Sam pomysł jest fajny i spodziewałem się soczystych opisów męczarni twórczych, patentów na prokrastynację oraz rozmaitych sposobów radzenia sobie ze współczesnymi strachami: deadline'y, wszechobecne rozpraszacze, prekaryzacja, etc.

Niestety mój entuzjazm opadał w trakcie lektury. Wywiady są zbyt powierzchowne, zbyt krótkie, a do tego (a może przez to) jest ich za dużo. Za dużo też powtarzających się historii o gotowaniu rodzinie obiadu i odprowadzaniu dzieci do przedszkola.

Wynotowałem sobie jednak inspirujące rodzynki, oto i one:

1) Niby banał, a jednak uderzyło mnie to zdanie prostotą i siłą. I pozazdrościłem: "Praca jest najpoważniejszą sprawą w życiu, daje zadowolenie. Bardzo wysoko ją sobie cenię. Jest dla mnie szczęściem i motorem." (Józef Wilkoń, ilustrator, rzeźbiarz i malarz, rocznik 1930)

2) W kategorii ciekawa postać, do poszperania: Małgorzata Rejmer, rocznik 1985, autorka m.in. reportażu "Bukareszt. Kurz i krew." (dostała za tę książkę Nagrodę im. Teresy Torańskiej) - pisała o Bukareszcie żyjąc w Rumunii, w trakcie wywiadu mieszkała w Albanii (i potem napisała "Błoto słodsze niż miód. Głosy komunistycznej Albanii.") Obie pozycje do przeczytania, fajnie mówiła o zanurzaniu się w temacie.

3) Anegdota. Dehnel, za którym nie przepadam, dał taką: "Salomon Dykman, tłumacz z jidysz i łaciny,w w czasie wojny trafił do łagrowych kopalni na Uralu i tam, w chodnikach kopalni, z pamięci i w pamięci przekładał poezję antyczną."

4) Powiedzonko. Agata "Endo" Nowicka (rocznik 1976) "Mój kolega kiedyś powiedział świetne zdanie: "Jako freelancer masz dużo wolnego czasu, tylko nie wiesz kiedy." (s. 92)

5) Najbardziej intrygujące zdanie w całej książce: "Podobno jest tylko osiem fabuł na świecie: Faust, Achilles, Ścigany, Romeo i Julia, Tristan i Izolda, Kopciuszek, Odyseusz, Orfeusz" (Maciej Wojtyszko, rocznik 1946, s. 337)

EDIT (a może bonus): Superszybko przejrzałem część 2. Interesowały mnie tylko osoby piszące, żadnych wynurzeń malarzy!

Oto efekty:
Ewa Winnicka - „robienie masy i rzeźby”
"Podobnie jak w kulturystyce: pracujesz na masę, czyli dokładasz kolejne fragmenty tekstu. Rzeźba to redakcja: reżyserowanie tekstu, wywalanie przymiotników."
"Jesteśmy ze szkoły nieprzymiotnikowej."
"Nie wierzę w łatwość pisania. Mój proces twórczy to krew, pot i łzy. Nie umiem jednak robić nic innego i nie mam też takiej potrzeby."

Wojciech Chmielarz:
"Jak powiedział Hemingway: trzeba skończyć pisanie, kiedy ma się pomysł na kolejną scenę. Staram się tak właśnie robić. Gdy już siedzę w scenie, jestem w ciągu pisarskim, rwę się do pisania kolejnej. Kończę więc wtedy, kiedy chce mi się pisać dalej. Kluczem jest regularność. Nie można robić nawet tygodnia przerwy. Zapomina się emocje, uczucia, nastrój, trzeba wtedy na nowo wchodzić w książkę."

Łazarewicz: "Dla mnie pierwsze zdanie, pierwsza strona są najtrudniejsze, a potem jakoś idzie. Wymyślenie kolejnego rozdziału czy struktury książki to zawsze duża radość. Próbowałem robić plan, ale to się nigdy nie sprawdziło. Rozdziały tworzą się spontanicznie w trakcie pisania. Skończyłem teraz pierwszą część, piszę drugą i nie wiem, co będzie dalej."

Sam pomysł jest fajny i spodziewałem się soczystych opisów męczarni twórczych, patentów na prokrastynację oraz rozmaitych sposobów radzenia sobie ze współczesnymi strachami: deadline'y, wszechobecne rozpraszacze, prekaryzacja, etc.

Niestety mój entuzjazm opadał w trakcie lektury. Wywiady są zbyt powierzchowne, zbyt krótkie, a do tego (a może przez to) jest ich za dużo. Za...

Dla tych, którzy lubią rozmowy z ciekawymi ludźmi i anegdotki.

Dla tych, którzy lubią rozmowy z ciekawymi ludźmi i anegdotki.

Nie czytam książek mówiących „jak żyć”, za to chętnie sięgam po pozycje pokazujące, jak z codziennością radzą sobie inni. W takich momentach można jak w soczewce przyjrzeć się swoim wyborom.
Bardzo ciekawy pomysł na rozmowy o tym, jak pracują ludzie w tzw. wolnych zawodach. Bardzo pouczająca lekcja wytrwałości, ukazanie tego, że nawet wielcy tego świata mają banalne problemy. Być może nie ma tu nic rewolucyjnego, ale jest za to przyjemnie pokrzepiająco.

Nie czytam książek mówiących „jak żyć”, za to chętnie sięgam po pozycje pokazujące, jak z codziennością radzą sobie inni. W takich momentach można jak w soczewce przyjrzeć się swoim wyborom.
Bardzo ciekawy pomysł na rozmowy o tym, jak pracują ludzie w tzw. wolnych zawodach. Bardzo pouczająca lekcja wytrwałości, ukazanie tego, że nawet wielcy tego świata mają banalne...

Wywiady z różnego rodzaju polskimi twórcami, którzy opowiadają o swoim stylu pracy. Dodatkowo można w jakimś stopniu poznać dane osoby jako ludzi z krwi i kości.

Ciekawe. Można się zainspirować.

Ale tak naprawdę morał dla mnie jest taki, że każdy styl i sposób pracy musi dostosować do siebie.

Wywiady z różnego rodzaju polskimi twórcami, którzy opowiadają o swoim stylu pracy. Dodatkowo można w jakimś stopniu poznać dane osoby jako ludzi z krwi i kości.

Ciekawe. Można się zainspirować.

Ale tak naprawdę morał dla mnie jest taki, że każdy styl i sposób pracy musi dostosować do siebie.

Książka moim zdaniem bardzo ciekawa i warta przeczytania, bo pokazuje sposób pracy bardzo różnych artystów. Jednak w moim odczuciu, wywiady są zbyt krótkie, żeby się wciągnąć w całość.
Poza tym i tak bardzo polecam zerknąć :)

Książka moim zdaniem bardzo ciekawa i warta przeczytania, bo pokazuje sposób pracy bardzo różnych artystów. Jednak w moim odczuciu, wywiady są zbyt krótkie, żeby się wciągnąć w całość.
Poza tym i tak bardzo polecam zerknąć :)

Koncertowo zmarnowany potencjał. Autorka wywiaduje wielkie osobistości, niektóre na krótko przed śmiercią :(, a pomiędzy nimi daje nieznanych nikomu bogatych profesorów medycyny czy niszowe blogerki. Jakbym chciał poznać opinię tego pierwszego to bym się wybrał do sekretariatu enel- czy innego luxmedu. Do tego mam wrażenie, że nie umie zadać ciekawych pytań, które wydobędą przepytywany autorytet na wierzch. Gdyby książkę okroić i zostawić osoby bardziej znane lub szanowane (ja naprawdę nic nie mam do pozostałych! na pewno są bardzo mądrzy ale ja ich kompletnie nie znam, na bank część to przyjaciele autorki) to byłaby o wiele lepsza. Do tego zabrakło kunsztu przy wstępach i opisach.

Koncertowo zmarnowany potencjał. Autorka wywiaduje wielkie osobistości, niektóre na krótko przed śmiercią :(, a pomiędzy nimi daje nieznanych nikomu bogatych profesorów medycyny czy niszowe blogerki. Jakbym chciał poznać opinię tego pierwszego to bym się wybrał do sekretariatu enel- czy innego luxmedu. Do tego mam wrażenie, że nie umie zadać ciekawych pytań, które wydobędą...

Ważna książka dla mnie, bo utwierdziła mnie w przekonaniu, że poszukiwanie jakiejś z góry określonej jako dobra metody pracy jest bzdurą. Nawet jeśli podobno najlepiej pracować rano, to są twórcy, którzy robią to o zupełnie innych porach, a rano śpią; nawet jeśli dobrze jest mieć własny gabinet, to książki mogą powstawać przy kuchennym stole. Pewnie zrobiłabym nieco bardziej pogłębione wywiady, może dodała więcej ciekawych szczegółów z otoczenia, ale i tak już książka jest gruba. Polecam przede wszystkim ludziom wolnych zawodów.

Ważna książka dla mnie, bo utwierdziła mnie w przekonaniu, że poszukiwanie jakiejś z góry określonej jako dobra metody pracy jest bzdurą. Nawet jeśli podobno najlepiej pracować rano, to są twórcy, którzy robią to o zupełnie innych porach, a rano śpią; nawet jeśli dobrze jest mieć własny gabinet, to książki mogą powstawać przy kuchennym stole. Pewnie zrobiłabym nieco...

Bardzo mnie ta książka rozczarowała, pamiętam, że kupiłam ją sobie jako inspirację do pisania doktoratu - ani książki wtedy nie przeczytałam, ani doktoratu nie napisałam i zdaje się, że nie żałuję ani jednego, ani drugiego. Po latach przeczytałam już na czytniku, a raczej przebrnęłam z lekkim niedowierzaniem i odrobinką żenady, że coś takiego może być jednak dla kogoś ciekawe.
Nie mam nic do samej treści, nawet do stylu, po prostu nie pojmuję, że komuś się naprawdę chce czytać 400 stron o tym samym, wyjątkowo mało to dla mnie interesujący temat. Pragnę się jednak usprawiedliwić - nie zajmuje mnie jakoś życie prywatne pisarzy (a także aktorów, muzyków, innych artystów [o ile nie jest to powiązane bezpośrednio z dziełami]),najczęściej nie mam też pojęcia jak wyglądają, ile mają lat, czasem sprawdzam biografię, kiedy wybitnie rozkocham się w danej literaturze, ale mówię tu raczej o Dostojewskim, Bukowskim czy Hemingwayu, a nie Orbitowskim, Bondzie, czy Żulczyku. Niczego nikomu nie ujmując, podejrzewam nawet, że historie życie nieżyjących skandalistów są mocno przesadzone, ale pisanie książek przez Dostojewskiego, bo miał długi na dziwkach przemawia do mnie bardziej niż związki uczuciowe i sukienki Bondy.
Niektóre rozmowy są bardzo mało intelektualne, zaczyna się Orbitowskim i powiedzieć, że jest słabo to jak niczego nie powiedzieć. Sporo tutaj twórców, którzy pokazują swoje kreacje, a nie siebie, to się czuje. Dużej liczby osób nie znam, więc wolałabym jednak, żeby opis był na początku, nie na końcu. Nie podoba mi się robienie z pisarzy celebrytów, bardzo tutaj wyczuwalne, np. w szczegółowym opisywaniu jak Bonda przyszła ubrana i jakie papierosy paliła. Wiele zwyczajów pisarzy mnie śmieszy, nie rozumiem ich i co więcej - nie wierzę w nie.

Jeśli kogoś interesuje to, jak piszą, albo jak mówią że piszą polscy twórcy, to proszę bardzo. Osobiście uważam to za bardzo wtórny temat i nie został opowiedziany z żadnymi fajerwerkami.

Bardzo mnie ta książka rozczarowała, pamiętam, że kupiłam ją sobie jako inspirację do pisania doktoratu - ani książki wtedy nie przeczytałam, ani doktoratu nie napisałam i zdaje się, że nie żałuję ani jednego, ani drugiego. Po latach przeczytałam już na czytniku, a raczej przebrnęłam z lekkim niedowierzaniem i odrobinką żenady, że coś takiego może być jednak dla kogoś...

Znakomita publikacja zawierająca kilkadziesiąt wywiadów ze znakomitymi twórcami, wśród którym znajdują się postaci dobrze znane, wielcy i kultowi artyści - pisarze, muzycy, publicyści, reżyserzy, malarze, projektanci mody - i osoby o mniej rozpoznawalnych nazwiskach, aczkolwiek o wyrobionej renomie i imponującym dorobku twórczym, który zacząłem obserwować i zgłębiać dopiero po lekturze tej książki.

Książka - obok masy pomniejszych - ma dwa mocne punkty. Po pierwsze osoby, z którymi Agata Napiórska przeprowadza krótkie wywiady - co też jest fajną cechą tej książki: przeczytanie każdej rozmowy zajmie Wam od kilku do kilkunastu minut, więc książkę świetnie czyta się "z doskoku" - to ludzie spoza kręgu "tabloidowych celebrytów" - to prawdziwi i uznani artyści, pełni pasji oraz gotowi nią zarażać.

I po drugie, zaskakuje, jak bardzo szczerze gotowi podzielić się z autorką książki (i czytelnikami) tajnikami pracy oraz najbardziej intymnymi - niejednokrotnie zdumiewającymi, zwłaszcza kiedy czyta się rzeczy o dobrze sobie znanych i lubianych artystach, które niekoniecznie stawiają ich w dobrym świetle - faktami ze swojego życia. Ich rzeczywistość bywa czasami zdominowana przez zaskakująco zwykłe rutynowe czynności, ale też z obserwowania ich codzienności i sposobu podchodzenia do pracy, życia twórczego - ale i prywatnego, rodzinnego... - i kreowanej przez nich sztuki, wypływa inspirująca moc.

Jedyny minus - krótkie biogramy osób, z którymi rozmawia autorka umieszczone zostają pod koniec wywiadów, co znajduję nieco mało sensownym, zwłaszcza kiedy "przepytywaną" jest osoba relatywnie mniej znana. Oczywiście, z samego wywiadu dowiadujemy się czym się para, ale ogólnie o ich dorobku i osiągnięciach wolałbym wiedzieć więcej na początku.

Jakkolwiek, jest to świetna i niebagatelna lektura, która - co z przyjąłem z radością - doczekała się kontynuacji! Polecam!

Znakomita publikacja zawierająca kilkadziesiąt wywiadów ze znakomitymi twórcami, wśród którym znajdują się postaci dobrze znane, wielcy i kultowi artyści - pisarze, muzycy, publicyści, reżyserzy, malarze, projektanci mody - i osoby o mniej rozpoznawalnych nazwiskach, aczkolwiek o wyrobionej renomie i imponującym dorobku twórczym, który zacząłem obserwować i zgłębiać dopiero...

Książkę wyhaczyłam w supermarkecie, nie dość, że za dyszkę, to jeszcze w promocji 2+1 gratis, więc żal było nie kupić. Autorka zebrała w niej metody pracy i odpoczynku wielu polskich pisarzy, grafików, ilustratorów, ogólnie mówiąc: twórców szeroko pojętej literatury i sztuki, jednocześnie nie tworząc kompendium wiedzy na temat powstawania nieśmiertelnych dzieł. Dlaczego nie? Z prostego powodu: na podstawie tych kilkudziesięciu wywiadów i esejów, można ustalić, że nie ma żadnego uniwersalnego schematu, który sprawdziłby się u wszystkich twórców. Każdy musi znaleźć swój sposób na przywołanie weny, nie kopiując innych. Trzeba próbować, mylić się, ale nie poddawać, aż kiedyś dojdzie się do skutku i celu. Mimo że nie znam większości przytoczonych przez autorkę nazwisk, to z przyjemnością przewracałam kolejne strony i poznawałam te (nie)codzienne momenty napadów weny i twórczości.

Książkę wyhaczyłam w supermarkecie, nie dość, że za dyszkę, to jeszcze w promocji 2+1 gratis, więc żal było nie kupić. Autorka zebrała w niej metody pracy i odpoczynku wielu polskich pisarzy, grafików, ilustratorów, ogólnie mówiąc: twórców szeroko pojętej literatury i sztuki, jednocześnie nie tworząc kompendium wiedzy na temat powstawania nieśmiertelnych dzieł. Dlaczego...