Z trylogią husycką miałam początkowo pewien problem. Otóż wbrew wszelkim nadziejom, cichemu zaklinaniu i głośnym roszczeniom - nijak nie spotkałam w niej ani jednego wiedźmina. Gdy w końcu pogodziłam się z tym faktem i spróbowałam wtopić się w magię i historię dziejącą się na średniowiecznym Śląsku - udało się, choć nie bez zastrzeżeń.

Oś fabularna "Bożych Bojowników" skupia się wokół wojen husyckich - innymi słowy, mowa jest o tym, ileż to zwolennicy Jana Husa i komunii sub utraque specie narobili zamieszania w Czechach, na Śląsku i w okolicach. Oraz o tym, rzecz jasna, ile w tych wydarzeniach udziału miała magia - jako że w powieści Sapkowskiego oskarżenia Inkwizycji o uprawianie czarnej czy innej magii stały się niebezpodstawne. Tło historyczne jest imponujące, nie wiem, na ile zgodne z rzeczywistością, ale wyobrażenie o tamtych czasach można sobie wyrobić, i z takiego pisania AS słynie.

Pewnym problemem był dla mnie język powieści - jak na moje gusta przegięty w stylizacji. Staropolszczyzny z racji osadzenia w takiej, a nie innej epoce, jest co niemiara, do tego pełno wtrętów z łaciny, języka czeskiego i niemieckiego wywołuje lekki zamęt. Można przywyknąć, ale niekoniecznie zawsze to się uda.

Reasumując - zabawa jest, ciekawie jest, styl AS-a sprawia przyjemność lubującym, ale nie jest to powieść na miarę sagi o wiedźminie. Zarówno ze względu na fabułę, jak i na proporcję pewnych scen/kwestii, które nazywam "smaczkami", a których tu jest znacznie mniej.

Z trylogią husycką miałam początkowo pewien problem. Otóż wbrew wszelkim nadziejom, cichemu zaklinaniu i głośnym roszczeniom - nijak nie spotkałam w niej ani jednego wiedźmina. Gdy w końcu pogodziłam się z tym faktem i spróbowałam wtopić się w magię i historię dziejącą się na średniowiecznym Śląsku - udało się, choć nie bez zastrzeżeń.

Oś fabularna "Bożych Bojowników"...