Ja nie lubię science-fiction. Nie lubię tych statków, podróży gwiezdnych, ufoludków... Szłam w zaparte dopóki nie przeczytałam "Diuny". Diuna zmieniła moje życie - nagle stałam się wielbicielką sci-fi. A ten gatunek, tak jak fantastykę jest strasznie trudny. Dlatego, że ciężko znaleźć granicę między wizjonerstwem a niewyobrażalną tandetą.

Hyperiona przeczytałam na jednym wdechu. Nie ma tam nic z tandety. Samo wizjonerstwo. I to jakie! No może nie takie jak u Dicka czy Wellsa, ale wielkie. Komlogi i datasfera - czyli smartfony i globalna sieć danych. Wymyślone w 1989! A tak naprawdę te technologie stanowią tylko tło. Tło do wielowątkowej powieści psychologicznej, której akcja wcale się nie dzieje.

Przez całą książkę poznajemy koleje losu bohaterów, które razem ich splotły, ale de facto akcja stoi w miejscu. Już się nie mogę doczekać kiedy otworze "Zagładę Hyperiona" bo się czuję jak odcięta od kroplówki. Już dawno nie czytałam nic tak dobrego, a w działce Sci-fi - tylko przed "Diuną" Hyperion chyli czoła. I to niezbyt nisko.

Ja nie lubię science-fiction. Nie lubię tych statków, podróży gwiezdnych, ufoludków... Szłam w zaparte dopóki nie przeczytałam "Diuny". Diuna zmieniła moje życie - nagle stałam się wielbicielką sci-fi. A ten gatunek, tak jak fantastykę jest strasznie trudny. Dlatego, że ciężko znaleźć granicę między wizjonerstwem a niewyobrażalną tandetą.

Hyperiona przeczytałam na jednym...