Richard Paul Evans jest jednym z nielicznych pisarzy, którzy potrafią wzruszyć mnie do łez. Tak było również podczas lektury „Ścieżek nadziei” – piątej książki, kończącej serię „Dzienniki pisane w drodze”. To niesamowite ile cierpień doświadczył w swoim życiu Alan – główny bohater powieści. Po tym jak stracił żonę, dom i pracę postanowił wyruszyć w pieszą wędrówkę przez całą Amerykę. Poszukiwał nadziei, sensu życia i odpowiedzi na dręczące go pytania. Mimo, iż los go nie rozpieszczał, na swojej drodze spotkał mnóstwo życzliwych osób, których nazwał aniołami. Niestety życie rzuciło mu kolejne kłody pod nogi. Tym razem jednak był on mądrzejszy niż na początku swojej wędrówki. Czy osiągnie swój cel i dotrze na Key West?

Podziwiam wykreowaną przez autora postać. Mało kto ma odwagę spakować się w plecak, zostawiając wszystko za sobą i wyruszyć w podróż przed siebie. Alan wyznaczył sobie pięć tysięcy kilometrów, podczas gdy ja po dziesięciu czasami mam dosyć. Choć jest postacią fikcyjną, to istnieją osoby takie jak on, na przykład znana z „Dzikiej drogi” Cheryl Strayed. Podróż ma również charakter symboliczny. Ma pozwolić uwolnić się od dręczących wspomnień, jest poszukiwaniem sensu życia, reakcją na bezsilność, ucieczką od problemów. Można ją interpretować na różne sposoby. Tak naprawdę całe nasze życie jest wędrówką, czasem prowadzi nas prostymi ścieżkami, a czasami pełna jest zawiłych zakrętów, cały czas nie może być z górki, ale Alan jest najlepszym przykładem na to, że po deszczu zawsze wychodzi słonce.

„Ścieżki nadziei” to ciepła opowieść o śmierci, miłości, przyjaźni i życiowym celu. Każdy, kto przeczytał choć jedną książkę Evansa może się spodziewać jaki ma ona charakter. Autor potrafi połączyć lekkie pióro z mądrościami życiowymi i trudnymi tematami. Przez lata swojej twórczości wykreował charakterystyczny dla siebie styl. Każdy rozdział jego książek zaopatrzony jest w cytat z dziennika bohatera. To co podoba mi się najbardziej to to, że zanim stworzył on serię „Dzienniki pisane w drodze”, sam wyruszył w podróż przez opisywane przez siebie miejsca. Co prawda nie wędrował pieszo, tylko poruszał się samochodem, ale doceniam fakt, że zapoznał się ze stworzoną dla Alana trasą.

Cyklu nie trzeba czytać po kolei by zrozumieć jego sens. Do wędrówki z bohaterem można przyłączyć się w dowolnym momencie. Każdy tom zaopatrzony został w opis przepięknych krajobrazów, wartych uwagi sytuacji, ciekawych ludzi napotkanych na drodze oraz szerokich horyzontów myślowych. „Ścieżki nadziei” dostarczą czytelnikowi dużą dawkę wzruszeń, przeplecioną nutą melancholii oraz subtelnego poczucia humoru. Polecam przede wszystkim fanom Evansa oraz miłośnikom podróży w literaturze.

Richard Paul Evans jest jednym z nielicznych pisarzy, którzy potrafią wzruszyć mnie do łez. Tak było również podczas lektury „Ścieżek nadziei” – piątej książki, kończącej serię „Dzienniki pisane w drodze”. To niesamowite ile cierpień doświadczył w swoim życiu Alan – główny bohater powieści. Po tym jak stracił żonę, dom i pracę postanowił wyruszyć w pieszą wędrówkę przez...