nadał sobie boski tytuł. Główny wątek, czyli dialog z Bogiem, stracił na znaczeni, zagubił się w tej poplątanej fabule. Mimo wszystko podobają mi się takie dziwne książki i wywarła ona na mnie spore wrażenie. Przede wszystkim podczas czytania można skosztować wachlarza emocji, a przecież utwory nie mają za zadanie tylko zachwycać, ale i właśnie budzić emocje, często sprzeczne, tak jak w przypadku tej powieści.

Czytało mi się ją bardzo szybko. Bohaterowie byli wykreowani w ciekawy sposób, żadna osoba nie była idealna, co sprawiało, że cała historia miała więcej kolorów. Główny bohater pomimo bycia bezdomnym, cechował się nad wyraz wysoką dumą i cwaniactwem. Co mnie zaczęło później irytować: wprowadzenie samego siebie do historii. Z początku myślałam, że to na celu wprowadzenia...