"Jak to nie zachwyca Gałkiewicza, jeśli tysiąc razy tłumaczyłem Gałkiewiczowi, że go zachwyca."
Tak mogę odnieść się do wstępu Andrzeja Sapkowskiego, w którym wychwala on pod niebiosa autorkę Patricię A. McKillip i jej trylogię. Nie wiem jak jest z innymi jej książkami, ale pierwsza część trylogii "Mistrz zagadek z Hed" jest zwyczajnie słaba. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że jest to jakaś zrzynka z "Hobbita. Przeciwny ruszeniu na wyprawę Morgon to oczywiście Bilbo, a harfista najwyższego, Deth, wysoki i siwowłosy, nie może być wzorowany na nikim innym niż Gandalfie. Niestety, do twórczości Tolkiena tej książce daleko. Wielu ludzi narzeka na jego rozległe rozpisywanie się i długie, bogate opisy, jednakże te opisy tworzyły fantastyczne tło dla fabuły i stanowiły elementy przejściowe między różnymi lokacjami,w których pojawiali się bohaterowie. Natomiast Morgon wraz z Dethem przelatują z jednego miejsca w drugie, jakby podróżowali kolejką TGV. Raz są w jednym miejscu, za chwilę są w drugim, tak jakby w ogóle nie podróżowali statkiem lub pieszo. Nie wspomnę już o tym,że w tym natłoku błyskawicznie pojawiających się nowych postaci i zmian lokacji, czytelnik zwyczajnie zaczyna się gubić i irytować. A najbardziej irytujący jest niestety tytułowy bohater. Morgon swoim niezdecydowaniem tak mnie drażnił, że nie wiem jakim cudem autorka zdecydowała by ktoś taki był głównym bohaterem. Protagonista zazwyczaj zostaje wyposażony w zestaw interesujących cech, które zyskują mu sympatię czytelnika, natomiast Morgon ze swoim "nigdzie się nie ruszam poza Hed, nie idę do góry Erlenstar", a potem "muszę jednak dowiedzieć się czegoś o swoich trzech gwiazdkach na czole, więc ruszam", a potem po którejś próbie zamachu na jego życie - "dość tego, nie obchodzi mnie moje przeznaczenie, wracam do domu", by potem znowu "ale jednak nie mogę wrócić do domu,bo to i tamto...", jest zwyczajnie denerwujący. Tak niezdecydowanego bohatera nie widziałem nigdy. Plusem jest to, że po drodze uczy się ciekawych umiejętności np. potrafi zamienić się w vestę (odmianę jelenia), drzewo, a także ogłuszyć przeciwnika mentalnym krzykiem. Ponadto zyskuje harfę, której dźwięki potrafią kruszyć broń wroga i materializujący się z powietrza miecz. Przypomina w ten sposób jakiegoś bohatera gry RPG, który z czasem zyskuje nowe umiejętności, mające pomóc mu w osiągnięciu jego celu. Niestety, szkoda, że poza harfą, mieczem i zmianą w vestę (a i to bardzo rzadko), prawie wcale z tych umiejętności nie korzysta. Czy tak trudno było wymyślić jakąś scenę,w której Morgon próbując przed kimś uciec, zamienia się w drzewo? Dobrze, że książka jest w miarę krótka, bo chyba umarłbym z nudów podczas lektury. Absolutnie nie wiem skąd wzięły się zachwyty Sapkowskiego nad tą pozycją. A drugi tom wcale nie jest lepszy.

"Jak to nie zachwyca Gałkiewicza, jeśli tysiąc razy tłumaczyłem Gałkiewiczowi, że go zachwyca."
Tak mogę odnieść się do wstępu Andrzeja Sapkowskiego, w którym wychwala on pod niebiosa autorkę Patricię A. McKillip i jej trylogię. Nie wiem jak jest z innymi jej książkami, ale pierwsza część trylogii "Mistrz zagadek z Hed" jest zwyczajnie słaba. Nie mogę oprzeć się wrażeniu,...