Powieść fantasy, nominowana do międzynarodowej nagrody Nebula w 1998 roku, widnieje również na liście kanonu fantasy A. Sapkowskiego. Opowieść rozkręca się wolno, przez ponad 100 stron nie mogłem się połapać w wątkach (ale czytałem z małymi przerwami, co mogło mieć wpływ na odbiór całości),ale później już było coraz lepiej. Akcja dzieje się w wyimaginowanym świecie w otoczeniu XIX-wiecznym, gdyż poza magią i czarnoksiężnikami, mamy już do czynienia z pistoletami i pociągami. Intryga jest zawiła (w dobrym tego słowa znaczeniu),z wieloma zwrotami akcji, która prowadzi do nieuniknionego, tytułowego końca. Dopiero przy ocenie powieści na LC, okazało się, że to drugi tom cyklu... Ale czytając opis pierwszego tomu, nie było tam nic co by choć odrobinę nawiązywało do zdarzeń w "Śmierci nekromanty".

Powieść fantasy, nominowana do międzynarodowej nagrody Nebula w 1998 roku, widnieje również na liście kanonu fantasy A. Sapkowskiego. Opowieść rozkręca się wolno, przez ponad 100 stron nie mogłem się połapać w wątkach (ale czytałem z małymi przerwami, co mogło mieć wpływ na odbiór całości),ale później już było coraz lepiej. Akcja dzieje się w wyimaginowanym świecie w...

Powieść „uchodzi” za steampunk fantasy. Mamy w Śmierci nekromanty typowe dla tego podgatunku elementy: lampy gazowe, pociągi, świat stworzony na wzór monarchii Habsburgów w XIX wieku itp. Tylko co z tego? To wyłącznie dekoracje.
Niby jest to też urban fantasy, bo akcja toczy się w wielkim mieście, ale znowu: co z tego? To tylko dekoracja.

Natomiast w warstwie fabularnej dostajemy standardowe do bólu fantasy, które równie dobrze mogłoby zostać osadzone w quasi średniowiecznej rzeczywistości.

Więcej:
http://seczytam.blogspot.com/2016/01/martha-wells-smierci-nekromanty.html

Powieść „uchodzi” za steampunk fantasy. Mamy w Śmierci nekromanty typowe dla tego podgatunku elementy: lampy gazowe, pociągi, świat stworzony na wzór monarchii Habsburgów w XIX wieku itp. Tylko co z tego? To wyłącznie dekoracje.
Niby jest to też urban fantasy, bo akcja toczy się w wielkim mieście, ale znowu: co z tego? To tylko dekoracja.

Natomiast w warstwie fabularnej...

Czy można napisać powieść fantasy, która nie rozgrywa się w średniowiecznych albo pseudośredniowiecznych realiach, ale w epoce będącej odpowiednikiem XIX stulecia, zresztą bardzo dobrze odwzorowanej (w zasadzie bez żadnych steampunkowych elementów)? Czy w takim wiktoriańskim świecie jest miejsce na bardzo klasyczną magię, nekromancję, ghule i inne nadprzyrodzone istoty? Czy w powieści fantasy jednym z bohaterów może być odpowiednik Sherloka Holmesa z towarzyszącym mu niezmiennie Watsonem? Na wszystkie te pytania należy odpowiedzieć twierdząco.
Tym, co podobało mi się najbardziej w powieści Marthy Wells, był świat przedstawiony -bardzo pomysłowo, ale i szczegółowo skonstruowany. Miasto, w którym rozgrywa się akcja, jest połączeniem XIX -wiecznego Paryża i Londynu z czasów panowania królowej Wiktorii, bohaterowie odwiedzają również odpowiednik Oksfordu. Wells udało się świetnie oddać klimat epoki, jednocześnie umiejętnie łącząc ówczesną wiedzę i technikę z magią. Świat Ile -Rien jest przebogaty, niestety autorka udziela nam tylko takich informacji, które są niezbędne dla fabuły, co pozostawia czytelników z uczuciem niedosytu i powoduje chęć sięgnięcia po kolejne jej książki. Nie sądzę jednak, żeby to była wada.
Fabuła jest dosyć konwencjonalna, jednak znajdzie się w tej historii kilka zaskakujących momentów. Fani "Kłamstw Locke'a Lamory" i generalnie Scotta Lyncha mogą dostrzec pewne podobieństwa, wynikające z tematyki powieści ("Śmierć nekromanty" była jednak napisana znacznie wcześniej). Martha Wells wyraźnie inspiruje się detektywistycznymi powieściami Conan Doyle'a, oraz opowieściami grozy w stylu Poego czy Mary Shelley.
Główny bohater jest postacią dla mnie dosyć nijaką, na szczęście pozostałe postacie wynagradzają to z nawiązką. Jak wspominałam, występują tu odpowiedniki Holmesa i Watsona, jak również inne interesujące osoby: początkująca aktorka, będąca niedoszłą czarownicą, barwni członkowie złodziejskiej szajki i potężny czarnoksiężnik uzależniony od opium.
Książka znalazła się na liście kanonicznych fantasy według Andrzeja Sapkowskiego, z całą pewnością nie bez powodu. Jest warta uwagi nie tylko dla fanów fantasy w nietypowych klimatach -również wielbiciele klasyki z Conan Doyle'm na czele powinni docenić tą pozycję.

Czy można napisać powieść fantasy, która nie rozgrywa się w średniowiecznych albo pseudośredniowiecznych realiach, ale w epoce będącej odpowiednikiem XIX stulecia, zresztą bardzo dobrze odwzorowanej (w zasadzie bez żadnych steampunkowych elementów)? Czy w takim wiktoriańskim świecie jest miejsce na bardzo klasyczną magię, nekromancję, ghule i inne nadprzyrodzone istoty? Czy...

Troszkę mniej przypadła mi do gustu niż pierwsza część, ale dalej na dobrym poziomie!

Troszkę mniej przypadła mi do gustu niż pierwsza część, ale dalej na dobrym poziomie!

Typowa przygodowa fantasy, ale akcja naprawdę bardzo ciekawa.

Typowa przygodowa fantasy, ale akcja naprawdę bardzo ciekawa.

Ebook

Ebook