Ta książka to było moje pierwsze spotkanie z twórczością Pratchetta. Z początku nie należało to zbyt udanych, bo trochę się męczyłam przy tej lekturze, co mnie dziwiło, bo wyczytałam, że wiele osób uznaje ją za jedną z (naj)lepszych - cóż, ja raczej nie. Stopniowo zaczęłam się przyzwyczajać do stylu pisania, do bohaterów i ... jakoś wytrwałam do końca. Nie oznacza to, że książkę po prostu "zmęczyłam" - co to to nie, ale nie zachwyciła mnie aż tak, jak zapowiadano. Wiadomo - każdy ma swoje upodobania.

Myślałam, że zanim sięgnę po kolejna pozycję Pratchetta minie sporo czasu, ale koleżanka podsunęła mi "Straż, straż" no i .. wtedy się zaczęło: ta seria mnie pochłonęła:)

Ale wracając do "Wiedźmikołaja" - nie jest to chyba najlepsza lektura na sam początek przygody z tym autorem (choć wielu twierdzi, że kolejność nie ma znaczenia). Książka ta to dość smutna refleksja nad obrazem współczesnych Świąt Bożego Narodzenia - "Wiedźmikołaj" to jest swego rodzaju gorzka satyra na to jak teraz postrzegamy te Święta i może dlatego czytało mi się tę książkę nieco gorzej od pozostałych (Pratchetta).

To, co najbardziej utkwiło mi w pamięci to refleksje Śmierci dotyczące rozdawania prezentów. Śmierć naiwnie (?) wierzy, że każdy powinien otrzymać to, o co prosił. Dziwi się kiedy Albert próbuje hamować jej rozrzutność tłumacząc to tak, że jeśli biedny nagle dostanie wszystko, to za rok będzie tak samo zarozumiały jak bogacz. Dlatego biedni dostają mniejsze prezenty a bogatsi droższe i w większych ilościach. Taki właśnie jest porządek na świecie i nie powinno się go zmieniać. Ale, czy to jest sprawiedliwe...?

Ta książka to było moje pierwsze spotkanie z twórczością Pratchetta. Z początku nie należało to zbyt udanych, bo trochę się męczyłam przy tej lekturze, co mnie dziwiło, bo wyczytałam, że wiele osób uznaje ją za jedną z (naj)lepszych - cóż, ja raczej nie. Stopniowo zaczęłam się przyzwyczajać do stylu pisania, do bohaterów i ... jakoś wytrwałam do końca. Nie oznacza to, że...