Anchee Min miała 27 lat, kiedy życie w Chinach dla niej dobiegło końca. "Byłam śmieciem Madam Mao, co oznaczało, że nie jestem warta nawet splunięcia". Uważano, że jest jałowym ziarnem, które nie ma szans wykiełkować. Kiedy w 1984 roku wylądowała na lotnisku w Chicago wydawało by się, że jej los wreszcie się odmieni. Jednak sama, bez pieniędzy, bez znajomości języka rozpoczęła długą i trudną drogę, by spełnić swój amerykański sen. "Kwiat, który nie rozkwitnie" jest zapisem samotnej podróży Anchee Min, pełnej upadków, wzlotów wyprawy w poszukiwaniu własnego miejsca na ziemi.

Anchee Min dorastała w Chinach w czasie Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej. Gdy miała 17 lat została wysłana do obozu pracy nad Morze Chińskie, tam w 1976 roku z pola bawełny, wybrana przez łowców talentów Madame Mao, trafiła do Szanghaju na plan zdjęciowy filmów propagandowych. Z pomocą przyjaciółki Joan Chen udaje jej się zdobyć upragnioną wizę i opuścić komunistyczne Chiny.

Anchee Min trafia do Chicago jako studentka Akademii Sztuk Pięknych, nie zna języka angielskiego, którego uczy się oglądając "Ulicę Sezamkową". Nie ma pieniędzy i by przeżyć podejmuje się każdej pracy, wtedy poznaje prawdziwe oblicze kapitalizmu, który "jest potworem z włosami ociekającymi krwią". Żyje w ciągłym strachu przed zadłużeniem i deportacją, czuje się jak "mrówka pełzająca po coraz gorętszym woku". Szukając oszczędności mieszka w obskurnej piwnicy, gdzie zostaje zgwałcona przez swojego współlokatora.

"Leżąc bezsennie w nocy, zadawałam sobie pytanie: Kim ty jesteś, Anchee Min? Jeśli miałam kiedykolwiek okazję nauczyć się, co oznacza „pozytywne myślenie”, to właśnie teraz. (…) Ja, która poniosłam porażkę, nie zaakceptowałam jej. Byłam załamana, a jednak chodziłam z podniesioną głową. Mogłam być zdruzgotana, ale nie dam się pokonać. I doszłam do wniosku, że taka jestem naprawdę. Taka będę."

"Kwiat, który nie rozkwitnie" to zdumiewająco szczera historia o życiu imigranta. Anchee Min opisuje swoje wyobcowanie, tęsknotę za rodzicami i rodzeństwem, których być może już nigdy nie zobaczy, tęsknotę za Chinami, o których nigdy nie zapomniała. Opowiada o swojej samotności, którą choć trochę próbuje uleczyć oglądając "Edukację seksualną".

Jej niezłomność, silny charakter, determinacja jest godna podziwu. Przeszkody, które przyniósł jej los potrafią złamać niejednego człowieka, a Min mimo, że kilka razy sięgnęła dna, nie poddała się, potrafiła odnaleźć w sobie wewnętrzną siłę i kontynuować swoją walkę o spełnienie swojego snu o obywatelstwie i godnym życiu.

"Kwiat, który nie rozkwitnie" to gorzka lekcja życia, ale także opowieść o sile, ciężkiej pracy, determinacji i wierze w lepsze jutro. To opowieść o tym, że warto mieć marzenia i je urzeczywistniać. Każde ziarno, nawet takie, które nie daje nadziei na plon, może wzmocnić się, wykiełkować i stać się pięknym kwiatem.

Anchee Min miała 27 lat, kiedy życie w Chinach dla niej dobiegło końca. "Byłam śmieciem Madam Mao, co oznaczało, że nie jestem warta nawet splunięcia". Uważano, że jest jałowym ziarnem, które nie ma szans wykiełkować. Kiedy w 1984 roku wylądowała na lotnisku w Chicago wydawało by się, że jej los wreszcie się odmieni. Jednak sama, bez pieniędzy, bez znajomości języka...