Fabuła

Ogólnie fabuła jest nawet ciekawa, ponieważ zagadka postawiona przed głównym bohaterem jest interesująca. Do jej rozwiązania konieczne są zarówno odwaga i bystry umysł, jak i wiedza naukowa. Do tego akcja toczy się wartko. Kolejnym plusem jest wtłoczenie do powieści motywu I wojny światowej.

Za to postaci...

... są dla mnie sztampowe. Wiem, że istnieją całe serie tych książek, może więc w pozostałych częściach rzecz ma się inaczej. Jednak w "Aferze Śródziemnomorskiej" główny bohater jest tak niewyrazisty, że nawet nie zapamiętałam jak się nazywa (a od przeczytania książki minął miesiąc, nie rok). Kłamstwem byłoby stwierdzenie, że nie ma on żadnego charakteru. Chodzi mi raczej o to, że jest tak przerysowany i na siłę stylizowany na oryginalnego, że kończy jako typowy macho nadający się do filmu akcji. To jak człowiek, który tak bardzo chce być unikalny, że przez całe życie gra kogoś, kim w rzeczywistości nie jest. Efektem jest taki Cusslerowski James Bond, tyle że bez krzty klasy.

Dodatkowo mamy przyjaciela - goryla, choć akurat ta postać jest pozytywnie płynna. Natomiast postać żeńska to już żywa tragedia. Oczywiście jest piękna niczym nimfa, oczywiście jest zadziorna niczym Lara Croft, no i wplątana w jakąś aferę, w którą sama wlazła, a z której to trzeba ją wyciągać. Typowa partnerka dla macho-bohatera. Para miałka jak w przeciętnym serialu na Polsat Romance.

Czarne charaktery również zawodzą. Tutaj muszę jednak podkreślić, że jest jeden fragment (nie opiszę go, nie spoileruję książek) - notabene jedyny, który zapadł mi w pamięć - mający cechy zaskakującego, poruszającego i dającego do myślenia. Zdaję sobie sprawę z tego, że ciężko jest wykreować postać tak niezwykle niedającą się do końca ocenić, jak prof. Snape w Harry'm Potterze, czy jak liczni bohaterowie powieści G.R.R. Martina, gdzie nic nie jest czarno-białe. Stanowczą przesadą jest jednak tworzenie postaci, które przypominają Cruelle de Mon - złe od samego wejścia i tak bardzo wyraźnie, że nawet 5-latkom nie trzeba tłumaczyć kto będzie antagonistą.

Język...

... mi się podoba. To znaczy: może być. Nie zachwyca mnie w żaden sposób (jak Irving, Karpowicz czy Kundera), ale myślę, że wynika to z celu autora: ma służyć opowiedzeniu historii i tylko temu, bez żadnych dodatkowych przesłań. Nie mogę mu zatem niczego zarzucić.

Niektóre fragmenty są podszyte wulgaryzmami i czarnym humorem. Byłoby wspaniale, gdyby było ich znacznie więcej. Być może autor pragnie mieć u siebie zawadiackie dialogi, ale za bardzo wzdryga się przed napisaniem czegoś, co mogłoby kogoś urazić? Nie mam pojęcia.

Więcej opinii na: https://histeryczna.blogspot.com/

Fabuła

Ogólnie fabuła jest nawet ciekawa, ponieważ zagadka postawiona przed głównym bohaterem jest interesująca. Do jej rozwiązania konieczne są zarówno odwaga i bystry umysł, jak i wiedza naukowa. Do tego akcja toczy się wartko. Kolejnym plusem jest wtłoczenie do powieści motywu I wojny światowej.

Za to postaci...

... są dla mnie sztampowe. Wiem, że istnieją całe serie...