Nie przepadam za Colleen Hoover delikatnie mówiąc. Zawsze wydawało mi się, że tematy poruszanych przez nią książek wyciągają z ludzi to, co najgorsze, bazują na tak silnych, cały czas podnoszonych emocjach, że niekiedy nawet czytelnik nie potrafi sobie poradzić z nadmiarem opisywanego zła czy niesprawiedliwości i najprościej mówiąc, traci swoją wrażliwość. Nawet nie czytelniczą, zwykłą ludzką. Ja przynajmniej tak miałam w przypadku kilku jej książek.
Tematyka It ends with us (jak dla mnie brawo za pozostawienie tytułu) jest niecodzienna dla większości czytelników. Dla mnie nie. Związana jest mocno z moją pracą i stąd na samym starcie pojawiła mi się czerwona lampka. Każdy z nas ma dziedzinę w której ciężko mu będzie wcisnąć przysłowiowy „kit”, opowiadać o czymś z czym mamy codziennie do czynienia, co potrafi nas zjadać od środka, choć dawno skończyliśmy te nasze ustawowe 8 godzin.
Mam dziwne wrażenie, że w przypadku tej historii Hoover odpuściła. Pokazała ważny społeczny problem, ujmując go z jak najdelikatniejszej strony, a główna bohaterka w swoim nieszczęściu ma niewiarygodnie dużo szczęścia, że jej małżonek należy do szalenie wąskiej grupy mężczyzn, którzy rozumieją swój problem i są w stanie rozsądnie i racjonalnie przyjąć jego rozwiązanie. Fantastycznie byłoby, gdyby tak było.
Być może z tego powodu zdecydowanie bardziej skupiłam się na historii Lily i Atlasa. Historii, która moim zdaniem, samodzielnie wystarczyłaby na dobrą, wyważoną książkę. Historię, która sama z siebie potrafiłaby przekonać do siebie. Szkoda, że autorka nie skupiła się tylko na niej, bo to piękna opowieść. 16-letnia dziewczynka opiekująca się 18-letnim bezdomnym chłopcem, który zamieszkuje w opuszczonym pobliskim domu. Listy pisane do prowadzącej popularny program telewizyjny. Jego historia, historia jej domu, relacji matki i ojca, to piękna opowieść, która podejrzewam, że zbyt często przydarza się we współczesnym świecie i z tego powodu mogłaby znacznie bardziej zakorzenić się w czytelniku. We mnie.
Ale czego by nie mówić, to trzeba przyznać, że Hoover potrafi przykuć uwagę czytelnika. Zdania czytają się same, a my jesteśmy źli kiedy ktoś zaserwuje nam przerwę w czytaniu. Hoover chce się czytać, chce się dotrzeć do końca opowieści, nawet po drodze lawirując między jej mniejszymi lub większymi niewiary godnościami. T dobra autorka, która znalazła grupę wiernych odbiorców, ale także i takich, którzy mimo wielu obiekcji zaglądają do jej książek.
Ale z ręką na sercu, chyba nie poleciłabym tej książki każdemu. Mam wobec niej zbyt wiele wątpliwości, aby to zrobić, choć z drugiej strony, samo sygnalizowanie problemu jest na tyle ważne. Więc najlepiej przeczytać i wyrobić sobie swoje własne zdanie.

Nie przepadam za Colleen Hoover delikatnie mówiąc. Zawsze wydawało mi się, że tematy poruszanych przez nią książek wyciągają z ludzi to, co najgorsze, bazują na tak silnych, cały czas podnoszonych emocjach, że niekiedy nawet czytelnik nie potrafi sobie poradzić z nadmiarem opisywanego zła czy niesprawiedliwości i najprościej mówiąc, traci swoją wrażliwość. Nawet nie...