Cytat dnia
Nie da się patrze na cierpienie innych i nie oślepnąć.
Najnowsze artykuły
ArtykułyEdukacja jako klucz do wolności. „Dziewczyna o mocnym głosie” Abi Daré
1
ArtykułyPrzeczytaj fragment książki „Drużyna A (A)” Tomasza Kwaśniewskiego i Jacka Wasilewskiego
2
ArtykułyTrzeci tom serii o Medei Steinbart już dostępny w Storytel. Wywiad z autorką, Magdaleną Knedler1
ArtykułyZ Memphis na Manhattan – „Wymiana” Johna Grishama
1
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Kochanie, chcę Ci powiedzieć Louisa Young 
I Wojna Światowa.
Bezsensowna, destrukcyjna siła, której jedynym celem, było zdaje się zniszczenie tego co dobre i piękne. Zniszczenie człowieczeństwa.
Jak każdy zbrojny konflikt zarówno przedtem jak i potem, pogrążyła miliony istnień ludzkich.
W chaosie śmierci zupełnie nieważne stały się jego przyczyny, ponieważ jedyne z czym trzeba się było zmierzyć to skutki.
I właśnie o tym jest ta historia.
"Dwoje austriackich arystokratów zostało zastrzelonych i żeby rozwiązać problem, muszą zostać zastrzelone miliony takich jak my".
Nadine i Riley. Jak wojna wpłynie na ich nieśmiało rodzące się uczucie?
Julia i Peter. Czy ich małżeństwo przetrwa wojenną rozłąkę?
Rose. Jaką rolę przyjedzie jej pełnić w tych trudnych czasach.
Świat zostaje podzielony na Tam i Tutaj. Każde z nich musi nauczyć się funkcjonować w tym nowym, nieznanym świecie.
A po zakończeniu wojny na nowo odnaleźć siebie, zmierzyć się z tym co Teraz, bo to co Przedtem zdaje się nie mieć żadnego znaczenia.
Autorka z brutalną szczerością przedstawia wojenną ochydę, jednocześnie zachowując piękno narracji, co zdawałoby się kłócić ze sobą, jednak wręcz wzmacnia siłę przekazu.
To nie jest lektura łatwa.
Potrzebuje skupienia, zamyślenia, uwagi, refleksji.
Uważam również, że nie jest to lektura na jeden raz. Warto będzie po jakimś czasie do niej wrócić.
Powieść, która jest doskonałą ilustracją zdania, które się w niej pojawia: "Nikt nigdy nie wygrywa wojny, a wojny nigdy się nie kończą".
Wciąż czekam Louisa Young 
Znam wiele książek traktujących o przeżyciach weteranów II wojny światowej z prespektywy żołnierza polskiego, amerykańskiego, czy też niemieckiego. Czytałam kilka książek o pierwszej wojnie światowej, oglądałam fotografie czy filmy traktujące o roli propagandy filmowej w tamtym czasie. Do tej pory nie miałam jednak okazji spotkać się z tak osobistym opisem traumy żołnierza, który powrócił z tej pierwszej wielkiej wojny do domu i cywilów, jego najbliższych, którzy w tym domu niecieprliwie go oczekiwali. Jest to zaiste niepowtarzalna książka, oszczędna w opisach i kiczowatych porównaniach. Ukończywszy tą niełatwą lekturę zdałam sobie sprawę, że od początku XX wieku do dnia dzisiejszego zmieniło się właściwie bardzo niewiele. Zmiany w postaci profesionalnej opieki nie tylko natury leczacej ciało, lecz i psychologicznej , postepując niezwykle powolnie. Patrząc na historię minionego stulecia, słyszę jak te same słowa powtarza żołnież z I wojny światowej, z II wojny światowej, z wojny w Wietnamie, z wojny na Bałkanach i z wojny w Iraku. Wszyscy odnieśli mniej lub bardziej poważne rany ciała, to widać na pierwszy rzut oka. Czy ktoś jednak pyta ich o rany duszy? Czy żony, dziewczyny, kochanki wracających z wojny chcą słuchać o ich wewnętrznym bólu, o smutku i samotności? O wyrzutach sumienia, żalu za złe decyzje, tęsknocie za przyjaciółmi, którzy nigdy już nie wrócą do domu? Z drugiej strony warto jednak zapytać, czy tylko ci, którzy walczyli mają prawo cierpieć, bo doświadczyli piekła od wewnątrz. Tutaj z kolei należy się zastanowić nad wpływem wojny na psychikę rodzin żołnieży. Przecież one także cierpiały i doświadczyły bólu psychicznego i fizycznego. Zapomina się jednak o ich doświadczeniach, ba, problemy kobiet są wciąż bagatelizowane, bo co takiego robiła taka jedna czy druga BABA w czasie wojny poza czekaniem na swojego bohatera? Nic, zupełnie nic...oprócz przejęcia wszytkich domowych obowiązków, wychowania dzieci, radzenia sobie z codziennymi trudnościami w postaci niedoborów jedzenia...słuchania wiadomosci o kolejnych ofiarach, uczestniczenia w pochówkach sąsiadów, braci, przyjaciół...odpisywania na oszczędne w słowach i uczuciach listy....Warto przeczytać tą książkę m.in. po to, aby po jej lekturze raz jeszcze zastanowić się nad tym, jak ogromne spustoszenie niesie ze sobą wojna. Jej przeklęte żniwo trwa o wiele dłużej niż same walki.
