Studium samotności. Trędowaty i skazany na auto izolację bohater odzyskuje siły po przybyciu równie trędowatej siostry. Po jej śmierci resztkami sił próbuje zachować swoje człowieczeństwo. Plus wspaniałe opisy italskiej przyrody.

Studium samotności. Trędowaty i skazany na auto izolację bohater odzyskuje siły po przybyciu równie trędowatej siostry. Po jej śmierci resztkami sił próbuje zachować swoje człowieczeństwo. Plus wspaniałe opisy italskiej przyrody.

Przeczytałem tylko "Wieżę".
Moim zdaniem głównym tematem jest nadzieja, postawiono ważne pytanie, czy lepiej stracić nadzieję, czy nigdy jej nie mieć na które każdy musi sobie sam odpowiedzieć, Trędowaty wybrał brak nadziei, zabił w sobie tę iskrę jaką ofiarowywał my de Maistre. Przed przyjazdem siostry pędził przecież żywot w spokoju, zajmował się swoimi sprawami, podziwiał krajobrazy, pracował i modlił się. Z siostrą oczywiście było mu dożo lepiej, ale po jej śmierci ta utracona nadzieja m.in. na jej powrót do zdrowia i na brak samotności była dożo gorsza niż początkowy brak nadziei.
Interesująca jest też śmierć właściciela domu.
Wiemy, że interesowało go wachanie się Lebrosso po propozycji korespondencji. Perche? Również jego moglibyśmy tak zaptać. Przecież na pytanie księdza, jak można tak żyć bez żadnych więzi, w samotności, odpowiedział, że żyje tak, bo nie może umrzeć. Kiedy jednak nadarzyła się okazja śmierci on nie chciał z niej skorzystać. Perche?

Przeczytałem tylko "Wieżę".
Moim zdaniem głównym tematem jest nadzieja, postawiono ważne pytanie, czy lepiej stracić nadzieję, czy nigdy jej nie mieć na które każdy musi sobie sam odpowiedzieć, Trędowaty wybrał brak nadziei, zabił w sobie tę iskrę jaką ofiarowywał my de Maistre. Przed przyjazdem siostry pędził przecież żywot w spokoju, zajmował się swoimi sprawami,...

Na tą chwilę, przeczytałam tylko "Wieżę".

Niektórzy wybierają samotność na pewnym etapie życia, by odszukać/naprawić siebie po różnorodnych doświadczeniach. I to jest jak najbardziej w porządku wybór, o ile człowiek działa, rozwija się na różnych przestrzeniach człowieczeństwa.

"Wieża"..
Wstrząsające opowiadanie o samotności, samotności innej odsłony..
o lękach, walce z własną naturą, słabości, jako takich..
Mimo tragizmu tych odmieńców, niesie w sobie nadzieję, (związki biblijne)
Losy Trędowatego : „wspaniały przykład dany naszej płaczliwej epoce i bliski każdemu, kto za najgodniejszy wyraz nieszczęścia uważa nie skargi i żale, lecz milczenie”. ...

Warte przeczytanie, pozwolę sobie określić, potrzebne przeczytania.
Nie tylko do rozszerzonej matury, po prostu.

P.S W tematyce ... "Malowany ptak" Jerzego Kosińskiego, przedstawiony jest również los odszczepieńca.
Kolejna pozycja, do przeczytania, ponoć jest też adaptacja :
https://www.filmweb.pl/film/Malowany+ptak-2019-592731

Na tą chwilę, przeczytałam tylko "Wieżę".

Niektórzy wybierają samotność na pewnym etapie życia, by odszukać/naprawić siebie po różnorodnych doświadczeniach. I to jest jak najbardziej w porządku wybór, o ile człowiek działa, rozwija się na różnych przestrzeniach człowieczeństwa.

"Wieża"..
Wstrząsające opowiadanie o samotności, samotności innej odsłony..
o lękach,...

Odpowiadanie Gustawa Herlinga-Grudzińskiego pozytywnie mnie zaskoczyło. Przedtem miałem do czynienia z jego chyba najbardziej rozpoznawalną książką, to jest 'Innym światem, która niezbyt swoją tematyką wpasowała się w moje gusta. Zwyczajowo dystansuję się od literatury wojennej i traktuję ja raczej jako mus niż coś rzeczywiście mnie zajmującego. Wolę bardziej uniwersalną literaturę, taką jak właśnie 'Wieża'. Jej przekaz jest już dużo bardziej aktualny, przez co nie czułem się jakbym czytał o czymś odległym, jakby minionym. Mogłaby właściwie wpasować się w dowolną epokę i każdy zobaczyłby w niej coś dla siebie. To chyba główny powód żeby je przeczytać. Jest w nim coś przyciągającego, co popycha do dalszej lektury.

Tytułowa wieża w opowiadaniu pełni dość popularną w kulturze rolę, czyli więzienia, bo tym właśnie stało się ona dla trędowatego rodzeństwa, Lebrossa i jego siostry, pochodzących z księstwa Onegalia. Naznaczone chorobą rodzeństwo zostaje z jej względu skazane na wieczne wygnanie. Od tamtego momentu muszą nauczyć się żyć na uboczu, w samotności i znaleźć nową drogę dla siebie. Pomimo nastania dla nich trudnego czasu nie tracą sił witalnych i starają się iść dalej przed siebie. Ich przeciwieństwem jest pewien emerytowany nauczyciel. Po śmierci swojej rodziny spowodowanej trzęsieniem ziemi, które nawiedziło Sycylię poddał się i stracił wolę walki o życie, pogrążając doszczętnie w swojej rozpaczy. Autor 'Wieży' w tych dwóch przedstawionych modelach dał nam okazję, żeby zobaczyć różne sposoby na radzenie sobie wśród ludzi z tym, co zgotował dla nich los.

Osobiście sądzę, że ta historia obrazuje podział na ludzi silnych i słabych. Jedni z nas pomimo sytuacji bez wyjścia, jaką jest chociażby nieuleczalna choroba i wyparcie przez cały świat jakoś starają się przeć do przodu, nie oglądając za siebie. Drudzy zaś, gdy napotkają najmniejszą przeszkodę, to tracą grunt pod nogami i nie są wstanie sobie samodzielnie poradzić. Lebrosso może stanowić dla nas wzór postępowania w momencie wywrócenia się całego naszego świata do góry nogami.

Odpowiadanie Gustawa Herlinga-Grudzińskiego pozytywnie mnie zaskoczyło. Przedtem miałem do czynienia z jego chyba najbardziej rozpoznawalną książką, to jest 'Innym światem, która niezbyt swoją tematyką wpasowała się w moje gusta. Zwyczajowo dystansuję się od literatury wojennej i traktuję ja raczej jako mus niż coś rzeczywiście mnie zajmującego. Wolę bardziej uniwersalną...

Za Wieżę

Za Wieżę

"Dobry powieściopisarz czy nowelista treścią ukrytą w formie wyraża swój stosunek do życia. Ma o życiu niewiele nowego do powiedzenia wprost po tym co zostało już powiedziane przez jego poprzedników; ale modulacją głosu, rytmem prozy, tonem narracji, dystansem i ustawieniem wobec opisywanego przedmiotu, wydziera jeszcze Wielkiej Tajemnicy swój drobny okruch." To słowa samego autora. Opowiadania zawarte w tej książce coś starego i już często znanego próbują ukazać, naświetlić w inny sposób, spojrzeć na sprawę na nowo, odmiennie, z rezerwą, zadając kolejne pytania i sprawiając u czytelnika zadumę pobudzają go do refleksji. Do refleksji nad naturą człowieka, świata, Boga, wiary, życia, samotności, cierpienia...
Książka rozpoczyna się od tekstu wstępnego autora. Po nim czytelnik odnajdzie opowiadania zebrane w trzy części. Część pierwsza pod wspólnym tytułem "Skrzydła ołtarza" zawiera dwa opowiadania: "Wieża" i "Pieta dell'Isola". Część druga to opowiadania "Książę Niezłomny", "Drugie przyjście" oraz "Most". Część trzecia zawiera pięć tekstów: "Gasnący Antychryst", "Gruzy", "Ugolone z Todi", "Cud", "Święty Smok". Po opowiadaniach znajdziemy znakomite posłowie Zdzisława Kudelskiego, notę bibliograficzną i notę o autorze. Wspólnym mianownikiem wszystkich opowiadań jest głównie ludzka samotność i problem zmagania się każdego człowieka z otaczającym światem oraz własnym jestestwem. Autor jest świetnym gawędziarzem, podążamy za jego opisami i myślami bez oporów oraz dajemy się wciągnąć w świat przez niego przedstawiany bez reszty. A świat ukazany w tych nowelach nie jest łaskawy, nie jest to rajski lub sielski obraz. Wręcz przeciwnie. Dla bohaterów opowiadań świat jest źródłem ich udręczeń i odkrywa dla nich swą ciemną stronę. Człowiek jest w centrum zainteresowań autora. Zdzisław Kudelski w posłowiu pisze: "Swoich bohaterów pisarz stawia wobec sytuacji granicznych, jak trąd, trzęsienie ziemi, dżuma, stos, obłęd, obóz, a szerzej wobec cierpienia i śmierci." Człowiek samotny, osaczony z zewnątrz lub od wewnątrz podejmuje próbę przetrwania, zmaga się z losem, żywiołami, szaleństwem, historią małą i wielką oraz przede wszystkim z samym sobą. Od wieków każdy z nas toczy swoistą walkę o przetrwanie na większą lub mniejszą skalę, w różnych warunkach i z różnymi siłami. Skutki tych starć i życiowych napięć (jak u bohaterów w książce) często bywają zgubne...
Na koniec oddam raz jeszcze głos autorowi posłowia. Pisze on, że Herling-Grudziński w tych opowiadaniach "nie szuka łatwych rozwiązań, medytuje, pyta, zatrzymuje się w pół słowa." Zgadzam się w pełni z tą opinią. I to jeden z mocnych atutów tej prozy. Nie jedyny. Proszę sprawdzić samemu. Warto.

"Dobry powieściopisarz czy nowelista treścią ukrytą w formie wyraża swój stosunek do życia. Ma o życiu niewiele nowego do powiedzenia wprost po tym co zostało już powiedziane przez jego poprzedników; ale modulacją głosu, rytmem prozy, tonem narracji, dystansem i ustawieniem wobec opisywanego przedmiotu, wydziera jeszcze Wielkiej Tajemnicy swój drobny okruch." To słowa...

Przeczytane tylko opowiadanie "Wieża".

Przeczytane tylko opowiadanie "Wieża".

Jak na razie przeczytana tylko "Wieża"

Jak na razie przeczytana tylko "Wieża"

Tylko wieża

Tylko wieża

Cudowna historia, warta przeczytania.

Cudowna historia, warta przeczytania.