Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oj, sama już się nie mogę zdecydować czy dobrze, czy niedobrze.
Ogólnie Hazel to bardzo udana postać, ma ciekawą przeszłość i problemy, które mogłyby moim zdaniem pójść w nieco innym kierunku, ale i tak są spoko. Absolutnie nie miałam wrażenia, że mam do czynienia z kartonem albo że po raz kolejny autorka zaserwowała nam to samo. Jej brat jest za to trochę dziwny... i chyba tak miało być, ale szczególnie go nie polubiłam (za bardzo bierny typ jak na moje).
Wreszcie dowiedziałam się czegoś o słynnym Sewerynie z Olsztyna (czy jak mu tam 😉) i muszę przyznać, że tutaj jednak troszkę wleciało rozczarowanko. Jak najbardziej kupuję pomysł z wioską na odludziu z elfami w sąsiedztwie, tajemnica też była całkiem nieźle napisana, ale moim zdaniem powieść zyskałaby, gdyby była dłuższa. Część wątków, a w tym romantyczne, pojawiło się znikąd i równie szybko zniknęło tak o. I niestety, zaczyna to być trochę schematyczne. Niby książki/serie Holly Black mają zróżnicowaną fabułę i o co innego w każdej chodzi, a jednak na to samo wychodzi. Ciężko powiedzieć czy to plus, czy minus, ale po za dużej dawce człowiek czuje przesyt.
Chyba potrzebuję krótkiej przerwy od elfów, żeby czerpać z tego więcej frajdy.

Oj, sama już się nie mogę zdecydować czy dobrze, czy niedobrze.
Ogólnie Hazel to bardzo udana postać, ma ciekawą przeszłość i problemy, które mogłyby moim zdaniem pójść w nieco innym kierunku, ale i tak są spoko. Absolutnie nie miałam wrażenia, że mam do czynienia z kartonem albo że po raz kolejny autorka zaserwowała nam to samo. Jej brat jest za to trochę dziwny... i chyba...

Diament cz. 1
Pogodzona już z faktem, że ten twór nasiąkł swoim wattpadowym pochodzeniem, mogę stwierdzić, że największym problemem tego tomu jest nuda i powtarzalność. Sam początek książki trochę się dłuży i potęguje to dziwny podział na scenki, o którym wspominałam wcześniej oraz nic niewnoszące wątki poboczne. Przeszkadzały mi też powtarzalne opisy bogactwa, ładnych pokoi i pięknych plaż (aż dziwne, że w kółko to samo nie nudzi się samej Hailie, dla której to wszystko to chleb powszedni).
Na tym etapie nie potrawię powiedzieć, czy lubię główną bohaterkę, czy nie. Niby jest już moją równolatką, ale często zachowuje się, jakby nadal miała 14 lat, czasem po prostu jak nastolatka, a jeszcze później jej myśli zajeżdżają boomerstwem (które z dojrzałością niewiele ma wspólnego, żeby było jasne). Z kolei jej bracia zostali odstawieni na bok i zasadniczo nie mają już nic ciekawego do roboty poza przeszkadzaniem. Bardzo ciężko tutaj mówić o jakimkolwiek rozwoju; z Vincenta wychodzi krzywdzący własne dzieci socjopata, bliźniacy dosłownie nic nie robią, a Dylan dalej ma mentalne 6 lat, co chyba staramy się rekompensować poważnym związkiem z niestabilną emocjonalnie kobietą, której nie znoszę.
Bo kolejnym wątkiem, który muszę poruszyć, jest brak fajnych/ciekawych postaci żeńskich poza Mayą (a ona dalej miejscami bije po oczach czerwonymi flagami) i siostrą Adriena, której imienia nawet nie pamiętam (z tym że jej bym nawet nie liczyła, bo to był raczej tylko gościnny występ, a nie stały angaż).
W każdym razie coś tam się ożywia od połowy i powieść prawie do samej końcówki, którą uważam za wyjątkowo nieudaną, czyta się już lepiej. A jeśli chodzi o wątek Adriena, to nie okazał się rozczarowaniem, czego się obawiałam, ale też tyłka nie urywa. Kilka razy dałam się rozbawić i nawet troszkę czułam ekscytację, a poziom żenady utrzymywał się na rozsądnym poziomie, ale jakieś to wszystko bez wyrazu i dziwne miało tempo. Żeby nie spoilerować, powiem tylko, że akcja idzie w kierunku brazylijskiej telenoweli – jestem ciekawa, co dostaniemy w tomie czterdziestym 😆!

Diament cz. 1
Pogodzona już z faktem, że ten twór nasiąkł swoim wattpadowym pochodzeniem, mogę stwierdzić, że największym problemem tego tomu jest nuda i powtarzalność. Sam początek książki trochę się dłuży i potęguje to dziwny podział na scenki, o którym wspominałam wcześniej oraz nic niewnoszące wątki poboczne. Przeszkadzały mi też powtarzalne opisy bogactwa, ładnych...

Nie wiem, co ja miałam w głowie, że było 8/10, ale chyba już mi przeszło.
Clary, ta tępota, sympatii niestety nie wzbudza. Ciężko by z tym było, kiedy ma się do czynienia z osobą tak roszczeniową i zamkniętą w swoim bombelku, a poza tym zawistną w stosunku do każdej innej dziewczyny. Z drugiej strony to chyba nie do końca jej wina, bo czerpała wzorce od kobiety, która uznała, że jak nie będzie zwracała uwagi na problem, to on zniknie (jo nie chcioł, jo spanikował).
Jace jest za to tak bardzo emo, że można go chyba już uznać za postać komiczną. Mimo to z tej dwójki to raczej jego lubię bardziej (pewnie przez aspekt rozrywkowy), tylko nie mogę mu wybaczyć tego mimozowatego zachowania z finału.
Tutaj akurat bez zmian, moim ulubionym bohaterem pozostaje Magnus; Alec zachowuje się troszkę irytująco, ale mam do niego sentyment; a zdecydowanie niedoceniona przez wszystkich jest Isabelle – postać bezinteresowanie uczynna dla obcej baby i cierpliwie odpowiadająca na jej głupie pytania, gdy trulof zajęty jest ważniejszymi sprawami.
O relacjach nie chcę się rozwodzić. Niby są, ale płytkie i jakoś szczególnie nie zachwycają (no, chyba że te z boku; tam rodzi się coś epickiego XD).
Fabuła trochę naciągana, nie powiem, chociaż niby jako tako kupy się trzyma. Tutaj zdecydowanie dziury zalepia świat przedstawiony, który raczkuje w solidnym kierunku. No, ogólnie nie jest to może twór Holly Black, ale zęby bolą tylko trochę.

Nie wiem, co ja miałam w głowie, że było 8/10, ale chyba już mi przeszło.
Clary, ta tępota, sympatii niestety nie wzbudza. Ciężko by z tym było, kiedy ma się do czynienia z osobą tak roszczeniową i zamkniętą w swoim bombelku, a poza tym zawistną w stosunku do każdej innej dziewczyny. Z drugiej strony to chyba nie do końca jej wina, bo czerpała wzorce od kobiety, która...