Następna książka, do której wracam po latach i stwierdzam, że jest dużo lepsza, niż zapamiętałam 💙.
Duże serducho należy się Tracy Anne Warren za kreację bohaterów. Violet zostaje opisana jako osoba introwertyczna, lubiąca sztukę i przebywanie na świeżym powietrzu (a poza tym stópkara, pff). No i taka właśnie jest, aż do samego końca, mimo że przechodzi pewną przemianę, która pomaga jej zapanować nad nieśmiałością. Naprawdę niczego więcej nie potrzeba, żeby postać wydawała się wiarygodna i dało się ją lubić. Tymczasem Adrian to tru loff bardzo spokojny, trochę cyniczny, ale nie toksyczny (może nie zawsze zachowuje się jak najlepszy facet pod słońcem, ale trzeba wziąć pod uwagę realia świata przedstawionego) i potrafi, UWAGA, przyznać się do błędu. Można z takim budować związek? I to jeszcze jak!
Do tego dochodzą fantastyczni bohaterowie poboczni – Kit jest absolutnie cudowny i cichutko liczę na to, że pojawia się w następnych częściach 🥰. Wielu z nich to kreacje na tyle charakterystyczne i realistyczne, że łatwo się o nich nie zapomina (na przykład wielebny Dittlesby, cudo).
Fabuła też wypada bardzo dobrze, trzyma się kupy i nie nudzi, a regencyjna Anglia oddaje. Są takie momenty, gdzie akcje postaci wywołują frustrację, ale nie można powiedzieć, żeby nie były one zasadne (kupuję wątpliwości Violet). Poza tym na pochwałę zasługuje czas, jaki spędzamy z Violet i Adrianem, zazwyczaj są to maks trzy miesiące, a tutaj prawie trzy pory roku. W budowaną tak długo relację z łatwością mogę uwierzyć.
Książka była dla mnie pretekstem do przetestowania nowego BINGO, więc donoszę, że udało się wbić tylko 50 punktów i obyło się bez żadnego BINGO.

Następna książka, do której wracam po latach i stwierdzam, że jest dużo lepsza, niż zapamiętałam 💙.
Duże serducho należy się Tracy Anne Warren za kreację bohaterów. Violet zostaje opisana jako osoba introwertyczna, lubiąca sztukę i przebywanie na świeżym powietrzu (a poza tym stópkara, pff). No i taka właśnie jest, aż do samego końca, mimo że przechodzi pewną przemianę,...

Piękna książka, warto przeczytać . Polecam.

Piękna książka, warto przeczytać . Polecam.

Bardzo przyjemnie i z ciekawością czytałam, romans jest interesujący; bohaterka ulega przemianie , nie chodzi o wygląd, raptem irytujący był jeden moment słabości dziewczyny, kiedy ta ulega manipulacji siostry.
Dobrze napisany, lekko się czyta.

Bardzo przyjemnie i z ciekawością czytałam, romans jest interesujący; bohaterka ulega przemianie , nie chodzi o wygląd, raptem irytujący był jeden moment słabości dziewczyny, kiedy ta ulega manipulacji siostry.
Dobrze napisany, lekko się czyta.

Uwielbiam romanse historyczne, a ten mi szczególnie zapadł w pamięci. Historia lekka, ale wciągająca i z humorem. Polecam.

Uwielbiam romanse historyczne, a ten mi szczególnie zapadł w pamięci. Historia lekka, ale wciągająca i z humorem. Polecam.

Lubię raz na 5 książek przeczytać romans historyczny. " Miłosna pułapkę" kiedyś już raz czytałam i mi się spodobala. Zwłaszcza że autorka przedstawiła w 2 kolejnych częścich losy Jeannette oraz wspomninej w tej książce, Elizy. Czyta się szybko i historia poruszona w książce wciąga.

Lubię raz na 5 książek przeczytać romans historyczny. " Miłosna pułapkę" kiedyś już raz czytałam i mi się spodobala. Zwłaszcza że autorka przedstawiła w 2 kolejnych częścich losy Jeannette oraz wspomninej w tej książce, Elizy. Czyta się szybko i historia poruszona w książce wciąga.

Klasyczny motyw zamiany ról w wykonaniu dwóch dam i księcia :)

Violet staje przed ołtarzem w imieniu swojej siostry i poślubia Adriana. Pan młody, choć wcześniej miał wątpliwości co do słuszności swego wyboru, traci je po ślubie, zakochując się w uzurpatorce.
Dzięki szwagrowi Kitowi, Violet może ciągnąć swą grę, ciesząc się towarzystwem ukochanego, jednak do czasu.

Czytało się przyjemnie i szybciutko dzięki sympatycznemu tandemowi w wykonaniu Violet i Adriana, postać Kita była źródłem humorystycznych scen, a cała intryga trzymała mnie w zaciekawieniu do samego końca.

Super, polecam miłośniczkom gatunku :)

Klasyczny motyw zamiany ról w wykonaniu dwóch dam i księcia :)

Violet staje przed ołtarzem w imieniu swojej siostry i poślubia Adriana. Pan młody, choć wcześniej miał wątpliwości co do słuszności swego wyboru, traci je po ślubie, zakochując się w uzurpatorce.
Dzięki szwagrowi Kitowi, Violet może ciągnąć swą grę, ciesząc się towarzystwem ukochanego, jednak do...

Nieco denerwująca główna bohaterka

Nieco denerwująca główna bohaterka

Książka super. Wręcz pochłonęła mnie, nie mogłam się oderwać od czytania. Bardzo fajnie napisana, z humorem....

Książka super. Wręcz pochłonęła mnie, nie mogłam się oderwać od czytania. Bardzo fajnie napisana, z humorem....

Bardzo fajnie się czytało tą książkę. Zwięźle napisana.
Sama historia też bardzo ciekawie ujęta. Siostry bliźniaczki zewnętrznie identyczne jednak charaktery całkiem odmienne. Jedna spokojna druga szalona.
Polecam na wieczór.

Bardzo fajnie się czytało tą książkę. Zwięźle napisana.
Sama historia też bardzo ciekawie ujęta. Siostry bliźniaczki zewnętrznie identyczne jednak charaktery całkiem odmienne. Jedna spokojna druga szalona.
Polecam na wieczór.

W dawnych czasach wierzono, że dzieci urodzone z jednego poczęcia są przeklęte, gdyż posiadają tylko jedną duszę. Topiono wówczas oba niewiniątka, aby powstrzymać szerzenie się zła. Z biegiem czasu wierzenie to ewoluowało i tylko jedno z bliźniąt było potępione. Ludzie sądzili, że pierwsze z dzieci otrzymało całe dobro ich wspólnej duszy, a więc te można było ze spokojem zachować. Z kolei drugie należało zabić, by unicestwić diabelską cząstkę tkwiącą w jego martwej i czarnej duszy. I chociaż upłynęło od tego czasu wiele setek lat i można byłoby sądzić, że społeczeństwo stało się bardziej oświecone i przestało wierzyć w te pogańskie zabobony, to nie do końca da się wyplenić to, co podświadomie siedzi w głowach, nie da się zmusić rodziców by jednakowo traktowali swoje dzieci...

Jannette Violet i Jeannette Rose mimo, że są bliźniaczkami to różnią się jak woda i ogień, jak dzień i noc. Violet jest spokojna, inteligentna, skromna, kochająca zwierzęta. Z kolei Jeannette charakteryzuje impulsywność, wyrachowanie, ale za to cieszy się większą miłością rodziców, doskonale czuje się w towarzystwie i została okrzyknięta królową londyńskiego sezonu. Nic więc dziwnego, że została adresatką oświadczyn najznamienitszych dżentelmenów, w tym Adriana, księcia Reaburn. Jednak Jeannette nie ma ochoty wyjść za księcia i w głębokiej tajemnicy posyła przed ołtarz swoją siostrę Violet. Tą targają ogromne wątpliwości i strach przed wyjściem na jaw prawdy, ale skrycie kocha się w Reaburnie i jest gotowa udawać swoją siostrę, by zaznać odrobiny szczęścia w małżeńskim życiu.

"Miłosna pułapka" Tracy Anne Warren jest najwyżej ocenioną książką serii wydawniczej Romans historyczny wydawnictwa Amber według portalu Biblionetka, której do tej pory nie czytałam. Właśnie z tego powodu wybrałam ją na swoją lekturę. Oprócz tego jest to też pierwsza część trylogii o tym samym tytule, która traktuje o miłosnym życiu kolejno Violet, Jeannette oraz Christophera, lorda Wintera, młodszego brata księcia Reaburn. Rzecz dzieje się oczywiście w XIX wieku. Raczej nie jestem równie pozytywnie nastawiona do tej książki, co użytkownicy Biblionetki. Co prawda historia wydawała mi się nawet ciekawa, bo lubię motyw bliźniąt w książkach, szczególnie gdy tak bardzo się od siebie różnią, ale nie postawiłabym jej ponad serią "Bridgertonowie" Julii Quinn czy niektórymi książkami Mary Balogh. Prawdopodobnie "Miłosna pułapka" za jakiś czas wytrze się z mojej pamięci. Nie jest to romans historyczny, który nazwałabym pozycją obowiązkową każdej wielbicielki romansów.

Do korzyści "Miłosnej pułapki" zdecydowanie można zaliczyć nieszablonowość fabuły. Gdy przeczytało się już tych romansów historycznych ponad setkę to dało się zauważyć, że większość z nich przebiega według utartego schematu: on przystojny, ona w jakiś sposób odstaje od londyńskiego społeczeństwa, poznają się na balu, z jakiegoś powodu (najczęściej kompromitacji) zmuszeni są wziąć ślub, o wzajemnej miłości przekonują się dopiero na skutek przeżycia traumatycznego wydarzenia. Książka Tracy Anne Warren przebiega inaczej i jest w pewien sposób powiewem świeżości. Jest sympatyczna, spokojna, biegnie nieśpiesznym rytem. Raczej niewiele tutaj zawirowań losu, jest kilka intryg, ale nie mogę ich nazwać jakoś specjalnie emocjonującymi. W mojej głowie nigdy nie powstała obawa, że coś może pójść nie tak. Dlatego zapewne książka nie pozostanie mi na długo w pamięci.

Violet jest zdecydowanie pozytywną bohaterką i zyskała moją sympatię. Jej miłość do księcia Reaburn jest oczywista, widoczna i wyczuwalna, dzięki temu czytelnik może wybaczyć wszystkie jej występki z większą łatwością niż powinien to uczynić Adrian. Natomiast nie ma w tej książce bardziej drażniącej postaci niż Jeannette. Jest to osoba tak na wskroś perfidna, że mam duże obawy przed przeczytaniem kontynuacji "Miłosnej pułapki", gdyż jest ona w pełni jej poświęcona. Adrian Winter jest mężczyzną niemal idealnym, w związku z tym nieco mnie nudził. Brakowało mi w nim szczypty nieprzyzwoitości, odrobinki hulaszczego stylu bycia. Nie dołączy on do zastępu moich ulubionych dziewiętnastowiecznych dżentelmenów, ale doceniam jego wyrozumiałość, troskliwość i oddanie.

Jeżeli chodzi o wady książki to, oprócz już wspomnianych, należy wspomnieć, że "Miłosna pułapka" jest bogata w sceny łóżkowe, które w większości nic ciekawego i odkrywczego nie wnoszą. Przez to ciągłe tarzanie się w pościeli miałam wrażenie, że książka jest miejscami nieco ociężała. Oprócz tego dużym utrudnieniem było używanie w narracji zamiennie "Violet" i "Jeannette" względem jednej osoby. To było widoczne szczególnie, gdy w jakiejś scenie brały udział obie siostry, można było mieć wątpliwości czy chodzi o Violet jako Violet, Violet jako Jeannette, Jeannette jako Jeannette czy Jeannette jako Violet.

http://babskieczytanki.blogspot.com/2017/07/miosna-puapka-tracy-anne-warren.html

W dawnych czasach wierzono, że dzieci urodzone z jednego poczęcia są przeklęte, gdyż posiadają tylko jedną duszę. Topiono wówczas oba niewiniątka, aby powstrzymać szerzenie się zła. Z biegiem czasu wierzenie to ewoluowało i tylko jedno z bliźniąt było potępione. Ludzie sądzili, że pierwsze z dzieci otrzymało całe dobro ich wspólnej duszy, a więc te można było ze spokojem...