"Dzwonię. Odpowiada mi cisza. Głucho mi i ciasno we własnych grzechach."

Gdybym miała namalować "Siedem (...)" jednym kolorem, byłaby to czerwień (choć można dać się zwieść białej okładce). Kolor ten przelewa się przez kartki powieści i jest jak krew, która boli, jest jak tajemnica w czerwonej sukience, jest jak ogień, który pali złymi uczynkami palce- uczynkami (grzechami), które każdy z nas nosi pod duszą.

"- Może zmienisz sukienkę? Na przykład na białą...?"

Ta czerwień mnie teraz "prześladuje". To też kolor-klucz, dzięki któremu zaczęłam porównywać jedną z bohaterek (Kasandrę) z Carrie S. Kinga. Te dwie bohaterki są różne, nie są w żadnym wypadku kopiami, ale wnikliwy czytelnik dostrzeże w nich ten sam obłęd. I jeszcze coś. A nawet może więcej...

Te podobieństwa przyszły do mnie podświadomie, nie czytałam "Carrie" (przyznaję się bez bicia), obejrzałam film i to jakiś czas temu, szczegóły zdążyły mi już poumykać w dziurach pamięci. A jednak. Kassy przypomniała mi Carrie. Psychologicznie. Bo "Siedem (...)" to poza tym książka dosyć psychologiczna. Chcąc nie chcąc czytelnik wnika w głąb siebie i zadaje sobie pytanie "Ile z bohaterów jest we mnie?". Ta książka to lustro, które czasem irytuje. Ta książka to mieszanka dobra ze złem. Czyli mieszanka każdego z nas. Bo o tym mówi ta książka- że każdy z nas jest oddzielnym przepisem na człowieka, że nie ma ludzi całkowicie złych i całkowicie dobrych. Jak siebie doprawimy czy dosłodzimy- proporcje tego przepisu i to, jak będziemy smakować (lub też nie) innym ludziom zależy od nas. Bohaterowie też nam różnie smakują (bądź nie) poprzez całą powieść. Każdy bohater przechodzi w czytelniku poprzez różne smaki- od lubienia przez irytację po żałowanie go (w różnych proporcjach i kombinacjach, a czasem pewnych smaków w danej postaci nie dostrzeżemy- zależy od indywidualnego spojrzenia).

"- Pamiętaj, człowiek powinien być dobry dla ludzi. Powinien mieć otwarte drzwi, aby nie przegapić drugiego serca. (...)
- Chcę być dobra. Zawsze dobra (...)"

"Siedem (...)" to kolejna powieść Kai Kowalewskiej, będąca zbiorem ogromnej liczby cytatów, które można by przepisywać godzinami i robić z nich tapetę. Kaja sprawia, że nawet coś pozornie rzeczywistego staje się od tej rzeczywistości oderwane i lewituje w przestrzeni serca i duszy. Oderwać się od tej książki ciężko, a jeśli już, to robi się to z bólem. W czym tkwi fenomen autorki? Trudno mi tą kwestię zamknąć w ramy i zdefiniować. Tą książkę (jak i inne Kai) trzeba po prostu przeczytać. Także śmiało czytajcie ;). I pamiętajcie- nie nawiedzajcie nikogo w czerwonej sukience/czerwonych snach... ;).

"Dzwonię. Odpowiada mi cisza. Głucho mi i ciasno we własnych grzechach."

Gdybym miała namalować "Siedem (...)" jednym kolorem, byłaby to czerwień (choć można dać się zwieść białej okładce). Kolor ten przelewa się przez kartki powieści i jest jak krew, która boli, jest jak tajemnica w czerwonej sukience, jest jak ogień, który pali złymi uczynkami palce- uczynkami...