"Miałam wątpliwości, czy przyszłam na ten świat z umiejętnością przebaczania. Nie potrafiłam puścić w niepamięć krzywd wyrządzonych tym, których kochałam. O te wyrządzone mnie nie dbałam - a na pewno dużo mniej."

Długo zastanawiałam się jak ocenić tę książkę. W końcu - jak widać - postanowiłam przyznać jej maksymalną liczbę gwiazdek. Nie dlatego, że była idealna, ponieważ według mnie takich książek nie ma. No, może z jednym wyjątkiem, ale nie będzie nim "Dwór skrzydeł i zguby". Ta książka czasami denerwowała mnie do tego stopnia, że miałam ochotę rzucić nią o ścianę. Głównie przez to, że autorka poszła w stronę jakiejś dziwnej poprawności i na siłę stworzyła pewne postacie i zdarzenia. To mój największy zarzut do tej książki. Jednak przymykam na to oko i przyznaję najwyższą ocenę za ogólne wrażenie, jakie na mnie wywarła - nie tylko ta część, ale cała seria. Przymykam oko na wady i przyznaję najwyższą ocenę za to, jak bardzo przeżywałam to co się działo w tej książce. Bo powiedzieć, że mnie ona doszczętnie rozłożyła, to nic nie powiedzieć.

"- Wszyscy mamy w sobie coś strzaskanego. Każdy na swój sposób... Okruchy w miejscach, których nikt nie zobaczy."

Przyznaję - często płaczę ze wzruszenia przy książkach. Tak już mam, nic na to nie poradzę. Ale przy "Dworze skrzydeł i zguby" nie płakałam. Ja ryczałam jak bóbr, albo jak ranny łoś. Albo jak jedno i drugie. Zakończenie tej książki to totalny emocjonalny rollercoaster. Najpierw płakałam ze smutku nad losem bohaterów, gdyż w obliczu wojny ich przyszłość nie jawiła się zbyt różowo. Potem płakałam z ulgi, gdyż pojawiało się światełko w tunelu, które mogło wszystko odmienić. A potem znów płakałam ze smutku, bo okazywało się, że zarówno ulga, jak i nadzieja, były krótkotrwałe, gdyż wróg okazywał się silniejszy. I tak praktycznie w kółko - pojawiający się płomyczek nadziei, a po chwili brutalne jego zgaszenie. A na koniec płacz rozpaczy nad śmiercią najbliższych... Najbliższych nie tylko bohaterce, ale również mnie, gdyż sama do niektórych osób przywiązałam się w równym stopniu co Feyra.

"Nawet w przypadku istot nieśmiertelnych w życiu nie było dość czasu, by marnować go na nienawiść."

Jednak oddziaływanie na emocje to oczywiście nie jedyny powód, dla którego moja ocena jest taka a nie inna. Przede wszystkim, jestem pod ogromnym (a nawet PRZEOGROMNYM) wrażeniem świata, jaki stworzyła autorka. Pod wrażeniem tego, jak oryginalny jest to świat. Ile oryginalnych i niesamowitych istot dzięki niemu poznałam. Tego nie da się opisać słowami, to trzeba "zobaczyć" samemu.

"Tylko Ty możesz zdecydować, co cię złamie."

Kolejną zaletą jest niezwykły styl pisania. Autorka - przykładając ogromną wagę do szczegółów - nie szczędzi nam dokładnych, długich opisów, a mimo to, całość czyta się niesamowicie lekko i sprawnie. Sprawnie do tego stopnia, że musiałam wręcz się hamować, żeby nie skończyć tej książki zbyt szybko. Żeby móc się nią delektować odrobinę dłużej.

Na słowa uznania zasługuje również sposób, w jaki autorka wykreowała wszystkich bohaterów. Nie jest tak, że nakreśliła tylko tych głównych, a pozostali stanowią tło. Każda postać jest wyrazista i charakteryzuje się czymś innym, co na pewno ma wpływ na to, że cała historia jest tak barwna.

"(...) To co jest naszą słabością, może okazać się naszą największą siłą. I że właśnie osoba po której by się tego najmniej spodziewać, może odmienić bieg historii."

Sarah J. Maas stworzyła kawał wybitnej fantastyki. "Dwór skrzydeł i zguby" porwał mnie w wir wydarzeń tak, jak już dawno nie zrobiła tego żadna książka. Pióro autorki pozwoliło mi nie tylko śledzić z zapartym tchem losy bohaterów... Pozwoliło mi BYĆ TAM z nimi. Miejsca, które odwiedzali... Bitwy, które toczyli... Widziałam je, jakbym stała tuż obok. Dla mnie to najlepszy dowód na to, że pisarz ma niebywały talent.

Dawno też nie spotkałam się z tak realnie oddanymi relacjami rodzinnymi. Zazwyczaj spotykam się z tym, że są one albo zbyt naznaczone dramatami, albo zbyt sielankowe. Autorka tej serii na przykładzie Feyry, jej sióstr i ich ojca pokazuje, że są sytuacje, w których złościmy się na siebie nawzajem, mamy do siebie jakiś żal, ale mimo to nie przestajemy o siebie dbać. Dla mnie jest to ważne przesłanie: możemy się kłócić, ale nigdy nie przestawajmy się kochać.

W tej książce ważny element stanowi również wyjątkowa, prawdziwa przyjaźń.
A śledzenie losów tak zgranej paczki to po prostu czysta przyjemność.

"Nie tylko cena płacona w życiach była druzgocąca i rozdzierająca, ale też to, że wojna zmieniała samą duszę... świadomość, że może i mogłam wrócić do Velaris, może uda się osiągnąć pokój, miasta można odbudować... ale ta bitwa, ta wojna... Ja na zawsze już pozostanę odmieniona. Wojna pozostanie we mnie o wiele dłużej, niż będzie fizycznie trwała, jak niewidzialna blizna, która może z czasem zblednie, ale nigdy nie zniknie."

Motywem przewodnim tego tomu jest wojna, a co za tym idzie - jest tu więcej brutalnych rzeczy, niż mogliśmy zaobserwować w poprzednich tomach. Jednak nie jest to przytłaczające, mamy momenty na oddech - gdy przemierzamy z bohaterami coraz to nowsze zakątki Prythianu, mamy momenty romantycznych uniesień, które przyprawią o szybsze bicie serca, a wisienką na torcie jest wplatany humor, dzięki któremu uśmiech niejednokrotnie pojawi się na naszej twarzy.

Co do samej wojny - myślę, że została bardzo realnie oddana. Nie tylko bitwy, ale również to co się działo pomiędzy nimi. Planowanie strategii, zawiązywanie sojuszy, inwigilacja wrogich oddziałów "od wewnątrz", poświęcenie kierowane miłością do własnego narodu i wiarą w lepszą przyszłość, godna podziwu odwaga w obliczu niebezpieczeństwa - to wszystko tam jest. I jak to na wojnie - nie brakuje również ofiar.

"Dwór skrzydeł i zguby" to swego rodzaju "jazda bez trzymanki", pełna wielu zaskoczeń i niespodziewanych zwrotów akcji.

"Tryumfalna noc... i wieczne gwiazdy. Jeśli on był ciemnością, ja byłam migoczącymi gwiazdami, które dobrze widać tylko w jego ciemnościach."

Ta seria niewątpliwie zalicza się u mnie do najlepszych. I najlepszych z najlepszych. Z pewnością jeszcze nieraz powrócę do tego magicznego świata.

P.S: Dotąd nie wiedziałam jak to jest mieć książkowego kaca. Nie wiedziałam jak to jest nie być w stanie rozpocząć nowej książki, gdyż nie opuściło się świata z poprzedniej.

Teraz już wiem.

"Miałam wątpliwości, czy przyszłam na ten świat z umiejętnością przebaczania. Nie potrafiłam puścić w niepamięć krzywd wyrządzonych tym, których kochałam. O te wyrządzone mnie nie dbałam - a na pewno dużo mniej."

Długo zastanawiałam się jak ocenić tę książkę. W końcu - jak widać - postanowiłam przyznać jej maksymalną liczbę gwiazdek. Nie dlatego, że była idealna, ponieważ...