Jak zostać powieściopisarzem? Dlaczego system szkolnictwa – przynajmniej w Japonii – jest bezsensowny? Czym różni się wydawanie książek w kraju od zagranicy? Na te i inne pytania odpowiada Haruki Murakami w swoim najnowszym dziele „Zawód: powieściopisarz”.

Jest to ni mniej, ni więcej zbiór esejów, jakie popełnił Murakami w ciągu ostatnich kilku lat, a które dotyczą pisania lub szeroko pojętej literatury. Eseje te w którymś momencie japoński pisarz przemienił w rozdziały – w sumie jest ich jedenaście – i tak powstał „Zawód: powieściopisarz”.

To, że były to kiedyś samoistnie istniejące eseje, zapisy nigdy nie przeczytanych głośno odczytów, można wyczuć od razu. Rozdziały nie są ze sobą powiązane – oprócz głównego tematu jakim jest zawód pisarza i osoba Murakamiego – przez co do niektórych spraw Murakami wraca po kilkakroć. I cóż, można zrozumieć zamiar autora czy po prostu fakt, że powstawały na przestrzeni kilku lat [niektóre dzieli pięć lat] i miały być po prostu wygłoszonymi odczytami, w związku z czym, jako że miały być niezależne, to mimowolnie do niektórych tematów Murakami wraca, by ująć problem czy też wydarzenie z innej strony.

Tyle, że na dłuższą to może denerwować. Owszem, na niektóre powroty tematów można przymknąć oko, bo przecież pisarz też człowiek, ale jeśli po raz dwudziesty czyta się, jak Murakami wyjaśnia kim jest – niezmiennie powracające zdanie „od trzydziestu lat jestem zawodowym pisarzem” [czy coś w tym kontekście] – to można się ździebko zdenerwować. Bo po prostu czuć przez to, że zabrakło solidnej, porządnej korekty, która wyrzuciłaby te powtarzające się fragmenty, zdania, informacje.

Czym innym byłoby, gdyby Murakami nie przemieniał esejów/odczytów w rozdziały, tylko pozostawił je jako samoistne teksty. Owszem, także ta powtarzalność sentencji by denerwowała, ale przynajmniej jasno z tytułów, by wynikało, że to nie jest ciągła całość, tylko zbiór o podobnej tematyce.

Bo tak w rzeczywistości jest. Teksty można czytać w dowolnej kolejności, skacząc po całej książce. Problem jest jeden – tylko pierwszych kilka czyta się świetnie, później styl, sposób narracji czy owa wspomniana już powtarzalność, wszystko to zaczyna denerwować. Tak więc lepiej książce „Zawód: powieściopisarz” zrobi, jeśli czytelnik będzie się z nią zapoznawać powoli, sięgając od czasu do czasu po kolejny rozdział, wybierając kolejne zagadnienie.

A jest z czego wybierać. Teksty są różnorakie, Murakami przyjął bardzo szeroki zakres jeśli chodzi o wybór do książki. Innymi słowy, oprócz snucia rozważań o tym, kim jest w zasadzie powieściopisarz, czy nagrody literackie są ważne, czy też o tym, jak kreować bohaterów, w „Zawodzie: powieściopisarzu” znalazły się także eseje bardzo luźno związane z głównym tematem – dotyczące szkolnictwa japońskiego czy sprawności fizycznej.

„Zawód: powieściopisarz” to też swego rodzaju wspomnienia Murakamiego związane z początkami jego kariery, z dzieciństwem, z trudami zostania zawodowym pisarzem pomimo powszechnej krytyki. I jako że Murakami potrafi snuć swoje wspomnienia w sposób interesujący, to te partie – swoją drogą nie znowu takie krótkie, bo przewijają się przez wszystkie teksty – należą do najciekawszych.

Innymi słowy „Zawód: powieściopisarz” jest pozycją interesującą, szczególnie dla fanów twórczości Murakamiego [autor ujawnia sporo informacji dotyczących tworzenia poszczególnych powieści], choć i czytelników średnio znający jego powieści może ta książka zainteresować. Tylko uwaga – czytać w małych dawkach.

Opinia także na: http://recenzjeksiazek.natemat.pl/215295,zawod-powiesciopisarz

Jak zostać powieściopisarzem? Dlaczego system szkolnictwa – przynajmniej w Japonii – jest bezsensowny? Czym różni się wydawanie książek w kraju od zagranicy? Na te i inne pytania odpowiada Haruki Murakami w swoim najnowszym dziele „Zawód: powieściopisarz”.

Jest to ni mniej, ni więcej zbiór esejów, jakie popełnił Murakami w ciągu ostatnich kilku lat, a które dotyczą pisania...