MROZI I ROZPALA

Kiedy ktoś, kto nie lubi thrillerów, chwali jakiś tytuł tego gatunku, to albo jest to naprawdę znakomita książka, albo całkowita porażka dla jego miłośników. Spotykałem się już bowiem z sytuacja kiedy to miłośnicy dreszczowców byli rozczarowani naprawdę ambitnym, wymagającym i stylistycznie wysmakowanym dziełem tego typu, co tylko po raz kolejny utwierdziło mnie w przekonaniu z jakim typem literatury mamy tu najczęściej do czynienia. Thrillery, kryminały i powieści sensacyjne to przede wszystkim pozbawione jakichkolwiek wartości czytadła, które ani nie przerażają, ani nie poruszają, ani nawet szczególnie nie ciekawią. Ktoś kogoś zabił (czy popełnił inną zbrodnię), ktoś (policjant po przejściach/dziennikarz z problemami/ktoś ofierze bliski lub zaangażowany w ten czy inny sposób w sytuację) rozpoczyna śledztwo, trafia na przeszkody, a w końcu musi stawić czoło zagrożeniu w bezpośrednim starciu. Co w tym może być ciekawego? Wystarczy przeczytać kilka książek, by znać cały gatunek. Ale czasem pojawiają się dzieł, które może i idealnie wpasowują się w ten schemat, ale czyta się je z wielką przyjemnością. Kryminalne dokonania Kinga, Mastertona czy Koontza, cykl Rowling napisany pod pseudonimem Robert Galbright, książki Tony’ego Parsonsa, utwory Elisabeth Herrmann i Donny Tartt, a wreszcie także Stefana Ahnhema, współscenarzysty serialu o Kurcie Wallanderze. Co wyróżnia go na tle setek innych autorów?

Całość mojej recenzji na portalu Sztukater: https://sztukater.pl/ksiazki/item/22184-arton-grader-minus.html

MROZI I ROZPALA

Kiedy ktoś, kto nie lubi thrillerów, chwali jakiś tytuł tego gatunku, to albo jest to naprawdę znakomita książka, albo całkowita porażka dla jego miłośników. Spotykałem się już bowiem z sytuacja kiedy to miłośnicy dreszczowców byli rozczarowani naprawdę ambitnym, wymagającym i stylistycznie wysmakowanym dziełem tego typu, co tylko po raz kolejny...