W dzisiejszych czasach bardzo szybko przyzwyczajamy się do codziennych wygód, do stabilizacji, nie doceniając tak naprawdę tego co mamy, nie ciesząc się z małych rzeczy. A gdy nadchodzi moment, w którym niespodziewanie wszystko tracimy, sporo zajmuje nam pogodzenie się z zaistniałą sytuacją. Tak właśnie było w przypadku Wandy, ponad czterdziestoletniej mężatki i jednocześnie matki dorastającego Kuby. Gdy pewnego dnia nakrywa swojego męża na zdradzie, momentalnie całe jej życie wywraca się do góry nogami. Nie traci bowiem jedynie swojej drugiej połówki, ale musi także wyprowadzić się wraz z synem z ich przestronnego domu do niewielkiego mieszkania oraz zacząć szukać pracy, mimo iż po studiach nie podjęła się kariery zawodowej i przez ostatnie dwadzieścia lat tkwiła w domu. Wkrótce zrezygnowana kobieta decyduje się na podjęcie pracy w biurze matrymonialnym "Kupidyn w spódnicy", którego właścicielką jest specyficzna, ale niezwykle ciepła staruszka. Jak Wanda odnajdzie się w pierwszej poważnej pracy? Czy ostatecznie sprawdzi się w roli kupidyna? A może również i ją trafi jedna z miłosnych strzał?

"Życie bywa bardzo zaskakujące. I to niestety w najmniej spodziewanych momentach. Kiedy to zaskoczenie jest pozytywne, nie wiem dlaczego, przechodzimy nad tym do porządku dziennego. Zamiast cieszyć się, podziwiać, doceniać. Kiedy zaskakuje nas w sposób nieoczekiwanie dramatyczny, nagle wszystko się wali i pali. Myślimy, rozpamiętujemy, analizujemy. I jesteśmy nagle tacy słabi i bezradni."


Zacznę od tego, że jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Magdaleny Trubowicz, jednak z pewnością nie ostatnie. Swego czasu dosyć mocno wzbraniałam się przed dziełami polskich autorów, czego szczerze mówiąc teraz kompletnie nie rozumiem. W pozycji tej prowadzona jest narracja pierwszoosobowa, którą jak zapewne już wiecie, wprost uwielbiam. Wszystkie zachodzące po sobie wydarzenia poznajemy z perspektywy głównej bohaterki, co jest sporą zaletą, gdyż dzięki temu odkrywamy na bieżąco targające nią emocje oraz jej wszystkie przemyślenia.


Przyznam, że postać Wandy kupiła mnie już od pierwszych stron. Mimo trudnej sytuacji, która całkowicie zmieniła jej życie, nie straciła pogody ducha i wprost genialnego poczucia humoru. To, z jak wielkim dystansem, wręcz ironią momentami podchodziła do swojej osoby sprawiało, że coraz mocniej zyskiwała w moich oczach. A nie ma co kryć, czekało ją naprawdę trudne wyzwanie. Z zahukanej kobiety, która przez ostatnie dwadzieścia lat skupiała się wyłącznie na dbaniu o dom, wychowywaniu syna i spełnianiu się w roli idealnej żony, nagle musiała nie tylko bez jakiegokolwiek doświadczenia znaleźć pracę, ale także całkowicie zmienić swoje nastawienie do życia. I chociaż to właśnie na Wandzie skupiała się cała akcja, to również postaci drugoplanowe zostały świetnie wykreowane. Wśród nich jest jej syn, Jakub, który mimo jedynie szesnastu lat niejeden raz wykazał się o wiele większą dojrzałością i wyrozumiałością niż jego ojciec. Muszę również wspomnieć o budzącej we mnie ogromną sympatię Sabinie Porąbek, właścicielce "Kupidyna w spódnicy", która mimo podeszłego wieku okazała się niesamowicie charakterystyczną i zabawną postacią.


Autorka posługuje się lekkim, bardzo przejrzystym i przystępnym stylem, przez co kolejne strony niemal same przepływały mi przez palce. Co prawda nie jest to pozycja, która przyciągać będzie zawiłymi wątkami czy też rozbudowaną fabułą, ale za to nadrabia nieschematycznym humorem, dzięki któremu niejeden raz uśmiechałam się (no dobra, przyznam się, śmiałam się w głos) do kartek papieru. Akcja nabiera sporego tempa już na początku i utrzymuje je aż do samego końca sprawiając, że naprawdę ciężko jest się oderwać od lektury.

"Kącik zagubionych serc" to niezwykle ciepła, wypełniona pozytywną energią i ogromną dawką dobrego humoru historia. Historia o życiu, o jego jasnych i ciemnych stronach, o tych lepszych jak i gorszych momentach. W poruszający sposób uświadamia, że nudna, szara codzienność może przybrać całkowicie inne barwy, gdy tylko zostajemy zmuszeni do wyjścia ze swojej strefy komfortu. Ukazuje również, jak ważna jest wiara w samego siebie i nie zatracanie wewnętrznej odwagi, która jest w każdym w nas. Zachęcam Was do sięgnięcia po tę pozycję, obiecuję, że się nie zawiedziecie.

W dzisiejszych czasach bardzo szybko przyzwyczajamy się do codziennych wygód, do stabilizacji, nie doceniając tak naprawdę tego co mamy, nie ciesząc się z małych rzeczy. A gdy nadchodzi moment, w którym niespodziewanie wszystko tracimy, sporo zajmuje nam pogodzenie się z zaistniałą sytuacją. Tak właśnie było w przypadku Wandy, ponad czterdziestoletniej mężatki i...