Gdy skończyłam pierwszy tom „Trzech gwiazd” byłam mocno rozczarowana, bo wcale nie spełnił moich oczekiwań. Dostałam coś mdłego i wcale nieporywającego. Udało mi się zrobić od nich pewną przerwę w momencie, gdy do mojego domu przyszedł egzemplarz recenzencki książki o królowej Elżbiecie II. Nawet po tych kilku dniach odpoczynku nie było innej siły, jaka zaganiałaby mnie do tej serii oprócz mojego sumienia krzyczącego: Daj jej szansę. Może cię zaskoczy! Daj jej szansę! I dałam…
Tamara szczęśliwym trafem wraz ze swoją opiekunką Inge dociera do Ameryki. Przez dobre kilka lat kobiety prowadzą biedny tryb życia imigrantek. Najpierw w Nowym Jorku, a potem w Hollywood. Pewnego dnia Tamara ma mieć próbne zdjęcia do filmowego hitu, ale zostają one odwołane, więc z podkulonym ogonem wraca do kawiarni, w której pracuje i przypadkiem spotyka sławnego reżysera, który jest zauroczony jej urodą. Louis Zialko proponuje jej rolę w filmie. Podczas kolacji z zarządem wytwórni Tamara jest oceniana jak kawał mięsa, ktoś wystawiony na sprzedaż. Widzi, że show-biznes nie jest taki czysty, a ludzie dla zysku są gotowi zmienić jej przeszłość na bardziej medialną.
Czasami pewne niespójności w tekście umykają mi, albo po prostu powieść jest tak dobra, że najzwyczajniej w świecie ich nie zauważam. Bywają jednak chwile, gdy jestem wrażliwa na każda niespójność. Będąc w połowie książki, kiedy to nasza Tamara jest u szczytu sławy i wciela się w postać Anny Kareniny Lwa Tołstoja albo autorka popełniła błąd, albo to pomyłka tłumacza, której nie wyłapał korektor. Mamy opis, że Tamara bez problemy weszła w postać Anny Kareniny i dziewiętnastowiecznej Rosji, a po kropce to, że cały czas pamiętała o tym, że znajduje się na planie filmowym w Hollywood. Więc w końcu jak? Łatwo czy nie? Z problemami czy bez?
Nie chcę Wam zbyt mocno zdradzać fabuły, więc powiem Wam, że jest to książka o znajdywaniu swojej przeszłości i tożsamości, która zaginęła gdzieś podczas utraty matki. Myślę, że gdyby Senda żyła to Tamara lepiej by wiedziała, kim jest i skąd wywodzi się jej nazwisko. Ten problem jest dość aktualny w przypadku kultury islamskiej, która przybyła do Europy, gdzie rodzice dostosowali się do norm europejskich, a ich dzieci są mocno zagubione, bo nie czują się Europejczykami, ani też Muzułmanami. Są na pograniczu i przez to bardzo łatwo nimi manipulować i przeciągnąć ich na tę gorszą stronę. Stronę terroryzmu.
Jestem rozczarowana aspektami historycznymi. Podobnie jak w pierwszym tomie nie została przybliżona lepiej Rosja i rewolucja, tak w tym dostaliśmy tylko ochłapy II wojny światowej i konfliktu o Jerozolimę. Zdecydowanie mi się to nie podobało. Poczułam się trochę oszukana.
Od początku czytało mi się zdecydowanie lepiej niż poprzednią część, ale do zachwytu w dalszym ciągu było mi daleko. Chociaż wstęp rozjaśnił pewne kwestie dotyczące prologu w poprzedniej części to jednak postacie dalej były jednowymiarowe, bezpłciowe i mdłe. Nic mnie nie przekonało. Ocena jak w przypadku pierwszego tomu.

„Są chwile, kiedy każdy z nas kogoś potrzebuje.” ~ Judith Gould, Trzy gwiazdy. Tom II, Warszawa 2009, s. 108.

Gdy skończyłam pierwszy tom „Trzech gwiazd” byłam mocno rozczarowana, bo wcale nie spełnił moich oczekiwań. Dostałam coś mdłego i wcale nieporywającego. Udało mi się zrobić od nich pewną przerwę w momencie, gdy do mojego domu przyszedł egzemplarz recenzencki książki o królowej Elżbiecie II. Nawet po tych kilku dniach odpoczynku nie było innej siły, jaka zaganiałaby mnie do...

Książka jest bardzo ciekawa. Trzyma w napięciu ale również doprowadza do wzruszeń i łez. Nie można się od niej oderwać. Składa się z trzech tomów, które czyta się bardzo szybko. Zachęcam do czytania gdyż naprawdę warto.

Książka jest bardzo ciekawa. Trzyma w napięciu ale również doprowadza do wzruszeń i łez. Nie można się od niej oderwać. Składa się z trzech tomów, które czyta się bardzo szybko. Zachęcam do czytania gdyż naprawdę warto.