Stefan Ahnhem znów dłubie w schemacie dramaturgicznym „Mostu nad Sundem”. Jednak, podobnie jak w poprzednich powieściach z Fabianem Riskiem, widać, że nie zrozumiał do końca na czym polegał fenomen serialowego arcydzieła Hansa Rosenfeldta i gra wciąż tymi samymi elementami – złem jako dziełem geniuszu. społeczeństwem i jego systemem jako praprzyczynami zbrodni oraz ułomnymi, pełnymi uroczych, bliskich czytelnikowi, słabości dobrymi. Zapomniał o tajemnicy. O ile w poprzednich powieściach dość długo trzymał nas w napięciu i niepewności, o tyle w „Osiemnastu stopniach poniżej zera” idzie na ilość (trupów) a nie jakość historii. Dokonuje też dość żenujących zapożyczeń z „Mężczyzn, którzy nienawidzą kobiet” Stiega Larssona oraz „Pięćdziesięciu twarzy Greya” E.L. James. Na dokładkę do świata Riska i jego ekipy wkraczają… duchy.
O tym, że Ahnhem przeżywa kryzys świadczy też to, że musi sztukować wątki sensacyjne mocniejszą niż w poprzednich powieściach dawką dramatu obyczajowego. Niestety, tu także nie stać go na nic oryginalnego. Po prostu tym razem każdy ze śledczych okazuje się nosić jakiś garb –problem, który może utrudnić mu pracę i poskromienie zła.
Pod względem fabularnym „Osiemnaście stopni poniżej zera” jest zdecydowanie najsłabszą powieścią Ahnhema. Jednocześnie jednak to najlepiej czytająca się książka o Risku i jego drużynie. Deficyty intelektualne pisarz równoważy bowiem coraz większą biegłością warsztatową. Tu najbardziej widać, że swoją karierę rozpoczynał jako scenarzysta. „Osiemnaście stopni poniżej zera” to czysta „filmowość” z gęsto ciętymi rozdziałami–scenami nadającymi wątłej akcji dynamiki oraz efektownymi (choć dość topornymi) zakończeniami tych rozdziałów–scen, wśród których prym wiodą lufy przytykane do głów i pleców bohaterów. Czyta się to znakomicie. Pytanie tylko, czy „Osiemnaście stopni poniżej zera” to wciąż literatura, czy tylko rozrywka.

Stefan Ahnhem znów dłubie w schemacie dramaturgicznym „Mostu nad Sundem”. Jednak, podobnie jak w poprzednich powieściach z Fabianem Riskiem, widać, że nie zrozumiał do końca na czym polegał fenomen serialowego arcydzieła Hansa Rosenfeldta i gra wciąż tymi samymi elementami – złem jako dziełem geniuszu. społeczeństwem i jego systemem jako praprzyczynami zbrodni oraz...