Modlitwa. Tylko to mi zostało, gdy zasiadałam do ostatniego tomu „Trzech gwiazd”. Towarzyszyło mi wtedy uczucie zniecierpliwienia i ulgi, że za niecałe trzysta stron w końcu opuszczę ten nudny świat show-biznesu. Nie wiem, gzie podziała się ta wspaniała literatura, którą zachwycałam się w „Grzechach’. To było nijakie i bardzo sztuczne.
Poznajemy w końcu Dalię, od której zaczął się prolog pierwszego tomu. Jest ona córką Tamary a wnuczką Sendy. Podobnie jak matka i babka ma talent do aktorstwa i problemów w miłości. Świat ją uwielbia i nie ma osoby, która by nie doceniała jej umiejętności. To mnie trochę już znużyło, bo co tom czytałam dokładnie to samo. Dalia jest w momencie rozstania z ukochanym mężczyzną, bo ten chce przyjąć pieniądze na swój najnowszy film od arabskich inwestorów. Dalia, jako Żydówka nie chce o tym słyszeć, ponieważ w dzieciństwie była świadkiem jak muzułmańska bomba rozrywa na strzępy jednego z jej braci. Podczas podróży do Izraela Dalia zostaje porwana w ramach zemsty za dawne waśnie między tymi dwoma narodami.
Lepiej poznajemy konflikt arabsko – żydowski. Dostajemy przywiązanie do rodziny, które zostały nam wpojone w dzieciństwie. Dalia jest pierwszą z rodu, która otwarcie nienawidzi Arabów i pod ten światopogląd podporządkowuje swoje życie – nawet to zawodowe. Za to z pewnością należy się jej pochwała, że nie sprzedała swoich wartości za miliony dolarów. Chociaż… Jak się głębiej zastanowić to nie do końca była wierna swoim poglądom w końcówce książki. Można pokusić się nawet o stwierdzenie, że okazała się hipokrytką.
Będąc w połowie książki stało się to, co przypuszczałam od samego początku. I tylko fakt, że szanuje książki powstrzymał mnie przed rzuceniem jej na podłogę. Byłam mocno zirytowana tym, co się stało i chciałam jak najszybciej zapomnieć o czytanej książce. To jak to wszystko się zakończyło jest tak bajkowe i mało realne. Zarówno Judith Gould wie jak i ja to wiem, że coś takiego nie miałoby prawa miejsca w normalnym życiu, bo dla osoby wychowanej w kulturze islamskiej nie ma nic ważniejszego od tego, kim jest i w co wierzy! Nikt nie jest w stanie się tego wyrzec, nawet dla miłości. Dlatego ja nie kupuję zakończenia.
Jestem rozczarowana każdym tomem. Oczekiwałam barwnych postaci, a dostawałam kobiety, które zakochiwały się od pierwszego wejrzenia. Nie! Nie! Nie! Szkoda, bo „Grzechy” były bardzo dobre. Chociaż nie powinnam porównywać tych dwóch książek to jednak nie umiem się przed tym powstrzymać. Całe szczęście, że to koniec i wezmę się za coś zdecydowanie innego.

„Jednego jestem pewna, nie trzeba analizować tego, co czujemy. Życie przestaje wtedy być zabawne.” ~ Judith Gould, Trzy gwiazdy. Tom III, Warszawa 2009, s. 63.

Modlitwa. Tylko to mi zostało, gdy zasiadałam do ostatniego tomu „Trzech gwiazd”. Towarzyszyło mi wtedy uczucie zniecierpliwienia i ulgi, że za niecałe trzysta stron w końcu opuszczę ten nudny świat show-biznesu. Nie wiem, gzie podziała się ta wspaniała literatura, którą zachwycałam się w „Grzechach’. To było nijakie i bardzo sztuczne.
Poznajemy w końcu Dalię, od której...

Książka jest bardzo ciekawa. Trzyma w napięciu ale również doprowadza do wzruszeń i łez. Nie można się od niej oderwać. Składa się z trzech tomów, które czyta się bardzo szybko. Zachęcam do czytania gdyż naprawdę warto.

Książka jest bardzo ciekawa. Trzyma w napięciu ale również doprowadza do wzruszeń i łez. Nie można się od niej oderwać. Składa się z trzech tomów, które czyta się bardzo szybko. Zachęcam do czytania gdyż naprawdę warto.