Szum medialny wokół Twardocha był niesłychany. Tygodniki opiniotwórzcze z lewa i z prawa piały z zachwytu a Paszport Polityki był wisienką na torcie. Czy autor na te wszystkie peany zasłużył?

Na początku byłem "Morfiną" zafascynowany. Pomysł by akcję umieścić zaraz po przegranej kampanii wrześniowej, ciekawy styl, plastyczne i ponure ujęcie wciskanej pod but okupanta Warszawy dawały wrażenie, że ma się kontakt z literaturą najwyższej klasy.
Niestety dosyć szybko to co na początku zachwycało, zaczęło nużyć by pod koniec zostawić czytelnika z niesmakiem.

W książce jest dużo zapychającego kartki pustosłowia, bezcelowego gmatwania i tony dygresji. Twardoch stara się rozmyć treść. Byle jakiś recenzent znalazł coś niby ambitnego, wzięte z kosmosu szlaki interpretacji.
Na kupę zrzucone zostały rozważania o narodowości i mitach narodowych, zdradzie i konspiracji. Po prostu zrzucone bo zupełnie nierozwinięte. Ma się wrażenie brnięcia przez chaotycznie zorganizowaną wystawę. Brak drążenia czy prób dotarcia głębiej. Nie ma rzetelnej pisarskiej roboty a płytko jest jak w brodziku. Receptą Twardocha jest przykrycie tych wad formą.

Forma jest odpowiedzią na każdy problem. Gdy autor nie jest w stanie dobrze poprowadzić fabuły i rozwinąć jakiegoś wątku rzuca czytelnika w galaretę strumienia świadomości. W pierwszych rozdziałach ten styl zdaje egzamin bo nie jest używany nachalnie. Problem w tym, że dość szybko- po około 100 stronach ta zabawa staje się nużąca. Twardoch nie potrafi wykorzystać tej formy literackiej i powiela kilka motywów. Dominującym jest przenikający wszystko duch kobiety. Nie wiadomo kim ona jest, nie wie tego autor (zabieg skądinąd sprytny- pusta forma, która daje nieograniczone pole do interpretacji). "Ja Kostek, ona Kostek, my Kostek. Kosteczku. Uważaj! Wychodzę, wychodzę, wychodzimy". Tego rodzaju pisania jest w książce sporo a kilkanaście słów przeplata po kilka razy w rodziale. Czasem takie zbitki wloką się przez kilka stron co ma efekt wybitnie usypiający.
Ponadto nie sposób nie odnieść wrażenia, że kobieco-matczyne motywy to klisza z Littela z tym że w "Morfinie" wykonanie jest o kilka klas gorsze.
Inna sprawa to rzekomy "przełom i demitologizacja" jak ostatnio w "Obławie" Kryształowicza czyli po prostu eksploatacja znanych motywów wałkowanych i parędziesiąt lat temu w kinie (Kanał, Eroica, Kolumbowie, Popiół i Diament) i od lat w prasie historycznej (teraz dostępnej jak nigdy wcześniej) ale teraz pokazywane jako coś nowego, deptanie odcisków, bezkompromisowość itd. Odkrycie raczej tylko dla ludzi niezorientowanych w temacie.

Zakończenie książki jest banalne i niesatysfakcjonujące a w dodatku nie ma nic wspólnego z główną osią fabularną. Wątki włącznie z najważniejszym, konspiracyjnym, to szkice, niedbale pokończone albo zostawione. "Morfiny" nie pisze Twardoch ale robią to za niego recenzenci, autor po prostu nawrzucał różnych rzeczy do wora z którego można wyciągać co się chce.
Gdyby znalazł się w książce choć jeden porządnie zrobiony, kompletny wątek, Morfina mogłaby być dobra. A tak- mam poczucie że to wór koncepcji a nie książka.

Szum medialny wokół Twardocha był niesłychany. Tygodniki opiniotwórzcze z lewa i z prawa piały z zachwytu a Paszport Polityki był wisienką na torcie. Czy autor na te wszystkie peany zasłużył?

Na początku byłem "Morfiną" zafascynowany. Pomysł by akcję umieścić zaraz po przegranej kampanii wrześniowej, ciekawy styl, plastyczne i ponure ujęcie wciskanej pod but okupanta...