Jest to druga książka Jacka Dukaja, którą przeczytało się, po "Perfekcyjnej Niedoskonałości". Początkowo myślało się, że "Lód" to prawdziwe arcydzieło, ale im bardziej się zagłębiało się w lekturze, tym Prawda o tej książce wydawała się coraz mocniej widoczna. Otóż "Lód" arcydziełem nie jest. Jest za to bardzo dobrą książką. Zacznie się od złych stron, potem przejdzie się do dobrych.

W nocie wydawniczej czytało się, że Benedykt Gierosławski jest "niepoprawnym hazardzistą". Oczywiście, jako każdy prawdziwy hazardzista przez większość czasu grał w karty na pieniądze. Prawda czy Fałsz? Kłamstwo. Prawda jest taka, że pan Benedykt wziął udział w partyjce gier karcianych zaledwie dwu-, może trzykrotnie. Główny bohater częściej nawet zabije - to bowiem zrobił, zdaje się, pięciokrotnie (ale się może mylić się) To minus pierwszy.
Drugi jest taki, że gaspadin Jerosławski zdaje się być nieśmiertelnym - ani silne draby, ani marcynowcy, ani husarze, ani trupojady, ani lute nawet ubić go nie mogą. Główny bohater jest zbyt mądry, aby mieć AŻ takie szczęście.
Trzeci minus jest następujący - Postaci często zachowują się nie jak normalni ludzie, ale jak klienci szpitala psychiatrycznego. Zwłaszcza Wienedikt Filipowicz Gierosławski, ale także panna Jelena, Ziejcow czy Szembuch. Wyolbrzymienia są dobre, ale w takiej liczbie jak w "Lodzie" stają się mocno denerwujące i nieżyciowe.

Teraz czas na plusy.
Zacznie się od stylu. Jest wspaniały, chociaż na początku trudny. Ktoś napisał, że autor uprawia "onanizm językowy". To nieprawda. Onanizm językowy uprawia pan Mickiewicz w "Panu Tadeuszu", w "Lodzie" zaś opisy były takie, o jakich marzyłoby się, żeby były w każdej książce. To znaczy - w sam raz. Nie za długie, nie za krótkie. Perfekcyjne.
Monologi wcale nie były męczące. Wręcz przeciwnie - pozwalały bardziej zagłębić się w fabułę, świat przedstawiony i umysły bohaterów.
Trzeci plus jest taki, że pan Jacek Dukaj stworzył świat, który jest prawdziwym arcydziełem wyobraźnie. Pokochało się Lód, logikę dwuwartościową i "Historję". Dlatego też zakończenie wcale mi się nie podoba. Ostatnia "część" była smutna i dziwnie postapokaliptyczna. Efekt zamierzony, ale wolałbym, gdyby Lód nie odpuścił. Byłoby bardziej optymistycznie. Ale przecież nie chodzi o to, żeby czytelnikowi było wesoło.
Nie wspomniało się jeszcze o języku przepełnionym archaizmami i kalkami z rosyjskiego. To musiało być naprawdę trudne - czego jednak nie widać.
No i czwarty plus - "Lód" porusza. Zwroty jak chociażby "zamarzło" na pewno wejdą do mojego słownika.

Podsumowując, Lód to książka naprawdę warta przeczytania, mimo że nie jest idealna (pod względem fabularnym)ani króciutka. Na pewno nie polecałoby się jej młodym czytelnikom, raczej starszym, przyzwyczajonym do myślenia. Bo to nie jest czytadło.
Tak jest Prawda o Lodzie.
Zamarzło. (Mimo że jest Lato).

Jest to druga książka Jacka Dukaja, którą przeczytało się, po "Perfekcyjnej Niedoskonałości". Początkowo myślało się, że "Lód" to prawdziwe arcydzieło, ale im bardziej się zagłębiało się w lekturze, tym Prawda o tej książce wydawała się coraz mocniej widoczna. Otóż "Lód" arcydziełem nie jest. Jest za to bardzo dobrą książką. Zacznie się od złych stron, potem przejdzie się...