Szybki rzut oka na intrygującą okładkę i opinia Holy Bourne, że jest to „piękna opowieść o sile i złożoności kobiecej przyjaźni” zaskutkowały tym, że trzymałam w rękach „Piękne złamane serca”. Słysząc „kobieca przyjaźń” zawsze mam przed oczami mieszkanki Wisteria Lane oraz Milly i Jess z filmu „Już za Tobą tęsknię”. Podkuszona tymi trzema rzeczami nie zawracałam sobie głowy, żeby sprawdzić o czym dokładnie jest ta książka i, przede wszystkim, dla kogo. Było to błędem, bo okazało się, że jest to typowa powieść dla nastolatek, a ja nastolatką przestałam być x lat temu. Z racji tego, że moja wrodzona obowiązkowość nie pozwala mi na porzucenie książki w trakcie jej czytania, dobrnęłam do jej końca i utwierdziłam się w przekonaniu, jak to cudowanie jest nie być już nastolatką.

Caddy i Rosie skończyły szesnaście lat, niemalże od tylu też się przyjaźnią. Cads jest uczennicą w Żeńskiej Szkole Średniej dla Dziewcząt im. Esther Herring, przepełnioną ambicjami rodziców, grzeczną, unikającą konfliktów, jak wszyscy o niej mówią – jest po prostu miłą dziewczyną. Czeka na Epokowe Wydarzenie, które odmieni jej bezbarwne życie. Roz uczęszcza do publicznego liceum, potrafi być ironiczna i kąśliwa, zawsze mówi prawdę i nie pozwala sobie wejść na głowę. Dzięki temu, że są tak różne, tworzą zgrany duet. Razem spędzają wolne chwile, nocują u siebie, obgadują rodziców i chłopaków. Tę symbiozę zaburza pojawienie się pięknej Suzanne, pewnej siebie dziewczyny z tajemniczą przeszłością. Relacja tej trójki jest skomplikowana, ale jednocześnie fascynująca, zwłaszcza dla poukładanej i nie stwarzającej problemów Caddy. Spokojne życie nabiera tempa, a coraz więcej rzeczy przestaje być takimi, jakie się wydają.

Sara Barnard powołała do życia to trio, by opowiedzieć o bardzo poważnym problemie, jakim jest przemoc w rodzinie. Jednak w moim odczuciu zrobiła to w dość nieudolny sposób. Suzanne, ofiara znęcania się, jest buntowniczką dla zasady. Wie skąd wzięły się jej liczne problemy, wie, że często bez powodu zachowuje się irracjonalnie i agresywnie, wie, że sprawia tym cierpienie innym osobom, ale nie próbuje z tym nic zrobić, a pomoc ofiarowaną przez bliskich za każdym razem odrzuca. Caddy ze swoją chęcią naprawiania świata jest naiwna aż do szpiku kości. Dostaje kilka batów, również od Suzanne, ale nie wyciąga z tego żadnych wniosków. Zaś Rosie, która jako jedyna mogłaby coś zdziałać, została przez autorkę odsunięta na dalszy plan.

Przypuszczenie graniczące w pewnością mówi mi, że moja opinia o tej książce jest zdeterminowana przez mój wiek. Po prostu nie jestem odbiorcą, albo jak to się teraz modnie mówi targetem, tej powieści, ale mimo to, uważam, że poruszony w niej problem został zbagatelizowany, złagodzony. Nastolatki mogą być trudne, wredne, ale nie są głupie i szybko wyczuwają, gdy próbuje im się opowiedzieć bajkę zamiast przedstawić prawdę. Nawet jeśli jest ona sfabularyzowana, niech będzie wiarygodna, pozbawiona ozdobników i pięknych słów, które zasłaniają to, co najważniejsze.

Karolina Purłan