Tak wiele książek Schmitta za mną a ja wciąż podziwiam jego wspaniały styl. Lekki i piękny niczym lot motyla, pełen ciepła, delikatności, urzekający i zmysłowy. "Zemsta i przebaczenie" to jeden z bardziej udanych zbiorów zawierający cztery opowiadania. W każdym z nich autor zastanawia się jaką rolę odgrywa w naszym życiu żal do kogoś? Co z nim zrobić? Przez lata karmić? Mścić się? Zapominać? A może przebaczać? Nie ma na to łatwej odpowiedzi, gdyż każda historia jest inna.

Zwięzły, bogaty język, kreślący krótkie acz wystarczająco dokładnie naszkicowane sceny stanowi niezaprzeczalny atut.
Francuski mistrz form krótkich, z wyrafinowaniem, wnikliwością i wrażliwością przygląda się swym postaciom, stawiając je w trudnych sytuacjach. Wierzy w możliwość podjęcia przez nie swobodnych wyborów, oraz ukazuje jak rzutują one na późniejsze życie.
Postacie często są dokładnie charakteryzowane przez wymienienie cech, a ich decyzje w pełni wiarygodne, wynikają z tych pierwszych.

Przyznaję że zachwyciły mnie te historie. Pełen uznania dla kunsztu Pana Erica-Emmanuela Schmitta stawiam 9/10.

Tak wiele książek Schmitta za mną a ja wciąż podziwiam jego wspaniały styl. Lekki i piękny niczym lot motyla, pełen ciepła, delikatności, urzekający i zmysłowy. "Zemsta i przebaczenie" to jeden z bardziej udanych zbiorów zawierający cztery opowiadania. W każdym z nich autor zastanawia się jaką rolę odgrywa w naszym życiu żal do kogoś? Co z nim zrobić? Przez lata karmić?...

Dzień dobry wszystkim. Przez cały czas tworzę i czytam sobie ciekawe książki. W niczym nie przerywam, a przede wszystkim pisania, które kontunuuje. Pisze codziennie i to mi sprawia przyjemność, a także frajdę. Muszę wam powiedzieć, że ostatnio do czytania złowiłem ciekawą książkę, napisana przez Eric- Emmanuel Schmitt pt ,, Zemsta i przebaczenie ". Historia opisana w tej książce jest piękna.
O to krótki opis:
Bliźniaczki Barbarin, Lily i Moisette, łączy nierozerwalna, ale i trudna więź. Choć wyglądają identycznie, jedna z nich od najmłodszych lat budzi powszechną sympatię, a druga tylko nie pokój. Jedna idzie lekko przez życie i spogląda na świat z radością, a drugą trawi nieokiełznana żadza destrukcji i zemsty. Jedna zawsze wybacza drugiej.
Muszę powiedzieć, że historia jest super i naprawdę świetna. Polecam. 😯

Dzień dobry wszystkim. Przez cały czas tworzę i czytam sobie ciekawe książki. W niczym nie przerywam, a przede wszystkim pisania, które kontunuuje. Pisze codziennie i to mi sprawia przyjemność, a także frajdę. Muszę wam powiedzieć, że ostatnio do czytania złowiłem ciekawą książkę, napisana przez Eric- Emmanuel Schmitt pt ,, Zemsta i przebaczenie ". Historia opisana w tej...

Wolę inne tego autora ale oczywiście bardzo dobra!

Wolę inne tego autora ale oczywiście bardzo dobra!

Krótkie opowiadania z zaskakującym zakończeniem, dla niecierpliwych polecam

Krótkie opowiadania z zaskakującym zakończeniem, dla niecierpliwych polecam

Wbrew temu co twierdzi okładka to nie powieść o bliźniaczkach! To zbiór czterech opowiadań i jedno z nich dotyczy wspominanych sióstr. Pozostałe trzy są zupełnie inne, choć nie mniej intrygujące. Łączy je jedna myśl przewodnia osnuto albo wokół przebaczenia albo wokół zemsty.
Warto sięgnąć po te historie, zwłaszcza jak się lubi krótką farmę i tego pisarza. Polecam.

Wbrew temu co twierdzi okładka to nie powieść o bliźniaczkach! To zbiór czterech opowiadań i jedno z nich dotyczy wspominanych sióstr. Pozostałe trzy są zupełnie inne, choć nie mniej intrygujące. Łączy je jedna myśl przewodnia osnuto albo wokół przebaczenia albo wokół zemsty.
Warto sięgnąć po te historie, zwłaszcza jak się lubi krótką farmę i tego pisarza. Polecam.

Gdyby ktoś zaproponował pytanie: "Wraz z jakim wiekiem człowiek spotyka się z rzeczywistością i sytuacjami, które czekają na przebaczenie i potrzebują przebaczenia?", co moglibyśmy mu odpowiedzieć? Czy da się wskazać na jakiś konkretny rok życia? Próg szkoły średniej czy raczej podstawowej, wejścia w małżeństwo, przyjęcia święceń diakonatu czy kapłaństwa, a może już rozpoczęcie pobytu w przedszkolu? Opowiadania pana Eryka Emmanuela podpowiadają, że drzwi, do których zaczyna "pukać" przebaczenie wiążą się raczej z momentem osiągnięcia zdolności używania rozumu, kiedy to zauważamy, że świat nie zawsze chce dać (co w odniesieniu od noworodka i małego, bezbronnego dziecka wydaje się być normalne i oczywiste),kiedy spostrzegamy, że ludzie dookoła nas (inne dzieci, dorośli) przejawiają zapędy mocno egoistyczne, wykazują się samolubnością, a wreszcie, idąc dużo dalej, są w stanie świadomie i nawet z wyrachowaniem czynić krzywdę, aby osiągnąć swój cel. Są w stanie nawet uciekać się do bestialstwa. Co w niniejszych opowiadaniach, zwłaszcza drugim i trzecim może nieco szokować.

Książka jasno ukazuje, że z tajemnicą zła, a z drugiej stronu z mocą przebaczenia, spotykają się już małe dzieci, kobiety, mężczyźni, ludzie zamożni i bogaci, ludzie z wielkim wykształceniem i także ci, którzy noszą w sobie jakieś upośledzenie psychiczne. Czy należało by się temu dziwić? To raczej nic dziwnego, gdyż relacje miłości obejmują każdy wiek, każdą płeć, człowieka każdego stanu zamożności czy wykształcenia. Na tym tle cieszę się, że w książce "Zemsta i przebaczenie" tak mocno wybrzmiewa przesłanie o miłości, jej przebaczającej i ofiarowującej się mocy. Tak jak można się spotkać z powiedzeniem, że ofiara, cierpienie jest jednym z imion miłości, to w świetle tej książki chciałbym sparafrazować i powiedzieć, że przebaczenie jest jednym z imion miłości. I chyba najmocniej wybrzmiewa to w pierwszym opowiadaniu.

Ciekawym "haczykiem" jest obecność w tytule słowa "zemsta", czy komentarze do książki, które pytają o skutki zemsty i przebaczenie, o ich granice, owoce. Zauważam je tym mocniej, że inna lektura, którą czytam (Jon Frederickson "Kłamstwa, którymi żyjemy...") niejako oślepia komentarzem o głupocie, naiwności, iluzji, jaką przynosi pragnienie zemsty czy próba jej realizacji. Zemsta nie zmniejszy, nie odwróci doświadczonego zła, nie wymaże w człowieku poczucia krzywdy, nie uwolni od niego, a więc wciąż zostawi przed "drzwiami, do których puka przebaczenie". Otwarcie takich drzwi nie tylko daje wewnętrzną wolność, ale uzdalnia do budowania nowych rzeczywistości, niekiedy o wiele bogatszych i wspanialszych, niż te utracone.

Podsumowując. W mojej opinii to mocna, piękna i wartościowa książka. Jedna z tych mocniejszych o życiu i mocy miłości, która przebacza.

Serdecznie polecam.

Gdyby ktoś zaproponował pytanie: "Wraz z jakim wiekiem człowiek spotyka się z rzeczywistością i sytuacjami, które czekają na przebaczenie i potrzebują przebaczenia?", co moglibyśmy mu odpowiedzieć? Czy da się wskazać na jakiś konkretny rok życia? Próg szkoły średniej czy raczej podstawowej, wejścia w małżeństwo, przyjęcia święceń diakonatu czy kapłaństwa, a może już...

Te opowiadania nie porwały mnie na tyle, żeby przeczytać ostatnie. Oczywiście dają do myślenia. Jednak mam wrażenie, że niektóre historie są przerysowane.
Najbardziej podobała mi się pierwsza.

Te opowiadania nie porwały mnie na tyle, żeby przeczytać ostatnie. Oczywiście dają do myślenia. Jednak mam wrażenie, że niektóre historie są przerysowane.
Najbardziej podobała mi się pierwsza.

Czytałam opowiadania w sporych odstępach czasu. Zawsze po zakończeniu jednego musiałam dać sobie chwilę na przemyślenie. Niektórzy twierdzą iż ta książka była płytka, lecz ja się z tym stwierdzeniem absolutnie nie zgadzam. Każde opowiadanie niosło za sobą przekaz i było wyjątkowe. A najbardziej trafiła do mnie tytułowa ,,Zemsta i przebaczenie" to jak ten tytuł jest doskonale dobrany, wejście w umysł obojga głównych bohaterów, oraz poruszający wątek z kotem. Reszta była równie dobra ale to właśnie to opowiadanie chwyciło mnie za serce. Serdecznie polecam tą książkę.

Czytałam opowiadania w sporych odstępach czasu. Zawsze po zakończeniu jednego musiałam dać sobie chwilę na przemyślenie. Niektórzy twierdzą iż ta książka była płytka, lecz ja się z tym stwierdzeniem absolutnie nie zgadzam. Każde opowiadanie niosło za sobą przekaz i było wyjątkowe. A najbardziej trafiła do mnie tytułowa ,,Zemsta i przebaczenie" to jak ten tytuł jest...

Zagadką pozostaną dla mnie więzi między bliźniaczkami/bliźniakami. Nie zaskoczy mnie, że człowiek popełniający odrażające błędy ortograficzne potrafi kochać bardziej niż świetnie wykształcony przedstawiciel średniej klasy. Możliwość przebaczenia z zemsty czy wyrachowania wprawia mnie w osłupienie. A próba odkupienia swoich wybryków wydaje się banalna... Piszę to bezpośrednio po zakończeniu lektury. Teraz przez kilka dni będę o niej rozmyślał. Być może za kilka dni zaprzeczę temu, co tu napisałem. I właśnie to świadczy o wartości takich tekstów!

Zagadką pozostaną dla mnie więzi między bliźniaczkami/bliźniakami. Nie zaskoczy mnie, że człowiek popełniający odrażające błędy ortograficzne potrafi kochać bardziej niż świetnie wykształcony przedstawiciel średniej klasy. Możliwość przebaczenia z zemsty czy wyrachowania wprawia mnie w osłupienie. A próba odkupienia swoich wybryków wydaje się banalna... Piszę to...

Jak na opowiadania - bardzo dobre.
Na zbiorek składają się cztery. Nie są aż tak krótkie, co zawsze mi w opowiadaniach przeszkadza. Tutaj Eric-Emmanuel Schmitt pozwala trochę rozwinąć się fabułom.

Pierwsza historia o siostrach bliźniaczkach Barbarin - wyśmienita.
Jedna siostra to chodzący anioł, druga - nieustanna pretensja i zawiść. Finał tej historii to wisienka na torcie.

Drugie opowiadanie - historia Williama i Mandine - zadaje pytanie o granice między miłością i nienawiścią. Ile ta miłość jest w stanie poświęcić i gdzie jest ta granica, za którą zaczyna się już ból?

Zemsta i przebaczenie - opowiadanie, od którego wziął tytuł cały zbiorek - to opowieść o matce, która obsesyjnie stara się znaleźć choć namiastkę człowieczeństwo w mordercy jej córki i czternastu innych kobiet. Jej zemsta jest przewrotna - sprawia, że bestia zaczyna czuć po ludzku i uświadamia sobie, jakie zło wyrządził.

Ostatnie opowiadanie - Narysuj mi samolot- opowiada o relacji staruszka i małej dziewczynki z sąsiedztwa. Tu każdy coś daje i coś otrzymuje w zamian. Każde z nich jest na swój sposób samotne.

Opowiadania to chyba ulubiony sposób wypowiedzi autora. W niewielu prostych słowach opowiada on o ludzkich emocjach, uczuciach, każe swoim bohaterom zmierzyć się ze swoimi sukcesami i porażkami, porozmawiać z bliskimi, zmusza ich do refleksji, a nas wraz z nimi.

Jak na opowiadania - bardzo dobre.
Na zbiorek składają się cztery. Nie są aż tak krótkie, co zawsze mi w opowiadaniach przeszkadza. Tutaj Eric-Emmanuel Schmitt pozwala trochę rozwinąć się fabułom.

Pierwsza historia o siostrach bliźniaczkach Barbarin - wyśmienita.
Jedna siostra to chodzący anioł, druga - nieustanna pretensja i zawiść. Finał tej historii to wisienka na...