Hyperion

Bardzo dobra powieść, z barwnymi i przekonywującymi postaciami i niezwykłą główna powieść. Niesamowite jest, że nie jesteś wstanie przewidzieć co będzie na kolejnych kartach powieści. Co więcej, każdy wątek wciąga i tą książkę czyta się szybko i przyjemnie.

Bardzo dobra powieść, z barwnymi i przekonywującymi postaciami i niezwykłą główna powieść. Niesamowite jest, że nie jesteś wstanie przewidzieć co będzie na kolejnych kartach powieści. Co więcej, każdy wątek wciąga i tą książkę czyta się szybko i przyjemnie.

Pokaż mimo to

Sci-fi czytam mało, a już zwłaszcza tego ambitnego, bardziej złożonego. Hyperion to już ta wyższa półka i długo mnie przerażał. Próg wejścia nie okazał się jednak tak wysoki, jak się spodziewałam, i dosyć szybko i łatwo weszłam w świat stworzony przez Simmonsa. Pierwsza część serii to zbiór opowieści (co ważne, nie opowiadań) postaci, które razem zmierzają na planetę Hyperion. W tle toczy się też akcja bieżąca. Prym wiodą jednak właśnie te opowieści i jak to bywa – nie wszystkie są równe i nie wszystkie wciągają tak samo. Większość trzyma jednak poziom, zwłaszcza jeśli chodzi o ukazanie świata wykreowanego przez autora. Za każdym razem jest to coś nowego, rozszerzającego wiedzę czytelnika na temat tego uniwersum. To przyszłość oddalona o jakieś 700 lat (jeśli dobrze zrozumiałam, bo padają tam różne daty i liczby), w której ludzkość skolonizowała ogrom kosmosu – przyszłość pełna różnych nowinek technologicznych, odkryć z dziedziny fizyki, ale jednocześnie stale odwołująca się do czasów bliższych nam. Inspiracją do serii była twórczość XIX-wiecznego poety Johna Keatsa i odniesienia do niego można znaleźć w Hyperionie na każdym kroku. Daję tej książce ostrożną ósemkę – nie zwariowałam na jej punkcie, a mam też przeczucie, że kolejne tomy mogą być lepsze. Myślę, że jeszcze sporo jest do odkrycia w tym świecie, no i czekam jednak na ciągłą akcję, bo te opowieści były zapewne tylko wstępem do czegoś lepszego.

Po więcej moich recenzji zapraszam na Instagram: https://www.instagram.com/niefikcyjna/

Sci-fi czytam mało, a już zwłaszcza tego ambitnego, bardziej złożonego. Hyperion to już ta wyższa półka i długo mnie przerażał. Próg wejścia nie okazał się jednak tak wysoki, jak się spodziewałam, i dosyć szybko i łatwo weszłam w świat stworzony przez Simmonsa. Pierwsza część serii to zbiór opowieści (co ważne, nie opowiadań) postaci, które razem zmierzają na planetę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fantastyczna książka. Kocham tą sagę całym moim sercem.

Fantastyczna książka. Kocham tą sagę całym moim sercem.

Pokaż mimo to

Obiecałem sobie w tym roku, że do swojej biblioteczki zacznę dokładać trochę scifi, chociażby po to, żeby nie wypalić się materiałem fantasy. W wyniku różnych targów i dealów, padło w pierwszej kolejności na Hyperiona, czyli poniekąd klasyk. Czy było warto? Tak, ale odczucia mam trochę mieszane, a oto moje przemyślenia.

Zacznę od tego, że moje zamiłowanie do zbiorów opowiadań przeminęło wiele lat temu i teraz bardzo się z nimi męczę. O ile "Hyperion" technicznie nie do końca takim zbiorem jest, to w rzeczywistości działa dla mnie dokładnie tak samo. Mamy grupę bohaterów, którzy wybierają się na pewną wyprawę, a po drodze wszyscy z nich opowiadają swoją historię, która w jakimś stopniu jest związana z ich pielgrzymką. Każde z tych opowiadań dodaje trochę kontekstu i uchyla rąbka tajemnicy świata, czy też problemu z którym nasi bohaterowie będą musieli się zmierzyć. Ale ja niestety zderzam się tutaj trochę ze ścianą, bo jest to struktura, która do mnie po prostu nie przemawia. Zdaję sobie oczywiście sprawę, że to tylko moja subiektywna opinia i starałem się, żeby nie wpłynęło to na moją ostateczną ocenę książki, ale na pewno miało to jakiś udział w moim ostatecznym odbiorze historii.

Nie wchodząc w filozofowanie nad tym dlaczego mam trudności z odbiorem tak ustrukturyzowanych książek, od razu powiem, że jakość tych opowiadań jest bardzo nierówna. W pamięci utknęły mi 3, niektóre nawet bardzo, ale reszta nie była szczególnie intrygująca, a wręcz powiedziałbym, że mocno mnie nudziła. Na szczęście te, które były dobre, były na praaaawdę dobrę. Jedno z nich siedzi mi w głowie już trzeci dzień.

Jako czytelnik fantasy, miałem obawy, że w gatunku scifi (a przynajmniej tym klasycznym) nacisk jest kładziony bardziej na różne metafory, koncepty, filozoficzne dyskusje czy wizje przyszłości, a ucierpią na tym aspekty, które ja bardzo cenię w fantasy, czyli bohaterowie, ich rozwój i świat. Trochę niepotrzebnie się martwiłem, bo nie jest tak źle, chociaż póki co postacie to raczej statyczne pionki na planszy niż żywe jednostki z obietnicami rozwoju. Ale to może przez tą strukturę opowiadań. Świat też dopiero zaczyna być zarysowywany, ale traktuję to jako powolne dozowanie, w końcu przede mną jeszcze kilka książek w serii.

Podsumowując, w scifi czuję się trochę jak ryba wyjęta z wody, ale debiut uznaję za bardzo udany. Jestem zaintrygowany i na pewno na 1 tomie nie poprzestanę

Obiecałem sobie w tym roku, że do swojej biblioteczki zacznę dokładać trochę scifi, chociażby po to, żeby nie wypalić się materiałem fantasy. W wyniku różnych targów i dealów, padło w pierwszej kolejności na Hyperiona, czyli poniekąd klasyk. Czy było warto? Tak, ale odczucia mam trochę mieszane, a oto moje przemyślenia.

Zacznę od tego, że moje zamiłowanie do zbiorów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Literacka tandeta do kwadratu. Ani to ciekawe, ani mądre. Ani nawet wciągające.

Literacka tandeta do kwadratu. Ani to ciekawe, ani mądre. Ani nawet wciągające.

Pokaż mimo to

Niepotrzebnie wulgarna, momentami nieprzyzwoita powieść. W trakcie lektury niejednokrotnie musiałem przerywać, czując zażenowanie. Czytane z musu – chcę odhaczyć całą klasykę fantasy/sci-fi. Linia fabularna i język w miarę trzyma poziom dlatego nie ma 1. Rozumiem, że w 2021 roku można pisać takie książki, ale lata 80. to był jeszcze okres względnej normalności w kulturze. Czuć silną inspirację Bradburym.

Niepotrzebnie wulgarna, momentami nieprzyzwoita powieść. W trakcie lektury niejednokrotnie musiałem przerywać, czując zażenowanie. Czytane z musu – chcę odhaczyć całą klasykę fantasy/sci-fi. Linia fabularna i język w miarę trzyma poziom dlatego nie ma 1. Rozumiem, że w 2021 roku można pisać takie książki, ale lata 80. to był jeszcze okres względnej normalności w kulturze. ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sympatyczne, czyta się dobrze, opowiadania są wg mnie trochę nierówne, ale to prawdopodobnie kwestia gustu.

Sympatyczne, czyta się dobrze, opowiadania są wg mnie trochę nierówne, ale to prawdopodobnie kwestia gustu.

Pokaż mimo to

Nie moja bajka.
Nie wiem czy na moją ocenę wpływa: styl pisarza, przekład, ciekawe rozwiązania fabularne powieści czy coś innego ( lub wszystko razem)ale u mnie nie zagrało.
Nie mogłem się przekonać do świata kreowanego przez Simmonsa i za dalszy udział w tym świecie dziękuję. Dam szansę autorowi przy okazji innej książki.

Nie moja bajka.
Nie wiem czy na moją ocenę wpływa: styl pisarza, przekład, ciekawe rozwiązania fabularne powieści czy coś innego ( lub wszystko razem)ale u mnie nie zagrało.
Nie mogłem się przekonać do świata kreowanego przez Simmonsa i za dalszy udział w tym świecie dziękuję. Dam szansę autorowi przy okazji innej książki.

Pokaż mimo to

Dobre. Ale nieco nużące.

Dobre. Ale nieco nużące.

Pokaż mimo to

jak bym mogła to dałabym 20 pkt, takie wrażenie na mnie zrobiła ta książka. Uwielbiam fantastykę i doceniam całą koncepcję książki, oryginalny pomysł światów i zasad, którymi się rządzą ale tym co uczyniło z tej książki arcydzieło jest język. Pięknie dobrane słowa, niebanalne skojarzenia, opisy działające na moje wszystkie zmysły. Zachwyt !

jak bym mogła to dałabym 20 pkt, takie wrażenie na mnie zrobiła ta książka. Uwielbiam fantastykę i doceniam całą koncepcję książki, oryginalny pomysł światów i zasad, którymi się rządzą ale tym co uczyniło z tej książki arcydzieło jest język. Pięknie dobrane słowa, niebanalne skojarzenia, opisy działające na moje wszystkie zmysły. Zachwyt !

Pokaż mimo to