Mikołaj, młody pisarz, który zrobił karierę na kłamliwej książce o swoim rodzinnym mieście, po spaleniu wszystkich mostów w Warszawie z podkulonym ogonem wraca do Zyborka wraz żoną. Będzie musiał stawić czoło nie tylko trudnym pytaniom przy rodzinnym stole, ale także pewnej sprawie z przeszłości, od której wciąż się nie uwolnił.

Polscy literaci w ostatnich latach gremialnie ruszyli w tzw. Polskę B tworząc w większości przewidywalne, wstrętne kolaże ziejące alkoholem, zacofaniem i trudno skrywaną pogardą dla prowincjuszy. Jakub Żulczyk jest na szczęście zbyt dobrym pisarzem żeby poprzestać na tak stereotypowym obrazie. Osobiste dramaty rodziny Głowackich Żulczyk oplata efektowną mieszanką stylów i gatunków. Mamy tu bowiem nie tylko dramat rodzinny, ale i prywatne, dziennikarskie śledztwo, film gangsterski, tajemnicę skrywaną przez zamkniętą społeczność, a nawet elementy horroru czy mitologii.

Największą siłą "Wzgórza..." są jednak kapitalnie napisane postaci, z których każda ma swoje racje i których nie da się zamknąć w sztywnych ramach. Rzeczywistość "Wzgórza psów" to rewers tej samej brudnej monety, którą była Polska A z "Ślepnąc od świateł". W efekcie po zakończeniu lektury czujemy z jednej strony pustkę jak po ostatnim sezonie ulubionego serialu, a z drugiej ulgę, że wynurzamy się z bagna. To rzecz, którą o niewielu książkach da się powiedzieć.

Mikołaj, młody pisarz, który zrobił karierę na kłamliwej książce o swoim rodzinnym mieście, po spaleniu wszystkich mostów w Warszawie z podkulonym ogonem wraca do Zyborka wraz żoną. Będzie musiał stawić czoło nie tylko trudnym pytaniom przy rodzinnym stole, ale także pewnej sprawie z przeszłości, od której wciąż się nie uwolnił.

Polscy literaci w ostatnich latach...