Pierwsza czesc tak tragicznie nudna, ze zajela mi 2 miesiace, dopiero gdy sie zmusilem i przebrnalem okolice polowy cos zaczelo sie dziać. Fakt faktem druga czesc nabiera rozpedu ale wstawki o emocjonalnych rozdarciach Pani Komisarz tragiczniezabijaja akcje i zwyczajnie je pomijalem. Nietuzinkowe zakonczenie zdecydowanie na plus ale sprawdza sie powiedzenie, ze Japonczyny nie potrafia w akcje, czy to ksiazka czy serial

Pierwsza czesc tak tragicznie nudna, ze zajela mi 2 miesiace, dopiero gdy sie zmusilem i przebrnalem okolice polowy cos zaczelo sie dziać. Fakt faktem druga czesc nabiera rozpedu ale wstawki o emocjonalnych rozdarciach Pani Komisarz tragiczniezabijaja akcje i zwyczajnie je pomijalem. Nietuzinkowe zakonczenie zdecydowanie na plus ale sprawdza sie powiedzenie, ze Japonczyny...

Super pozycja! Czytałem i czytałem i nie mogłem się oderwać. Reiko, co za postać, do tego Katsumata. Świetne pokazane role społeczne i hierarchia w policji. Nie spodziewałem się tak dobrej pozycji.

Super pozycja! Czytałem i czytałem i nie mogłem się oderwać. Reiko, co za postać, do tego Katsumata. Świetne pokazane role społeczne i hierarchia w policji. Nie spodziewałem się tak dobrej pozycji.

Ostatnio moim czytelniczym łupem, padają kryminały ze wszystkich stron świata.
Teraz nadszedł czas na kraj kwitnącej wiśni - Japonię. "Przeczucie" twórczości Tetsuya Honda, zaskoczyło mnie, bardzo na plus. Główną rolą została obdarzona 29-letnia komisarz Reiko Himekawa. Bezdzietna, niezamężna policjantka, często padająca, obiektem kpin i niedoceniania przez męską część Tokijskiej Policji. Wraz ze swoim zespołem śledczych musi zmierzyć się z niełatwą sprawą: zwłok zawiniętych w niebieską folię, za życia ciało było niewątpliwie, bestialsko torturowane. Reiko Himekawa, na co dzień w życiu, a zwłaszcza w pracy, kieruje się przeczuciem, jej umysł działa podobnie jak umysł przestępcy.
Pracując na pełnych obrotach, musi się uporaćz przykrymi wydarzeniami sprzed lat,
a niebawem pojawią się, takie same zwłoki, co wcześniej. Czy tokijscy policjanci mają do czynieniaz seryjnym mordercą?

Ostatnio moim czytelniczym łupem, padają kryminały ze wszystkich stron świata.
Teraz nadszedł czas na kraj kwitnącej wiśni - Japonię. "Przeczucie" twórczości Tetsuya Honda, zaskoczyło mnie, bardzo na plus. Główną rolą została obdarzona 29-letnia komisarz Reiko Himekawa. Bezdzietna, niezamężna policjantka, często padająca, obiektem kpin i niedoceniania przez męską część...

Czasem lubię sięgnąć po książkę , która nie jest oczywista ,nie znajduje się na topowych listach bestsellerów 😊.No i trafiłam na taki oto kryminał.Autor nie jest w Polsce zbyt rozsławiony."Przeczucie" jest pierwszą książką ,która jakiś czas temu ukazała się u nas.A co można o niej napisać 😊.?Przyznam szczerze, że początkowo mnie nie porwała i miałam ochotę ją odłożyć.Ale w sumie dobrze ,że tego nie zrobiłam.Sam pomysł na zbrodnię według mnie,genialny, postać mordercy 😊 no obstawiałam kilku bohaterów ale nie trafiłam 😁. Jedyne co mnie drażniło i nie za bardzo pasuje do kryminału,do twardych gliniarzy to japońska tradycja.Poszanowanie i taka pokora i służalcze relacje szef-podwładny ,rodzice -dzieci, starsze rodzeństwo -młodsze🫣.Nie twierdzę że taki szacunek jest zły,ale w kryminale trochę gryzie się z atmosferą.Ale warto poznać komisarz Reiko Himekawe.Jeśli trafię kiedyś na kolejne części tej serii na pewno chętnie po nią sięgnę.Polecam😍📖

Czasem lubię sięgnąć po książkę , która nie jest oczywista ,nie znajduje się na topowych listach bestsellerów 😊.No i trafiłam na taki oto kryminał.Autor nie jest w Polsce zbyt rozsławiony."Przeczucie" jest pierwszą książką ,która jakiś czas temu ukazała się u nas.A co można o niej napisać 😊.?Przyznam szczerze, że początkowo mnie nie porwała i miałam ochotę ją odłożyć.Ale w...

Pierwsze co powiem to szkoda że w Polsce jeszcze nie wyszły kolejne części nie licząc tego to przeczytałem jeszcze 12 prac herkulesa jako kryminał, ale ta zdecydowanie mi się bardziej podoba.
Nie wiem czy to przez to że poirot był lekturą ale przeczucie o wiele chętniej czytałem.
powiem tak bardzo polubiłem Reiko i wręcz nienawidzę Katsumaty do końca nie zmieniłem o nim swojego zdania, a Kikuta po prostu nie miał jaj rozumiem że japończycy mają trochę inną mentalność ale ten facet był po prostu beznadziejny.
Książka jest pisana łatwym tekstem i całkiem wciąga jedynie mogę powiedzieć że za łatwo można domyśleć się kto jest zabójcą ale potrafi też zaskoczyć.
Podsumowując książka naprawdę mi się podobała że chyba kiedy natrafi mi się okazja kupię ją po japońsku
Nie wiem komu ją polecić bo może być masa lepszych kryminałów a to mój drugi ale polecam ją każdemu kto się zastanawia nad niąi chce ją przeczytać

Pierwsze co powiem to szkoda że w Polsce jeszcze nie wyszły kolejne części nie licząc tego to przeczytałem jeszcze 12 prac herkulesa jako kryminał, ale ta zdecydowanie mi się bardziej podoba.
Nie wiem czy to przez to że poirot był lekturą ale przeczucie o wiele chętniej czytałem.
powiem tak bardzo polubiłem Reiko i wręcz nienawidzę Katsumaty do końca nie zmieniłem o nim...

Pierwsza styczność z kryminałem japońskim, a właściwie nawet pierwsza styczność z kryminałem azjatyckim. „Przeczucie” jednak nie wyróżnia się za bardzo na tle kryminałów europejskich czy amerykańskich, różnice widać jedynie w osadzeniu w kulturze. Główną bohaterką jest komisarz Reiko Himekawa, młoda, zdolna, naznaczona piętnem przeszłości, a także, ku niezadowoleniu swojej matki, nadal niezamężna. I Reiko jest chyba najmocniejszym punktem tej książki – kobiety w policji zawsze mają trudniej, a mam wrażenie, że Japonki w policji mają trudniej podwójnie. To kultura, w której rządzą mężczyźni, ale tu role się odwracają i to Reiko ma pod sobą zespół – złożony oczywiście z samych facetów. Co do samego śledztwa, to nie porwało mnie ono szczególnie, było natomiast dobrze poprowadzone i rozwiązane w zaskakujący sposób (chociaż mam wrażenie, że prześladuje mnie pewien motyw ostatnio – to jest trzeci kryminał z rzędu, w którym się pojawił). Poza tym to po prostu poprawny kryminał i nie ma znaczenia, że przybył z Azji. Szkoda tylko, że wydawnictwo raczej poprzestanie na pierwszej części serii – od wydania minęły już 3 lata, a nadal mamy tylko pierwszą część z siedmiu. No cóż... Typowo.

Po więcej moich recenzji zapraszam na Instagram: https://www.instagram.com/niefikcyjna/

Pierwsza styczność z kryminałem japońskim, a właściwie nawet pierwsza styczność z kryminałem azjatyckim. „Przeczucie” jednak nie wyróżnia się za bardzo na tle kryminałów europejskich czy amerykańskich, różnice widać jedynie w osadzeniu w kulturze. Główną bohaterką jest komisarz Reiko Himekawa, młoda, zdolna, naznaczona piętnem przeszłości, a także, ku niezadowoleniu swojej...

Nie będę spojlerować. Chcę raczej podzielić się moimi wrażeniami po przeczytaniu książki. Lubię przeczytać dobry kryminał, ale z tym mam problem. Nawet nie bardzo wiem, jaką notę wystawić.
Po kolei.
Fabuła ciekawa chociaż nie porywająca. Dosyć wyraźnie zarysowane postaci, o różnorodnych charakterach (gryzę się w język by nie powiedzieć „rodem z animy”) urozmaicają całość, dodając szczyptę humoru (Ioka). Zastanawiam się, czy ich powierzchowność zaliczyć na plus, czy na minus. Ostatecznie nie można zapominać, że to pierwsza książka z serii. Nie wiem, czy pojawią się kolejne i kiedy. Mamy więc do czynienia z fragmentem, co zaciera ogląd i utrudnia ocenę. Bo skoro mają się ukazać (w Japonii oczywiście już są) kolejne części, to nierozsądne byłoby umieszczanie wszystkich detali już w pierwszym tomie. Możemy więc mieć do czynienia jedynie ze szkicem, wprowadzeniem, by w kolejnych tomach poznać lepiej główne postaci. Wskazuje na to poniekąd rozmowa Himakawy z Katsumatą w ostatniej scenie w szpitalu. Mogę się jednak mylić…
Oryginalna pani komisarz (Reiko Himekawa) to nie piękność o ostrym jak brzytwa analitycznym rozumie, ale medium, targane emocjonalnymi rozterkami. Prawdę powiedziawszy, podoba mi się ta opcja. Pasuje mi do Japonii, chociaż nigdy w niej nie byłam, więc moja opinia jest tu bardzo subiektywna.
Jest też samotny wilk. Uparty, arogancki i seksistowski komisarz Katsumata, zażarty przeciwnik Himekawy. Muszę przyznać, że miałam problem z tą postacią (zwłaszcza z jego seksistowskimi tekstami i sposobem w jaki traktował kobiety :). Zmieniłam o nim zdanie (czytaj: nabrałam szacunku) w końcowej scenie, kiedy Katsumata odwiedza Himekawę w szpitalu. W tym szaleństwie jest metoda, chciałoby się powiedzieć.
No i jeszcze Tomatsu Kikuta. Sierżant, członek zespołu, prywatnie wielbiciel Himekawy, mający problem z wyjawieniem, co do niej czuje (chociaż i ona ma niego słabość),to typowy, niepotrafiący mówić o uczuciach Japończyk…….
W książce na próżno szukać dogłębnej analizy współczesnego, japońskiego społeczeństwa. To raczej kalka opisu bogatego, zachodniego, znudzonego i zepsutego dostatkiem kraju z zatraconą tożsamością.
Nie, żebym jakoś bardzo polecała, ale można przeczytać. W każdym razie, ja przeczytam kolejny tom, jeśli się ukaże. Choćby po to, aby się dowiedzieć, czy moje PRZECZUCIE nie myliło mnie co do tej książki 😊. Pozdrawiam.

Nie będę spojlerować. Chcę raczej podzielić się moimi wrażeniami po przeczytaniu książki. Lubię przeczytać dobry kryminał, ale z tym mam problem. Nawet nie bardzo wiem, jaką notę wystawić.
Po kolei.
Fabuła ciekawa chociaż nie porywająca. Dosyć wyraźnie zarysowane postaci, o różnorodnych charakterach (gryzę się w język by nie powiedzieć „rodem z animy”) urozmaicają całość,...

Interesujący a mało spopularyzowany obraz pracy policyjnej w kraju Kwitnącej Wiśni. Bardzo ciekawe odmienności rytuałów policyjnych w policji (np. obowiązkowe ukłony w kontaktach, przecież roboczych, czy na odprawach służbowych).
Trochę zaskakujące zjawisko szerokiej korupcji między policjantami, w trakcie ich codziennej pracy [i zajadłej rywalizacji o sukces] a też nieczyste metody tej rywalizacji, pewnie zdarzające się czasem w środowisku, tu jednak nasilone szczególnie.

Interesujący a mało spopularyzowany obraz pracy policyjnej w kraju Kwitnącej Wiśni. Bardzo ciekawe odmienności rytuałów policyjnych w policji (np. obowiązkowe ukłony w kontaktach, przecież roboczych, czy na odprawach służbowych).
Trochę zaskakujące zjawisko szerokiej korupcji między policjantami, w trakcie ich codziennej pracy [i zajadłej rywalizacji o sukces] a też...

Na czytnik biorę czasem kryminały,których nie znam.Przeczucie to kryminał Japoński.Dużo tu ukłonów i procedur .Są zabójstwa ,mocne .

Na czytnik biorę czasem kryminały,których nie znam.Przeczucie to kryminał Japoński.Dużo tu ukłonów i procedur .Są zabójstwa ,mocne .

"Przeczucie" to trzymający w napięciu kryminał, w którym komisarz Reiko Himekawa staje przed szczególnie trudnym wyzwaniem. Dołączenie Katsumaty do śledztwa dodaje dodatkowego smaczku, gdyż nie darzy on Reiko sympatią. Młoda, piękna komisarzka musi zmierzyć się nie tylko z morderstwem, lecz także z uprzedzeniami kolegi. Autor zgrabnie łączy elementy detektywistyczne z subtelnością japońskiej kultury, nadając książce unikalny charakter. Czy Reiko zdoła odnaleźć mordercę, równocześnie stawiając czoła swoim własnym przeczuciom dotyczącym przyszłości? "Przeczucie" to wciągający początek cyklu, zachęcający do dalszej lektury

"Przeczucie" to trzymający w napięciu kryminał, w którym komisarz Reiko Himekawa staje przed szczególnie trudnym wyzwaniem. Dołączenie Katsumaty do śledztwa dodaje dodatkowego smaczku, gdyż nie darzy on Reiko sympatią. Młoda, piękna komisarzka musi zmierzyć się nie tylko z morderstwem, lecz także z uprzedzeniami kolegi. Autor zgrabnie łączy elementy detektywistyczne z...