Leniwe popołudnie (powinnam w pocie czoła pisać licencjat), kolana mam okryte kocem, przeglądam bez większego zainteresowania "Wysokie Obcasy". Natrafiam na przepiękne zdjęcie przecudnej urody kobiety (a wrażliwa jestem na takie widoki) w otoczeniu książek. No i czytam z nią wywiad. Pani napisała książkę, w której zamieściła relacje artystów zwierzających się z tego, w jaki sposób pracują. Książka zapewne czytana będzie przez osoby, które zamiast serio pracować, będą czytać, jak pracują inni.

Perfecto, to książka dla mnie! Z dresów szybko przebieram się w coś bardziej wyjściowego i lecę do księgarni (co u mnie nietypowe, bo raczej nie kupuję nowości, a tym bardziej nie spontanicznie, ani po zwykłych cenach. Raczej wybieram kiermasze biblioteczne i antykwariaty). Jak widać, musiały mnie ten wywiad i piękne zdjęcie bardzo ruszyć, że zmieniłam nagle moje książkowe zwyczaje.

Wywiad z Łukaszem Orbitowskim, do którego "Innej duszy" zabieram się już od kilku miesięcy (jednak brak mi czasu), to jeden z lepszych fragmentów całości. Tak nawiasem mówiąc, kiedyś, gdy Ł. O. przyjechał do mojej biblioteki uniwersyteckiej na spotkanie autorskie, śmiałyśmy się z koleżankami, że nie chciałybyśmy spotkać tego typu mężczyzny w ciemnym zaułku wieczorem. Z rozmowy zawartej w książce wynika, że jest trudnym człowiekiem. Dość poukładanym, a jednak trudnym. I - cholerka - bardzo interesującym.

Józef Wilkoń i jego gawęda mają w sobie magię.

Do Rusinka mam ogromny dystans, ale przy anegdotce o haszyszu płakałam. Ze śmiechu.

Małgorzata Rajmer urzekła mnie swoją charakterystyką polskiego światka literackiego oraz podejściem do samego pisania, które w pewnych kwestiach przypomina moje pisanie prac pisemnych.

Bonda. Dajcie mi Bondę, niechże ją uścisnę. Kobieca, chaotyczna i konkretna jednocześnie. Jestem zakochana. Tylko czemu jeszcze nie przeczytałam ani jednej powieści jej autorstwa?

Gdy Joanna Bator wspomniała o "Stu latach samotności" Marqueza, wiedziałam, że to równa kobieta. Przecież rok temu, gdy sama to czytałam, czułam, że przekroczyłam jakąś magiczną granicę piękna i cudowności. Nie wspomnę już o reszcie wywodu Bator. Przepięknie opowiada. Z humorem, z autoironią, często poetycko...

Katarzyna Zyskowska-Ignaciak została dzięki wywiadowi Napiórskiej moją kolejną nową idolką. Kocham poczucie humoru, jakie reprezentuje i uwielbiam jej sarkazm.

Przepięknie mówił Papcio Chmiel, szkoda, że wywiad z nim w ogóle się skończył.

Podrozdział poświęcony Sylwii Chutnik przeczytałam prawie jednym tchem. Czyli chyba w jej stylu. Bez oddechu, w pośpiechu, konkretnie. Bo nie ma czasu na emocje.

Marcin Maciejowski jako niewolnik swoich nawyków (oczywiście złych nawyków) bardzo mi się spodobał. Przede wszystkim dlatego, że otwarcie o nich mówi.

Rozmowa z Jerzym Pilchem niebywale mi się podobała. I w takich momentach pluję sobie w brodę, że mam tak straszne zaległości w czytaniu współcześnie wydawanych i pisanych powieści.

A Marek Raczkowski... Nie sądziłam, że tylu emocji przysporzy mi czytanie wywiadu...

To wrażenia z zaledwie kilku przeprowadzonych rozmów. Nie sposób opisać tu wszystkich, zresztą tu nie o to chodzi. Jeżeli kogoś mają moje wypociny zachęcić do przeczytania, będę zachwycona, jeśli nie, to przynajmniej nie naprodukowałam się zbyt mocno.

Czytałam dość długo, bo ponad miesiąc, ale przynajmniej robiłam to z wielką przyjemnością. Przez dwa ostatnie dni byłam w dzikim ciągu czytania, wprost nie mogłam się oderwać (to pewnie dlatego, że mam dużo zaległej roboty i wolałam poczytać o tym, co inni robią, gdy też im się nie chce pracować).

Dawka solidnej, świetnej porcji humoru. I ile się można nowego dowiedzieć!

Leniwe popołudnie (powinnam w pocie czoła pisać licencjat), kolana mam okryte kocem, przeglądam bez większego zainteresowania "Wysokie Obcasy". Natrafiam na przepiękne zdjęcie przecudnej urody kobiety (a wrażliwa jestem na takie widoki) w otoczeniu książek. No i czytam z nią wywiad. Pani napisała książkę, w której zamieściła relacje artystów zwierzających się z tego, w jaki...