Nie przepadam za opowiadaniami - albo nie potrafię w nie wsiąknąć, albo podobają mi się tak bardzo, że czuję tylko wściekłość, gdy nagle się kończą. Przeważa pierwsza opcja, bo rzadko spotykałam pisarzy, którzy potrafili napisać dobrą i pełną krótką historię.
"Obol dla Lilith" - antologia rozpoczyna się całkiem przyjemnie. Główny bohater potrafi odrywać się od swojego ciała i podróżować po Pomiędzy. Całość jest tak skonstruowana, że łatwo byłoby pociągnąć na niej dłuższą powieść, ale jednocześnie ten fragment jest wystarczający dla opowiadania. Urzekły mnie szczególnie dwie rzeczy, pierwsza to wątek o kotach, które w czasie snu polują w Pomiędzy na myślokształty (zapobiegają w ten sposób powstawaniu demonów, tak to zrozumiałam), a druga to cytat: "Próbuję to oswoić i dlatego nadaję im nazwy, jakbym był przyrodnikiem odkrywającym i klasyfikującym nieznaną faunę. Wszystko zaraz robi się bardziej swojskie. 'Och, to tylko szczękacz'. Albo: 'Płaskognilce nisko dziś latają. Chyba będzie padać krew'".
"Valca Demona" - zaczęłam, nie skończyłam. Odrzucił mnie język, konstrukcja, za duży chaos w tym wszystkim.
"Więzy krwi" - opowiadanie przyjemne, ale wg mnie trochę nierówne. Na początku dużo miejsca poświęca się Margot, potem ta postać znika, a kiedy bohater na koniec podchodzi do niej z nożem myśląc o zdetronizowaniu królowej ja wgl nie odczuwam tego w ten sposób.
"Brzytwą, kochanie, brzytwą" - narracja z ciekawej perspektywy - ducha zamordowanego mężczyzny, który chce się zemścić na żonie i jej kochanku. Proste, szybkie, przyjemne, tylko trochę niepasujące do wyznaczonego tematu zbioru.
"Zoya" - to samo, co wyżej, bohaterem jest duch, a nie demon. O ile w "Brzytwą..." można uznać, że duch-mściciel ma złe zamiary i przez to demoniczną naturą, o tyle Zoya ze złem ma niewiele wspólnego. Jest postacią zagubioną, przyjazną, aż chce jej się pomóc, to cała sytuacja jest nietypowa i budzi niepokój. Opowiadanie dobre, szkoda, że takie krótkie.
"36 pięter w dół" - świetny klimat cyberpunku, nie wiedziałam, że jeszcze da się tworzyć takie rzeczy.
"Skrzynia z Zamku Anioła" - jedyne opowiadanie, w którym akcja nie dzieje się współcześnie. Dobre, ale nic więcej.
"Czytając w ziemi" - zaczęłam, zasnęłam, nie skończyłam.
"Akwizytor" - po lekturze odniosłam wrażenie, że to był dobry wstęp, trochę rozwinięcia, ale gdzie zakończenie? Co wynikło z tych spełnianych próśb?
"Sierotki" - zakończenie antologii mnie zaszokowało, ale nie ma to nic wspólnego z samymi "Sierotkami", a z faktem, że o Mordimerze da się czytać. Nie ma przechwalania się, nie ma głupich docinków, nie ma tego, co mnie tak skutecznie zniechęciło w pierwszych tomach "Ja, inkwizytor", czyli fabularnie latach młodości Morda. Jeżeli chodzi o opowiadanie, to jest bardzo dobre i to jeszcze z nawiązaniem do Jasia i Małgosi, ale wyrwane z kontekstu. Osobom niemającym pojęcia, kim jest Madderdin, może być ciężko zrozumieć pewne wątki.

Nie przepadam za opowiadaniami - albo nie potrafię w nie wsiąknąć, albo podobają mi się tak bardzo, że czuję tylko wściekłość, gdy nagle się kończą. Przeważa pierwsza opcja, bo rzadko spotykałam pisarzy, którzy potrafili napisać dobrą i pełną krótką historię.
"Obol dla Lilith" - antologia rozpoczyna się całkiem przyjemnie. Główny bohater potrafi odrywać się od swojego...