Większość twórczości Kapuścińskiego trudno nazwać reportażem sensu stricto,to raczej mocno zbeletryzowane doniesienia z danego kraju często gęsto przetykane mniejszymi lub większymi konfabulacjami.
Podobnie jest i w tym przypadku. Mało jest doniesień wprost z czasów rewolucji Chomeiniego,brak autentycznych obrazów i konkretnych faktów.

Pełno za to różnych pseudo naukowych,mętnych rozważań z zakresu socjologii,psychologii polityki czy historiozofii.
Jakieś rozważania z zakresy teorii rewolucji(rewolucja szturmująca,rewolucja oblegająca itd).
Po co ten cały wykładzik na temat powstawania i historii islamu i Persji,a zwłaszcza szyityzmu(gdyby chociaż się na tym znał- tak się wymądrza tylko i pieprzy trzy po trzy przedstawiając liczne truizmy np: bzdurne rozważania na temat: czy śmierć Alego ma jakiś znaczenia dla muzułmanów ,a w szczególności dla szyitów-to tak jakby rozważał np: jakie znaczenia i czy w ogóle jakieś ma dla dzisiejszego świata,a w szczególności dla chrześcijan Luter czy wręcz śmierć Chrystusa na krzyżu)

W ogóle nie opisał np nastroju ulicy -nic po prostu nic,jakby w ogóle nie był w tym czasie w Iranie.Takie "reportaże" można równie dobrze pisać siedząc sobie tysiące km od granic Iranu w przytulnym pokoiku w bamboszach na nogach w wygodnym fotelu i przy ładnym biurku,obłożywszy się setkami dzienników czy tygodników z doniesieniami o rewolucji Irańskiej.
Podobnie jak i w Cesarzu władca- w tym wypadku Reza Pahlavi przedstawiony jest jako kompletny kretyn,idiota,głupek i debil-poddany krytyce bez odniesienia się do konkretnych faktów ,lecz wyśmiany i obśmiany na zasadzie prostackiego rechotu.
Posługując się taką metoda "ala Kapuściński" można przedstawić tak dowolnego władcę czy przywódce,obojętnie jakiego państwa,obojętnie kogo :Cesarza Hirohito,Mao-tse-tunga,Castro,Kennedyego czy królową Elżbietę II.
Tak się akurat zdarza,że wiem coś na temat rewolucji Chomeiniego z licznych opowieści bezpośredniego obserwatora(nie uczestnika)tamtych wydarzeń- Polaka -wykładowcy języka perskiego na UJ- ,który akurat w tedy w tamtym czasie przebywał na stypendium w Iranie.
Opowiadał nam co tam się działo jak reagowała ulica i ludzie w domach na wieść o tym że Reza Pahlavi uciekł z kraju.
Co się działo na ulicy,o czym ludzie mówili na ulicy publicznie ,a także prywatnie w domach wśród swoich,wśród rodziny ,jakie pokładali nadzieje w tej nieomal bezkrwawej rewolucji jeszcze przed przylotem Chomeiniego z Paryża.
Na tle tych zasłyszanych przeze mnie opowieści to dzieło Kapuścińskiego jawi mi się bardzo blado- jako takie lichutkie rozważania i opowiastki.

Większość twórczości Kapuścińskiego trudno nazwać reportażem sensu stricto,to raczej mocno zbeletryzowane doniesienia z danego kraju często gęsto przetykane mniejszymi lub większymi konfabulacjami.
Podobnie jest i w tym przypadku. Mało jest doniesień wprost z czasów rewolucji Chomeiniego,brak autentycznych obrazów i konkretnych faktów.

Pełno za to różnych pseudo...