(Recenzja najpierw ukazała się na kulturaonline.pl)

Bruce Cameron udowodnił swoją powieścią, że nie tylko życie ludzi bywa fascynujące. Burzliwe perypetie psa Baileya zapierają dech w piersiach, wzruszając i bawiąc do łez.

Rzadko zdarza się w prozie, by narratorem było zwierzę. To pomysłowe, ale ryzykowne, bo pisarz musi wykazać się wnikliwą znajomością zachowań i psychiki swojego bohatera.
W polskiej literaturze udało się to niedawno Wojciechowi Cesarzowi i Katarzynie Terechowicz, autorom cyklu „Grzeczny pies”, który adresowany jest przede wszystkim do dzieci. Po powieść Camerona sięgnąć mogą wszyscy, gdyż to pełna ciepła i humoru, familijna historia, która podbiła serca milionów czytelników na świecie i doczekała się ekranizacji.

Główny bohater i narrator to sympatyczny pies Bailey, który opisuje swoje perypetie od momentu narodzin. I to kilka razy, gdyż z nieznanych początkowo przyczyn potrafi się odradzać, za każdym razem przychodząc na świat w innej psiej rodzinie.
Co ciekawe, Bailey każdorazowo pamięta swoje poprzednie życie i poprzednich właścicieli oraz wszystkich ludzi, z jakimi miał do czynienia. Pamięta też zwierzaki, na temat których wyrobił sobie zdanie (koty są głupie i niepotrzebne, może z jednym wyjątkiem, koń bywa nieobliczalny i lepiej go nie gryźć, bo to w końcu duże bydlę, skunksy lubią się droczyć, ale należy ich unikać z wiadomych powodów).

Losy Baileya wciąż wiążą się z życiem ludzi, wśród których są poczciwcy i ten jeden jedyny, ukochany chłopiec, ale nie brak też czarnych charakterów. Swoim instynktowym zachowaniem, doświadczeniem i pomysłowością czteronożny bohater udowadnia nieraz wielkie przywiązanie do właścicieli. Są oni dla niego wielką zagadką, podobnie jak inne istoty ludzkie, ale są też przyjaciółmi, za którymi się tęskni, których się kocha, broni i liże, by okazać radość, podziękować za psie ciasteczko i spanie w jednym łóżku.
Tym ostatnim autor udowadnia, że właściciele czworonogów dzielą się na tych, którzy wpuszczają swoich pupili do łóżek i na tych, którzy kłamią, że tego nie robią.

Książkę Camerona czyta się jednym tchem i naprawdę trudno oderwać się od lektury. To nie tylko historia pogmatwanych losów zwierzęcych i ludzkich bohaterów. To również głęboka, piękna i poruszająca opowieść o przyjaźni, miłości, odpowiedzialności i wierności.
Autor, oddając głos Baileyowi, pokazuje, jak skomplikowany bywa świat widziany z perspektywy czterech łap, węszącego nosa i merdającego ogona. Takie ujęcie na pewno sprawia, że już od pierwszych stron powieści stają się oni fanami rozbrajającego, rezolutnego i szczerego aż do bólu psiaka.
Nie sposób nie pokochać Baileya o wielkim sercu i jego przyjaciół. Tym bardziej, że fabuła nie ucieka się do tanich chwytów, nie ma w niej miejsca na banał czy pretensjonalność, w jakie łatwo popaść przy tego typu literaturze.

(Recenzja najpierw ukazała się na kulturaonline.pl)

Bruce Cameron udowodnił swoją powieścią, że nie tylko życie ludzi bywa fascynujące. Burzliwe perypetie psa Baileya zapierają dech w piersiach, wzruszając i bawiąc do łez.

Rzadko zdarza się w prozie, by narratorem było zwierzę. To pomysłowe, ale ryzykowne, bo pisarz musi wykazać się wnikliwą znajomością zachowań i...