"Wzgórze psów" budzi kontrowersje. Zachwyca albo odrzuca ale nie pozostawia obojętnym. Tym razem znalazłam się w pierwszej grupie, a ponury świat wykreowany przez Jakuba Żulczyka wessał mnie jak czarna dziura. Bo w tej książce wszystko jest ciemne, brudne, mroczne, począwszy od najgorszej w Polsce pory roku, burej jesienio-zimy, poprzez duszną atmosferę małego miasteczka, poplątane relacje rodzinne aż po niedostępne zakamarki ludzkiej psychiki.
A jednak w tym oblepiającym zewsząd bohaterów i czytelnika mroku i brudzie jest coś fascynującego, co przez długie godziny nie pozwala oderwać się od lektury.

W moim odczuciu "Wzgórze psów" to książka przede wszystkim o sile więzów krwi, lojalności, rodzinie. Wątek kryminalny jest tu tylko pretekstem, tłem dla pytań o rzeczy o wiele ważniejsze.
W nieźle odmalowanej dusznej atmosferze małego miasteczka kłębią się pogrzebane głęboko wstydliwe tajemnice, a słowo "sprawiedliwość" zyskuje nową definicję. "Wzgórze psów" to powieść o niemożności ucieczki przed przeszłością, dojmującym poczuciu winy i odkupieniu. I dość uniwersalnie o złu w świecie i człowieku, w wymiarze społecznym i indywidualnym. Złu ponadczasowym, które rodzi dalsze zło.

Powieść jest ciekawie skonstruowana. Autor prowadzi narrację z kilku punktów widzenia, obserwujemy kolejne zdarzenia oczyma różnych osób, fragmentarycznie. Brak tu wszechwiedzącego narratora, wiemy tyle, ile wiedzą bohaterowie, odkrywamy rzeczywistość, podróżując w ich głowach. Pomiędzy rozdziałami dotyczącymi czasów obecnych autor umieszcza rozdziały z retrospekcjami, stopniowo odsłaniając przeszłość - klucz do teraźniejszości i przyszłości.

Od pierwszych stron spodobał mi się specyficzny, plastyczny język powieści, doskonale oddający jej klimat i choć wiele jest głosów, że książka aż roi się od wulgaryzmów, moim zdaniem, każdy z nich jest potrzebny i przemyślany.

Choć wyłaniający się z powieści obraz świata jest przygnębiający i może lekko przerysowany, to właśnie w takim świecie przyszło nam żyć. Niekoniecznie będą znikać kolejne osoby wokół nas ale może tak samo, jak bohaterowie wielu z nas tapla się we własnej niechlubnej przeszłości? Może nie potrafimy uporać się z poczuciem winy, relacjami rodzinnymi? Może mamy mniej czy bardziej mroczne tajemnice?
Można we "Wzgórzu psów" odnaleźć jakąś cześć siebie, własnego mroku. I to jest największą siłą tej książki.

"Wzgórze psów" budzi kontrowersje. Zachwyca albo odrzuca ale nie pozostawia obojętnym. Tym razem znalazłam się w pierwszej grupie, a ponury świat wykreowany przez Jakuba Żulczyka wessał mnie jak czarna dziura. Bo w tej książce wszystko jest ciemne, brudne, mroczne, począwszy od najgorszej w Polsce pory roku, burej jesienio-zimy, poprzez duszną atmosferę małego miasteczka,...