Książka opowiada o burzliwym życiu Maksyma Gorkiego, czołowego lewicowego pisarza rosyjskiego na początku XX wieku. To w gruncie rzeczy opowieść o skomplikowanych i tragicznych relacjach artystów z władzą sowiecką. Książka ma formę gawędy tytułowej bohaterki, zarządzającej gospodarstwem Gorkiego. Niestety, opowieść Spiro jest monotonna, nużąca i fatalnie skomponowana. Tylko dla amatorów.

Książka jest opowieścią o życiu Maksyma Gorkiego, pisarza rosyjskiego o silnych sympatiach lewicowych. Dowiadujemy się o jego poparciu dla rewolucjonistów w 1905r., o jego flircie z bolszewikami, o jego atakach na władzę sowiecką w latach 1917-20, o jego życiu na Capri we Włoszech w latach 20., i skomplikowanych stosunkach z reżimem stalinowskim. Bolszewicy bardzo chcieli powrotu Gorkiego do Rosji Sowieckiej i dopięli swego: pisarz wrócił do ojczyzny w 1932r. A potem jeździł po łagrach (Sołowki, Kanał Biełomorski) i chwalił pracę czekistów, został zastraszony i przekupiony przez reżim. Nawet wokół śmierci Gorkiego w 1936r. narosło wiele legend i teorii spiskowych.

Stosunki władzy sowieckiej i artystów, dramatyczne, często tragiczne są z pewnością bardzo interesującym tematem. Czytałem już ostatnio podobną książkę: 'Zgiełk czasu' Barnesa, w której, na przykładzie Szostakowicza, genialnie przedstawiono tragiczne dylematy twórcy w reżimie totalitarnym. Tutaj jest dużo gorzej. Książka Spiro ma bowiem formę długiego monologu zarządzającej domem Gorkiego, tytułowej Diavoliny. Ta kobieta gada bez przerwy, miesza bez ładu i składu rzeczy ważne i mało ważne; to taki bałaganiarski monolog osoby mało kumatej, gdy słucham czasami takich osób, bardzo szybko dostaję bólu głowy. Najlepiej styl Spiro ilustruje opis mowy Nadieżdy Krupskiej z samej książki: „Krupska długo i monotonnie przemawiał do mikrofonu umieszczonego w pulpicie mównicy, toku jej myśli nie dało się śledzić.” Toku myśli Spiro też trudno było śledzić.

No cóż, miał Spiro świetny temat, a położył go koncertowo. To już drugi raz, podobnie było w 'Mesjaszach ': bardzo ciekawy temat a fatalnie wykonany. Niestety, nie wszystkim dała Bozia talentu...

Tylko dla amatorów.

Książka opowiada o burzliwym życiu Maksyma Gorkiego, czołowego lewicowego pisarza rosyjskiego na początku XX wieku. To w gruncie rzeczy opowieść o skomplikowanych i tragicznych relacjach artystów z władzą sowiecką. Książka ma formę gawędy tytułowej bohaterki, zarządzającej gospodarstwem Gorkiego. Niestety, opowieść Spiro jest monotonna, nużąca i fatalnie skomponowana. Tylko...