Czy można napisać powieść fantasy, która nie rozgrywa się w średniowiecznych albo pseudośredniowiecznych realiach, ale w epoce będącej odpowiednikiem XIX stulecia, zresztą bardzo dobrze odwzorowanej (w zasadzie bez żadnych steampunkowych elementów)? Czy w takim wiktoriańskim świecie jest miejsce na bardzo klasyczną magię, nekromancję, ghule i inne nadprzyrodzone istoty? Czy w powieści fantasy jednym z bohaterów może być odpowiednik Sherloka Holmesa z towarzyszącym mu niezmiennie Watsonem? Na wszystkie te pytania należy odpowiedzieć twierdząco.
Tym, co podobało mi się najbardziej w powieści Marthy Wells, był świat przedstawiony -bardzo pomysłowo, ale i szczegółowo skonstruowany. Miasto, w którym rozgrywa się akcja, jest połączeniem XIX -wiecznego Paryża i Londynu z czasów panowania królowej Wiktorii, bohaterowie odwiedzają również odpowiednik Oksfordu. Wells udało się świetnie oddać klimat epoki, jednocześnie umiejętnie łącząc ówczesną wiedzę i technikę z magią. Świat Ile -Rien jest przebogaty, niestety autorka udziela nam tylko takich informacji, które są niezbędne dla fabuły, co pozostawia czytelników z uczuciem niedosytu i powoduje chęć sięgnięcia po kolejne jej książki. Nie sądzę jednak, żeby to była wada.
Fabuła jest dosyć konwencjonalna, jednak znajdzie się w tej historii kilka zaskakujących momentów. Fani "Kłamstw Locke'a Lamory" i generalnie Scotta Lyncha mogą dostrzec pewne podobieństwa, wynikające z tematyki powieści ("Śmierć nekromanty" była jednak napisana znacznie wcześniej). Martha Wells wyraźnie inspiruje się detektywistycznymi powieściami Conan Doyle'a, oraz opowieściami grozy w stylu Poego czy Mary Shelley.
Główny bohater jest postacią dla mnie dosyć nijaką, na szczęście pozostałe postacie wynagradzają to z nawiązką. Jak wspominałam, występują tu odpowiedniki Holmesa i Watsona, jak również inne interesujące osoby: początkująca aktorka, będąca niedoszłą czarownicą, barwni członkowie złodziejskiej szajki i potężny czarnoksiężnik uzależniony od opium.
Książka znalazła się na liście kanonicznych fantasy według Andrzeja Sapkowskiego, z całą pewnością nie bez powodu. Jest warta uwagi nie tylko dla fanów fantasy w nietypowych klimatach -również wielbiciele klasyki z Conan Doyle'm na czele powinni docenić tą pozycję.

Czy można napisać powieść fantasy, która nie rozgrywa się w średniowiecznych albo pseudośredniowiecznych realiach, ale w epoce będącej odpowiednikiem XIX stulecia, zresztą bardzo dobrze odwzorowanej (w zasadzie bez żadnych steampunkowych elementów)? Czy w takim wiktoriańskim świecie jest miejsce na bardzo klasyczną magię, nekromancję, ghule i inne nadprzyrodzone istoty? Czy...