Małym miasteczkiem, w którym każdy każdego zna, wstrząsa wydarzenie, które ma miejsce na jednej z młodzieżowych imprez. Nastoletnia Jenny Kramer zostaje brutalnie zgwałcona, a sprawca umyka. Niedługo po tym zdarzeniu dziewczyna zostaje znaleziona w parku i kilka godzin później otrzymuje lek, którego efektem jest wymazanie wspomnień z tego koszmarnego wieczoru. Jenny zaczyna powoli dochodzić do siebie i wraca do normalnego życia. Coś jednak nie daje jej spać – wciąż odczuwa niepokój, dręczą ją jakieś myśli i nie radzi sobie psychicznie. Okazuje się, że to skutki feralnej imprezy i mimo wymazania wspomnień dziewczyna przeżywa traumę. Jednocześnie jej ojciec zajmuje się poszukiwaniem gwałciciela na własną rękę. Najmniej gwałtownych emocji przejawia matka Jenny, która zdaje się nie dostrzegać wagi tego wydarzenia i jego negatywnych skutków. Zbliża się trudny czas dla rodziny Kramerów, tym bardziej że na wierzch zaczynają wypływać tajemnice, które do tej pory pozostawały skrzętnie ukryte. Jak potoczą się dalej ich losy? Czy zdołają znaleźć gwałciciela i wybaczyć sobie nawzajem?

„Nie wszystko zostało zapomniane” to thriller, który zapowiada się na dość przeciętny, powielający schematy i niewnoszący nic nowego do tego gatunku – a jednak okazuje się, że kryje w swym wnętrzu coś zupełnie innego. Nie jest to typowa historia o radzeniu sobie z traumą po gwałcie, w której główną rolę odgrywa akcja, jest nieco psychologii, ale głównie chodzi o schwytanie sprawcy. Tutaj pierwsze skrzypce grają bardzo rozbudowane portrety psychologiczne postaci, i to nie tylko Jenny, ale także innych członków jej rodziny. Całość napisana jest w formie opowieści, którą snuje psychiatra zajmujący się przypadkiem rodziny Kramerów. Odbywa on sesje terapeutyczne na osobności z Jenny, jej matką i ojcem. Podczas tych spotkań zagłębia się w ich uczucia, emocje, a także doświadczenia. Poznajemy ich przeszłość i razem z narratorem zauważamy skutki, jakie niesie ona w teraźniejszości.

Konstrukcja tej książki jest zatem z jednej strony interesująca, bo czytelnik ma okazję dokładnie poznać charaktery i motywacje bohaterów, zastanowić się nad takimi, a nie innymi ich zachowaniami po traumie i powoli razem z nimi odkryć tożsamość sprawcy. Z drugiej strony taka forma bywa nużąca i miejscami zniechęca do czytania. Narrator ma bowiem tendencje do rozwlekania wielu nie do końca istotnych spraw, wyciąga szczegółowe informacje z pacjentów i często rozwodzi się przez kilka stron nad różnymi aspektami psychologicznymi. Trzeba być zatem bardzo cierpliwym, żeby doczytać książkę do końca i poznać tożsamość sprawcy. A jest to rozstrzygnięte wręcz błyskawicznie, na bardzo niewielu stronach, patrząc na objętość całej książki. Warto mimo wszystko dotrwać, bo zakończenie jest naprawdę zaskakujące.

Powieść Wendy Walker z pewnością można wyróżnić na tle innych thrillerów. Nie jest to książka sztampowa, którą można przeczytać w jeden wieczór dla rozrywki i na drugi dzień o niej zapomnieć. To powieść, którą czyta się trudniej, zarówno ze względu na formę narracji, jak i na poruszane w niej wątki. Skłania do refleksji i mocno zapada w pamięć. Nie każdemu pewnie przypadnie do gustu, ale myślę, że czytelnik, który często sięga po książki z tego gatunku, będzie usatysfakcjonowany tym, jak znane mu schematy można ubrać w nową i choć trudną w odbiorze, to ciekawą formę.

Angelika Paterak