Joanna Pypłacz stworzyła nietuzinkową powieść grozy. Z jednej strony wątek duchów i nawiedzeń przez zmarłych, może się wydać dość oklepany, jednak Autorce udało się wnieść w tego typu historię nową wartość. Właściwie skuszę się na stwierdzenie, że rozsądzać o tej książce można w sposób dwojaki, ponieważ mamy tutaj połączenie, co najmniej dwóch gatunków, w którym żaden nie ustępuje miejsca drugiemu. Mianowicie, jest to owszem powieść grozy, i możemy z powodzeniem oceniać ją pod tym kątem, jednak jest to też powieść obyczajowa. Cechy obu tych typów gatunków zostały skrupulatnie ze sobą połączone i splecione w sposób nierozerwalny tak, że bez jednego nie sposób mówić o drugim.

Powieść przesiąknięta jest mistycznym klimatem, tajemnicą. Niezwykłe tło XIX wiecznego Krakowa wciąga i maluje się w czytelniku gęstą atmosferę. Autorka upatrzyła sobie styl gotycki w delikatnej odsłonie grozy. Książka nie jest bardzo przerażająca, ale powoli buduje napięcie, spiętrza je z emocjami, które budzą historie poszczególnych bohaterów, co daje naprawdę nieprzeciętne wrażenie głębi pomieszanej z metafizyczną tajemniczością. Język powieści jest piękny i na wysokim poziomie, lekko poetycki, plastyczny i malowniczy. Przepełniona dziełami sztuki, klasyczną muzyką. Jako osoba dość empatyczna wgryzłam się w powieść, w jej mroki i słońce, mokłam w strugach deszczu i kąpałam się w lodowatej Wiśle. Joanna Pypłacz przeniosła mnie w całości w swoją opowieść, ale ja nie tylko jej wysłuchałam, ja w niej uczestniczyłam.

Nie zawiodła mnie ta powieść, chociaż spodziewałam się nieco mocniejszej dawki grozy. Nie spodziewajcie się po niej jakiegoś wielkiego uderzenia strachu, ale z drugiej strony wiedzcie, że działa na wyobraźnię i powoduje ten właściwy gatunkowi dreszcz.

Więcej informacji o tej książce znajdziecie na moim blogu: rosaczyta.blogspot.com

Joanna Pypłacz stworzyła nietuzinkową powieść grozy. Z jednej strony wątek duchów i nawiedzeń przez zmarłych, może się wydać dość oklepany, jednak Autorce udało się wnieść w tego typu historię nową wartość. Właściwie skuszę się na stwierdzenie, że rozsądzać o tej książce można w sposób dwojaki, ponieważ mamy tutaj połączenie, co najmniej dwóch gatunków, w którym żaden nie...