„Nie potrafiłabym nawet odtworzyć, w jaki sposób turbulencje ostatnich dni sprawiły, że znalazłam się w punkcie, w którym zdecydowałam się nigdy więcej nie zakładać moich uroczych okularów, pantofli na obcasie kitten ani spódnicy ołówkowej”.

Tia, główna bohaterka pierwszej części cyklu „Najlepsi”, jest szczęśliwa w związku z „tym nowym z Minnesoty”. Jednak okazuje się, że nie tylko jej przyznany w szkolnym plebiscycie tytuł przysporzył kłopotów. Jej przyjaciółka Harper, ekscentryczna artystka, oraz gwiazda drużyny futbolowej, Brody, zostali wybrani jako para hipotetycznie idealna. Oboje spotykają się z kimś innym, a jedyne, co ich łączy, to zaskoczenie z wyniku głosowania.

Para głównych postaci została skonstruowana na zasadzie przeciwieństwa. Harper jest introwertyczką, która najchętniej spędza czas robiąc zdjęcia. Bardzo przejmuje się tym, co powiedzą inni, unika konfrontacji i nigdy nie pokazuje po sobie negatywnych emocji. Natomiast Brody to szkolny playboy, ryzykant i imprezowicz. Dziewczyny zmienia jak rękawiczki, a pojęcie odpowiedzialności zna tylko z definicji słownikowej. Chociaż tych dwoje zna się od przedszkola, nigdy nie przyszło im do głowy, że mogłoby połączyć ich coś więcej. Tytuł Byliby Idealną Parą niejako zmusza ich do sprawdzenia, czy może jednak znajomi ze szkoły nie mają trochę racji.

Relacja Harper i Brody’ego opisana od momentu ogłoszenia wyników głosowania na Najlepszych zmienia się jak w kalejdoskopie: od delikatnej fascynacji, przez nieodpartą chęć spróbowania, poznawanie się, asekuracyjne pozorowanie randek, zdradzanie się, aż po zerwanie z hukiem i wielki powrót niemal w środku tornada. Trzeba przyznać, że Echols świetnie oddała burzę emocjonalną, drobiazgowe analizowanie wszystkiego, pochopne decyzje i drastyczne zmiany z dnia na dzień, które są nieodłączną częścią nastoletniego życia.

Niezmiernie irytowało mnie to, jak Harper pozwalała się traktować Kennedy’emu. Zupełnie nie potrafiła postawić się chłopakowi, który zwracał się do niej protekcjonalnie i co tydzień tuż przed planowaną randką kłócił się o byle głupotę, a potem nie odzywał przez cały weekend. Najpierw udawała, że tego nie dostrzega, tłumaczyła jego koszmarne zachowanie „artystyczną” osobowością, aż w końcu sobie odpuściła. Z obawy przed tym, co pomyśli sobie Brody.

W tle miłosnych perypetii przewijają się napięte stosunki Harper z matką i ojcem. Dziewczyna musi postawić się obojgu, pokazać, że jej uczucia również są ważne i że umie sama o sobie decydować. Szkoda, że autorka nie poświęca temu tematowi więcej miejsca. Zamiast tego ponownie uderza w lekką nutę. Choć powieść porusza dość poważną kwestię odkrywania własnej tożsamości i mierzenia się z oczekiwaniami otoczenia, robi to subtelnie, bez zbędnej dramaturgii i wielkich słów. Potencjalnie tragiczne momenty zostały ograniczone do niezbędnego minimum, dzięki czemu lektura jest przyjemna i nie trąci tanim melodramatem. Jednak przy tym pozostaje tylko rozrywką na wolne popołudnie, choć z takim zapleczem mogła być czymś więcej.

Ewa Jemioł