Nie ma jednej prawdy.

W „Martwej dolinie” Franka Westermana na drugi plan schodzi to co zdarzyło się w Kamerunie, a w to miejsce pojawiają się sposoby dochodzenia do tego co tam zaszło. Trudna książka, bo nie przywołująca łatwego obrazu rzeczywistości. Podział na czerń i biel tu nie występują. Zaczyna się jak w jakimś filmie science-fiction. Nagle, z nieznanych przyczyn, umiera wszelka forma życia na małym terenie geograficznym. Rzecz jest tak niespotykana, że od razu kieruje uwagę świata w to miejsce. Oczywista reakcja człowieka być musi taka, bo przecież mamy do czynienia z czymś tak zaskakującym, że zachodzą obawy o własne bezpieczeństwo. Potrzebujemy racjonalności, należy się z tym pogodzić.

I właśnie pierwsza część książki dotyczy prób racjonalnego dotarcia do prawdy. Naukowcy idą na pierwszy ogień. No, ale to też są ludzie. Niesieni ambicją, uprzedzeniami oraz chęcią bycia pierwszym, a także upokorzenia swojego oponenta. Powstałe raporty wykluczały siebie, a przecież pisały je osoby wykształcone i utytułowane. Skoro tak sprawa stanęła to nastąpiła wojna o rację między wulkanologami. Skoro nauka zawiodła i ugrzęzła w walce o uwagę, do głosu musiały dojść mity, przeinaczenia i wiara. Tym aspektom poświęcone zostały dwie pozostałe części książki. Radzę rozszerzyć swoją perspektywę poza ludność Kamerunu, gdyż mechanizmy tu opisane są dość uniwersalne. Skoro uczone umysły się kłócą na bazie tych samych danych i pomiarów, to jak ludzie, nie będący specjalistami mogą fachowo oceniać to zdarzenie. I tu mamy całą plejadę postaw od tworzenia sobie alternatywnych rzeczywistości do budowania teorii spiskowych.

W gruncie rzeczy ta reporterska książka niesie za sobą zderzenia czołowe między faktami a wyobrażeniami, ogromem tragedii a naszą próbą radzenia sobie z nią oraz próbą opowiedzenia świata za pomocą pisemnych analiz a przekazem ustnym (patrz opowieści ocalałych). Jednoznacznych wyników brak. Pozostajemy zmuszeni do ciągłej szarpaniny i poleganiu (w części) na własnym rozsądku. Tak różnorakie opinie i postawy są po prostu przełożeniem zróżnicowania ludzi. To trudna pigułka to połknięcia, bo nawet autor w paru miejscach rozkłada bezradnie ręce, ale połknąć ją trzeba.

Inne: http://www.nowamuzyka.pl/author/jaroslawszczesny/

Nie ma jednej prawdy.

W „Martwej dolinie” Franka Westermana na drugi plan schodzi to co zdarzyło się w Kamerunie, a w to miejsce pojawiają się sposoby dochodzenia do tego co tam zaszło. Trudna książka, bo nie przywołująca łatwego obrazu rzeczywistości. Podział na czerń i biel tu nie występują. Zaczyna się jak w jakimś filmie science-fiction. Nagle, z nieznanych przyczyn,...