31 korytarzy

Bardzo udany debiut. Książka, która nie pozwala o sobie zapomnieć. Napisana lekkim piórem, przez co czyta się ją szybko i z zapartym tchem. Z pewnością nieco tajemnicza, choćby ze względu na tytuł - co oznacza "31 korytarzy"? Odpowiedź na to pytanie stanie się jasna dopiero po lekturze, po dotarciu do zakończenia, tak niesamowicie zaskakującego, że szczerze mówiąc poczułam się nieco... oszukana? ;) Tak czy inaczej na plus!

"31 korytarzy" nie da się nawet jednoznacznie przypisać do konkretnego gatunku - to powieść obyczajowa, młodzieżowa, a może young / new adult albo erotyk? Coś jeszcze innego? Tak naprawdę wszystko po trochu.

Lecz przede wszystkim jest to książka kontrowersyjna, bowiem główny wątek stanowi związek pomiędzy szesnastolatką i trzydziestoośmiolatkiem. Jesteśmy już w mniejszym czy większym stopniu przyzwyczajeni do związków z dużą różnicą wieku, mimo że w wielu z nas mogą one budzić różne skrajne emocje. Sądzę jednak, że największą kontrowersję w związku Amelii i Witolda stanowi co innego - to związek uczennicy i jej nauczyciela. Coś zakazanego, co nigdy nie powinno mieć miejsca. Gdyby nie to, książka pewnie zniknęłaby wśród innych poruszających temat związków z dużą różnicą wieku.

Ale to nie tylko powieść o zakazanej miłości. To także książka o stereotypach, przyjaźni, codziennym życiu i jego problemach, o chorobach psychicznych i próbie samobójczej. Autorka poprzez książkę niejednokrotnie wyraża swoje zdanie, przedstawia swoje poglądy, i - przede wszystkim - daje czytelnikowi do myślenia. Jak sama pisze, w Amelię wlała cząstkę siebie, a nawet zawarła w książce niektóre wydarzenia ze swego życia (intrygujące jest, ile dokładnie Agaty jest w Amelii?). Ja osobiście nieraz złapałam się na tym, że w 100% podzielałam opinię Agaty i mogłabym z nią spokojnie przybić żółwika (co pewnie kiedyś zrobię, rozmawiając z nią o książce ;)).

Bardzo przypadła mi do gustu kreacja głównych bohaterów. Amelię polubiłam, znalazłam z nią całkiem sporo cech wspólnych (a może to tak naprawdę cechy autorki?). Mimo że jest tylko nastolatką, która dopiero co rozpoczęła naukę w liceum, wydaje się dość dojrzała jak na swój wiek. Oczywiście w ogólnym rozrachunku zachowuje się po części jak typowa nastolatka, jednak bagaż doświadczeń czy wiele świadomie podjętych decyzji sprawiają, że jawi się jako osoba dojrzała.

Tego samego wrażenia nie odniosłam w stosunku do Witolda. To niemal czterdziestoletni mężczyzna, który zapewne przechodzi kryzys wieku średniego. Ale czy na pewno? Czytając historię jego życia, można odnieść wrażenie, że mężczyzna przechodzi ten kryzys od pewnej pamiętnej nocy z czasów jego młodości, która uwięziła go w klatce wraz z niekochaną kobietą, z niechcianym dzieckiem, w nie takim życiu, jakiego pragnął. Z tego powodu Witold ucieka w alkohol i przygodny seks, nie interesuje się zbytnio życiem rodzinnym. Sprawia wrażenie wiecznego chłopca, który nie chce i nie jest w stanie nigdy dojrzeć. Zupełnie jakby w swoim życiu zatrzymał się na etapie nastolatka, kompletnie niegotowego do nowej roli i wzięcia odpowiedzialności za konsekwencje "upojnej nocy z koleżanką", który zamiast tego wolałby nadal móc imprezować, pić i podrywać panienki. Wtedy na jego drodze staje Amelia, jego uczennica... Czy Witold zaryzykuje wszystko dla - zdawałoby się - możliwości "poużywania sobie' młodej dziewczyny? Czy tych dwoje rzeczywiście połączyła prawdziwa miłość? Czy mężczyzna wreszcie wydorośleje?

Naprawdę bardzo polecam "31 korytarzy". Szczerze. Bez wątpienia debiut Agaty Rybki jest jednym z tych, które można zaliczyć do udanych. Młoda pisarka weszła w świat literatury "z hukiem" - z książką o niezwykle kontrowersyjnej tematyce, ale przemyślanej, dojrzałej, nienaiwnej. Aż chce się częściej sięgać po literaturę polską! A Agacie życzę dalszych sukcesów i kolejnych równie świetnych powieści! ^^

Szesnastoletnia Amelia właśnie rozpoczyna naukę w liceum. Dziewczyna lubi się wyróżniać wyzywającym strojem i mocnym makijażem. Matka uważa ją za swoją życiową pomyłkę. Kobieta ma depresję i nerwicę lękową, ich codziennemu życiu towarzyszą ciągłe awantury, które przeradzają się w przemoc fizyczną. Dziewczyna ma dość poniżania przez matkę, problemów w szkole i decyduje targnąć się na swoje życie. Witold Kaczmarek jest nauczycielem matematyki w klasie Amelii. Swoją żonę poznał jeszcze w liceum i w obliczu niechcianej ciąży zawarli małżeństwo. Dziś przechodzi ono prawdziwy kryzys, nie układa im się, Witold nie kocha żony z którą łączą go tylko dzieci. Amelia przykuwa jego uwagę już na pierwszych zajęciach. Jego myśli krążą wyłącznie wokół niej i jak się okazuje mężczyzna również nie jest jej obojętny. Stawiają na szali całe swoje życie. Jak potoczy się ich romans? Czy ich romans wyjdzie na jaw i zdecydują się ujawnić?

"Sensem jest moja ochota na wstanie rano z łózka i uśmiech, gdy cię widzę. Sensem są twoje oczy i dłonie, którymi przeczesujesz moje włosy. Ty jesteś sensem wszystkiego."

Romans nauczyciela i uczennicy. Agata Rybka nie boi się podejmować kontrowersyjnych tematów. Nie da się ukryć, że bohaterowie nie mieli prawa przekroczyć dzielącej ich granicy. Gdy słyszymy o związkach starszych mężczyzn z młodymi dziewczynami zazwyczaj uśmiechamy się z politowaniem lub jesteśmy wprost oburzeni. Sądzimy, że jest to chwilowe zgłupienie lub zwykła naiwność. Wyobrażamy sobie te młode dziewczyny za kilkanaście lat z dużo starszym partnerem u szczytu swoich życiowych możliwości. Nasi bohaterowie również mieli spore obawy dotyczące wspólnej przyszłości jednak zdecydowali się zaryzykować. Amelia wychowała się bez ojca więc może po prostu potrzebowała jego obecności, której namiastkę mógłby dać jej Witold? Trudno przewidzieć co kierowała zachowaniem obojga z nich. jedno jest jednak pewne - Agata Rybka przełamuje w swojej powieści wszelkie stereotypy. Jeszcze jedna rzecz mocno mnie zaskoczyła - zakończenie. Dlaczego? Musicie przekonać się sami.

"31 korytarzy" nie jest typowym, cukierkowym romansem. Autorka podejmuje w nim wiele kontrowersyjnych tematów, które wznoszą go na wyższy poziom. I tak mamy do czynienia z przemocą psychiczną i fizyczną, próbą samobójczą, konfliktem z nauczycielem czy choćby romansem nauczyciela z uczennicą. Książka odznacza się bardzo dużym naturalizmem i realnością. Momentami potrafi zszokować i wywołuje lawinę różnorodnych emocji. Z wielkim zainteresowaniem śledziłam losy bohaterów i byłam bardzo ciekawa jakie konsekwencje będą mieć podjęte przez nich decyzje. Agata Rybka w swojej powieści ukazuje historię kontrowersyjnego związku. Skłania do refleksji nad tym, jak często sami posługujemy się stereotypami. Udowadnia, że każdy człowiek ma prawo do miłości bez względu na wiek. Polecam!

https://zaczytanapatka.blogspot.com/2018/02/31-korytarzy.html

Jak dobrze wiecie, lubię sięgać po debiuty, poznawać nowych autorów, którzy dopiero wkraczają w tej pisarski świat. Tym razem skusiłam się na powieść, której opis jest bardzo zachęcający. „31 korytarzy” to debiut Agaty Rybki, która napisała książkę o wyróżniającej się tematyce i wielowymiarowych bohaterach.

Amelia to szesnastolatka, która znacząco wyróżnia się swoim wyzywającym wyglądem i buntowniczym zachowaniem. Dla dziewczyny bardzo ważna jest opinia innych i widać, że zaufanie stanowi dla niej niemałe wyzwanie. Za całą tą wulgarną otoczką skrywa się przestraszona dziewczyna, która przed wszystkimi ukrywa trudne relacje z chorą matką. W szkole również nie ma łatwo, gdyż z wzajemnością nie przepada za jedną z nauczycielek. Brak bliskich więzi z otaczającymi ją osobami staje się mniej problemowy, gdy dziewczyna wchodzi w przyjacielską relację z Ulą, która staje się dla niej opoką, bezpieczną przystanią. W coraz bliższą relację wchodzi również ze swoim nauczycielem matematyki. Ta relacja nie jest lekka i prosta, jest nieprzyzwoita. Jak potoczy się życie Amelii? Jak będzie postrzegana przez innych? Jakie będą konsekwencje?

Witold, czyli nauczyciel Amelii jest dla mnie dosyć specyficzną postacią. Nie ukrywam, że nie przepadam za nim. Jest mężczyzną bez zasad moralnych, etycznych. Jest typowym egoistą, dla którego liczy się tylko własne dobro. Wielokrotnie miałam problem z zrozumieniem jego niejednoznacznych zachowań, ale w konsekwencji zawsze wychodził na tego złego, gdyż kogoś ranił. Nie był fair wobec swojej rodziny, czyli żony i dzieci. I nie mówię tu tylko przez pryzmat relacji z uczennicą, ale wiele innych zachowań.

„Ja w przeddzień Wigilii płakałem, myśląc o osobach spędzających Boże Narodzenie w samotności. O starszych ludziach czekających w domu opieki na swoje dzieci, które nigdy nie przyjechały. O pacjentach szpitali siedzących w brudnych salach udekorowanych byle jakim łańcuchem. Jako dorosły również płakałem. Płakałem, bo widziałem ludzi idących ulicami z torbami wypełnionymi alkoholem, by zapomnieć. Płakałem na widok dzieci śmiejących się do mężczyzn przebranych za Świętych Mikołajów. Płakałem, bo zapomniałem, jak to jest się tak śmiać.”

Wielokrotnie starałam się dać szansę Witoldowi, ale nie umiem tego zrobić. Natomiast Amelię starałam się zrozumieć i kibicowałam jej. W tej powieści bohaterowie są bardzo wyraźnie zarysowani i są bardzo stereotypowi. W niektórych bohaterach (zwłaszcza drugoplanowych) nie widziałam chęci do tego odejścia od etykietowania. W każdym razie, książka jest skierowana do młodzieży, zdecydowanie tej starszej. Tematyka, która jest tu poruszana jest dość kontrowersyjna. Cieszę się, że Agata poruszyła różne, ważne tematy, gdyż wielu nastolatków boryka się z różnymi sytuacjami, problemami i może znajdą tu odpowiedzi na niektóre pytania.

„W tamtym momencie straciłam koleżankę. Kiedy opowiedziałam Uli o swoim życiu, kiedy wygrałam sama ze sobą i swoim strachem, kiedy przyznałam się do kłamstw i postanowiłam zacząć od nowa, kiedy poprosiłam ją o pomoc, zyskałam przyjaciółkę.”

W tej książce bardzo podoba mi się narracja pierwszoosobowa oraz fakt, że autorka nie szczędzi nam szczegółów. Opisy są konkretne i dosadne, a wydarzenia poznajemy zarówno z perspektywy Amelii i Witolda. Cieszę się, że autorka zastosowała taki zabieg, gdyż dokładnie mogłam poznać wydarzenia z punktu widzenia obojga głównych bohaterów.

„31 korytarzy” to historia o szerokiej gamie uczuć. Obojętności. Niechęci. Nienawiści. Miłości, zarówno tej małżeńskiej, rodzicielskiej, jak i dopiero rodzącym się uczuciu. Powieść jest naprawdę wzruszająca, w wielu momentach bolesna, ale pokazuje, że warto walczyć o siebie, o swoje szczęście, życie. Jeśli nie boicie się sięgać po powieści, które poruszają trudne tematy, a robią to w naprawdę dobry sposób to polecam sięgnąć po tę książkę. Agata Rybka weszła w świat pisarzy mocnym, pewnym krokiem i zrzuciła na czytelników prawdziwą bombę, którą warto rozbroić i zinterpretować według własnego uznania. Jeszcze raz: polecam.

Lubię sięgać po debiuty i kiedy przeczytałam opis tej książki to wiedziałam, że chcę ją przeczytać. Dawno już nie czytałam książki o podobnej tematyce i byłam jej naprawdę ciekawa. Chociaż ta pozycja przypisana jest do literatury młodzieżowej to myślę, że wielu dorosłym spodoba się ta książka.

''Kiedy wszystko bezlitośnie dzieli, warto zamknąć oczy i poszukać głębiej!''

Amelia ma szesnaście lat. To dziewczyna, która wyróżnia się w szkole wyzywającym ubiorem i makijażem. Za tą maską skrywa się nastolatka z problemami, których przysparza jej chora matka, ale także nauczycielka geografii i lęk przed nawiązaniem bliższych relacji z rówieśnikami. Amelia jednak zaprzyjaźnia się z Ulą, która jest dla niej dużym wsparciem. Niespodziewanie dla niej samej zaczyna się dogadywać również ze swoim nauczycielem matematyki Witoldem. Chociaż wcześniej nic na to nie wskazywało, młodą dziewczynę i trzydziestoośmioletniego mężczyznę zaczyna łączyć silne uczucie. Czy ta miłość ma jakiekolwiek szanse? Jak ta sytuacja wpłynie na bohaterów? Jak zmieni się ich życie?

Amelia to dziewczyna, która nie radzi sobie ze swoimi problemami, ale jest też dojrzała i wrażliwa. Gdy zaczyna uświadamiać sobie swoje uczucia do nauczyciela, doskonale zdaje sobie sprawę jakie mogą być tego konsekwencje. Mimo wszystko jednak to właśnie chwile z Witoldem są dla niej najważniejsze. To dzięki niemu zaczyna czuć się szczęśliwa. Amelia to bohaterka, której było mi często szkoda. Rozumiałam jej pragnienie poczucia bezpieczeństwa, ale zdarzały się momenty, w których jej zachowanie nie do końca było dla mnie zrozumiałe.
Witold jest dojrzałym mężczyzną, któremu nie układa się w małżeństwie. Z czasem jego fascynacja uczennicą zamienia się w prawdziwe uczucie. Z jednej strony wie czego chce, ale z drugiej strony bardzo się tego obawia. Ma przecież rodzinę i boi się jej utraty, ale też opinii społeczeństwa. To bohater, który ma trochę za uszami i nie do końca udało mi się go polubić. Czytając o jego prywatnym życiu można go w pewnym stopniu zrozumieć, ale czasem jego postępowanie mnie irytowało. Mimo wszystko jednak z prawdziwym zainteresowaniem czytałam o losach bohaterów.

Temat związków z dużą różnicą wieku jest dość kontrowersyjny, ale autorka nie bała się go podjąć. Chociaż można spotkać się z tym motywem w wielu książkach to jednak pozycja Agaty Rybki moim zdaniem zasługuje na uwagę. Autorka niczego nie ubarwia, napisała całą tę historię w niezwykle ciekawy sposób. Jest tutaj sporo nieprzewidywalnych sytuacji, a fabuła potrafiła mnie wciągnąć.

Agata Rybka tak przedstawiła całą tę historię, że miałam wrażenie jakbym czytała zwierzenia Amelii i Witolda, jakby bohaterowie zwracali się bezpośrednio do mnie. Autorka ukazała nam również jak krzywdzące i mylące mogą być stereotypy. Podobało mi się też to jak opisała relację pomiędzy głównymi bohaterami. Ze szczegółami dowiadujemy się o tym jak rodziło się ich uczucie i z jakimi problemami się zmagają. Narracja w tej książce jest pierwszoosobowa. Jednym z narratorów jest Amelia, a drugim jest Witold i to oni opowiadają nam całą tę historię. Dzięki temu możemy bardziej poznać bohaterów, targające nimi uczucia oraz ich najskrytsze myśli.

''31 korytarzy'' to książka opowiadająca o miłości, która wcale nie jest łatwa, ale także o rozterkach, przekraczaniu pewnych granic i pokonywaniu trudności. Ta pozycja potrafi wzbudzić w czytelniku emocje, a największym zaskoczeniem było dla mnie zakończenie. Z dużym zainteresowaniem czytałam o losach bohaterów i o ich problemach, które tak naprawdę mogą dotyczyć wielu osób. Autorka poruszyła temat dla niektórych kontrowersyjny, ale bardzo dobrze sobie z nim poradziła. Moim zdaniem to naprawdę udany debiut i czekam na kolejne książki Agaty Rybki.

''Potrzeba tylko dwóch słów, by zmienić całe swoje życie. Im jest ich więcej, tym mniej w nich autentyczności. Jakiekolwiek przysłówki (mocno, szalenie i tym podobne) i porównania (kocham cię jak wariat; kocham cię jak nikogo innego; kocham cię bardziej niż wszystko, co mam) były zbędne. Kocha się raz, nie za coś, a mimo czegoś. Nie kocha się bardziej lub mniej. Nie kocha się mocno, szalenie czy ponad wszystko. Po prostu się kocha.''

https://czytam-wszystko.blogspot.com

Związki osób między którymi jest duża różnica wieku lubią budzić sensację, i mimo że świat idzie do przodu to zawsze znajdą się ludzie, którzy będą je wytykać palcami. Czy słusznie? Agata Rybka nie boi się trudnych tematów i swoją debiutującą powieść opiera na takim właśnie motywie. Czy uda się jej obalić stereotypy?

Szesnastoletnia Amelia rozpoczyna właśnie nowy etap w swoim życiu. Idzie do liceum, gdzie czekają ją nowe znajomości i nowi nauczyciele. Dziewczyna, mimo że lubi wyróżniać się mocnym makijażem i przykuwającym wzrok strojem wiedzie raczej żywot samotniczki. Jednak udaje się jej zaprzyjaźnić z Ulą, która staje się jej ogromnym wsparciem w starciu z problemami z chorą matką oraz despotyczną nauczycielką geografii. Nieoczekiwanie zaczyna pałać sympatią do swojego matematyka, którego przecież początkowo wcale nie lubiła. Ich uczucie zaczyna kwitnąć, tylko czy ma rację bytu? Jak rozwinie się związek nastolatki z trzydziestoośmioletnim mężczyzną?

31 korytarzy to historia niełatwego związku, który u wielu ludzi spowoduje niesmak czy ogólny sprzeciw. Czy nastolatkę i mężczyznę w średnim wieku może połączyć prawdziwa, szczera miłość? Agacie Rybce nie straszne ciężkie i niewygodne tematy. W swojej debiutanckiej książce będzie starała się pokazać nam inne oblicze takiego związku, który wcale nie musi opierać się na zasadzie dziewczyny łakomej na pieniądze i mężczyzny liczącym na łóżkowe ekscesy z małolatą. Autorka rozpoczyna historię dość spokojnie. Wraz z kolejnymi rozdziałami przybliża nam dwójkę głównych postaci i ich sytuację życiową. Z niczym się nie śpieszy. Ich uczucie rozwija się w idealnym tempie, dzięki czemu nie odnosi się wrażenia, że coś jest wymuszone czy mało prawdopodobne. Historia wypada nad wyraz realnie. To mogłoby zdarzyć się na prawdę. Nie spodziewałam się, że powieść jeszcze nie znanej dobrze nikomu pisarki wypadnie tak ciekawie, i wywrze we mnie tyle emocji. Agata Rybka pisze z pasją i rozmachem, niczego nie upraszcza, przedstawia wszystko takim, jakim jest. Podczas lektury zasypie nas mnóstwem pytań, zasieje wątpliwości, dostarczy wewnętrznej huśtawki własnych poglądów. Dodatkowo ukoronowaniem całej historii jest niebanalne i pomysłowe zakończenie, za które chętnie dołożę dodatkowy punkt.

Amelia i Witold muszą zmierzyć się z wieloma przeciwnościami losu i gdyby była to tylko nieprzychylna opinia społeczeństwa byłoby na pewno o wiele prościej. Jednym z największych problemów jest rodzina Witka, bowiem posiada on żonę i trójkę dzieci. Mimo że główny bohater nigdy żony nie kochał, a ślub to jedynie konsekwencja młodzieńczej wpadki, to ciężko mu dopingować ze względu na rozpad rodziny. Tylko czy ta rodzina na prawdę nią jest? Czy romans z uczennicą przyspieszy tylko nieuniknione? Czy para musi się ze sobą męczyć ze względu na dzieci? I czy one będą na prawdę szczęśliwe z rodzicami, którzy nie darzą się uczuciem? Takie pytania nieustannie towarzyszą nam podczas lektury. Widać, że autorka postarała się tworząc kreacje głównych bohaterów, które zaskakują swoją realnością i złożonymi charakterami. Witold nie bez przyczyny sprawia wrażenie dorosłego nastolatka. Prawie czterdziestoletni mężczyzna jeszcze nie dorósł. Żona i dzieci nigdy go nie interesowały, a poczucie samotności i zmarnowanego życia wzrastało z każdym dniem. Wtedy na jego drodze pojawia się Amelia, która daje mu to wszystko czego potrzebował. Postać głównej bohaterki jest równie barwna jak Witolda. Amelia jest jak typowa nastolatka. Jej myśli, czyny i sposób rozumowania są dokładnie takie, jak u większości młodych kobiet. Autorka zastosowała narrację pierwszoosobową, na zmianę z perspektywy dwójki kluczowych bohaterów, co tylko jeszcze mocniej pozwoliło nam poznać ich punkt widzenia oraz uczucia.

Warto zapamiętać nazwisko Agaty Rybki, bo czuję, że będzie o niej jeszcze kiedyś głośno. Jeśli jej debiut wypada tak dobrze, to jakie będą następne powieści? 31 korytarzy to historia poruszająca kontrowersyjny temat, trudny, a jednocześnie przedstawiony w lekki i niejednoznaczny sposób. W powieści zostaje poruszonych wiele kwestii m.in. niełatwej miłości, zdrady, problemów rodzinnych, potrzeby akceptacji, zazdrości czy odkrywanej namiętności. Autorka sprawia, że zastanowimy się nad wieloma sprawami, ale nie narzuca nam swoich poglądów. Obiektywnie ukazuje plusy i minusy takiej relacji. 31 korytarzy skłania do refleksji, wzbudzając przy tym cała paletę emocji i doznań. Nie doświadczymy tutaj utartych schematów i oklepanych motywów. Pisarka oferuje nam podróż w nowe, nieodkryte tereny dostarczając przy tym mnóstwa zapadających w pamięć chwil. Warto dać się porwać.

"31 korytarzy" - Agata Rybka

Książka napisana jest w formie dzienników uczennicy i nauczyciela.

Ta książka to ważny głos młodego pokolenia, który również ma prawo kochać, popełniać błędy, pytać i szukać właściwych ścieżek. To powieść o sztuce, jakim jest prawdziwe życie, a my jego znakomitymi aktorami, bo tylko my sobie komplikujemy życie, od nas wszystko zależy. Brawa dla młodej autorki za świetne kreacje bohaterów, spojrzenie na nich z innej perspektywy, lekkie pióro i umiejętne lawirowanie między zaułkami, które już gdzieś były, gdzieś się przewinęły, ale tutaj wyraźnie ich brak, tu jest nowa opowieść wysnuta ze skrawków nadziei, z wyraźnie wytyczonym polem do omijania i przekraczania granic.

Lubię sięgać po debiuty i kiedy zobaczyłam bardzo oryginalną okładkę tej książki to wiedziałam, że chcę ją przeczytać. Dawno już nie czytałam książki o podobnej tematyce i byłam jej naprawdę ciekawa. Chociaż ta pozycja przypisana jest do literatury młodzieżowej to myślę, że wielu dorosłym spodoba się ta książka.

Temat związków z dużą różnicą wieku jest dość kontrowersyjny, ale autorka nie bała się go podjąć. Chociaż można spotkać się z tym motywem w wielu książkach to jednak pozycja Agaty Rybki moim zdaniem zasługuje na uwagę. Autorka niczego nie ubarwia, napisała całą tę historię w niezwykle ciekawy sposób. Jest tutaj sporo nieprzewidywalnych sytuacji, a fabuła potrafiła mnie wciągnąć.
Agata Rybka tak przedstawiła całą tę historię, że miałam wrażenie jakbym czytała zwierzenia Amelii i Witolda, jakby bohaterowie zwracali się bezpośrednio do mnie. Autorka ukazała nam również jak krzywdzące i mylące mogą być stereotypy. Podobało mi się też to jak opisała relację pomiędzy głównymi bohaterami. Ze szczegółami dowiadujemy się o tym jak rodziło się ich uczucie i z jakimi problemami się zmagają. Narracja w tej książce jest pierwszoosobowa. Jednym z narratorów jest Amelia, a drugim jest Witold i to oni opowiadają nam całą tę historię. Dzięki temu możemy bardziej poznać bohaterów, targające nimi uczucia oraz ich najskrytsze myśli.

Nasza główna bohaterka , Amelia ma szesnaście lat. To dziewczyna, która wyróżnia się w szkole wyzywającym ubiorem i makijażem. Za tą maską skrywa się nastolatka z problemami, których przysparza jej chora matka, ale także nauczycielka geografii i lęk przed nawiązaniem bliższych relacji z rówieśnikami. Amelia jednak zaprzyjaźnia się z Ulą, która jest dla niej dużym wsparciem. Niespodziewanie dla niej samej zaczyna się dogadywać również ze swoim nauczycielem matematyki Witoldem. Chociaż wcześniej nic na to nie wskazywało, młodą dziewczynę i trzydziestoośmioletniego mężczyznę zaczyna łączyć silne uczucie. Czy ta miłość ma jakiekolwiek szanse? Jak ta sytuacja wpłynie na bohaterów? Jak zmieni się ich życie?

Amelia to dziewczyna, która nie radzi sobie ze swoimi problemami, ale jest też dojrzała i wrażliwa. Gdy zaczyna uświadamiać sobie swoje uczucia do nauczyciela, doskonale zdaje sobie sprawę jakie mogą być tego konsekwencje. Mimo wszystko jednak to właśnie chwile z Witoldem są dla niej najważniejsze. To dzięki niemu zaczyna czuć się szczęśliwa. Amelia to bohaterka, której było mi często szkoda. Rozumiałam jej pragnienie poczucia bezpieczeństwa, ale zdarzały się momenty, w których jej zachowanie nie do końca było dla mnie zrozumiałe.
Witold jest dojrzałym mężczyzną, któremu nie układa się w małżeństwie. Z czasem jego fascynacja uczennicą zamienia się w prawdziwe uczucie. Z jednej strony wie czego chce, ale z drugiej strony bardzo się tego obawia. Ma przecież rodzinę i boi się jej utraty, ale też opinii społeczeństwa. To bohater, który ma trochę za uszami i nie do końca udało mi się go polubić. Czytając o jego prywatnym życiu można go w pewnym stopniu zrozumieć, ale czasem jego postępowanie mnie irytowało. Mimo wszystko jednak z prawdziwym zainteresowaniem czytałam o losach bohaterów.

''Potrzeba tylko dwóch słów, by zmienić całe swoje życie. Im jest ich więcej, tym mniej w nich autentyczności. Jakiekolwiek przysłówki (mocno, szalenie i tym podobne) i porównania (kocham cię jak wariat; kocham cię jak nikogo innego; kocham cię bardziej niż wszystko, co mam) były zbędne. Kocha się raz, nie za coś, a mimo czegoś. Nie kocha się bardziej lub mniej. Nie kocha się mocno, szalenie czy ponad wszystko. Po prostu się kocha.''

Kiedy dwa różne światy, które do cna są przesiąknięte codzienną rutyną, złudzonymi nadziejami pomału kruszącymi się na drobniutkie kawałki na lepsze jutro. Jednak los lubi płatać figle, gdy bardzo pragniemy zmian. Postawi naszych bohaterów pewnego dnia nieoczekiwanie na tej samej drodze. Z początku ich znajomość nie będzie usłana różami, lecz z biegiem czasu pojawi się między nimi nić porozumienia, która zmieni się w coś, przed czym nie będą mogli uciec.
Młoda autorka pisze o miłości w całkiem nowej odsłonie. Niezwykle autentycznie i barwnie operuje słownictwem przekształcając go w wątki, które naprawdę mogły mieć rzeczywiste odzwierciedlenie. Nie bawi się w pół słówka, mówi jak jest, a jednocześnie pokazuje swoją wrażliwość i wyraźnie wytycza granice, których nie powinno się przekraczać. Jak często można się w życiu zagubić, błądzić w skomplikowanym schemacie uczuć? Młoda autorka odważnie oddaje głos swoim bohaterom, których dzieli ogromna przepaść wiekowa, ale mają przecież uczucia i chcą je poczuć na nowo, na nowo odkryć, posmakować, ułożyć na swojej półce i w każdej chwili po nie sięgnąć.

''Kiedy wszystko bezlitośnie dzieli, warto zamknąć oczy i poszukać głębiej!''

31 korytarzy to ważny głos młodego pokolenia, które ma prawo kochać, popełniać błędy, pytać i szukać właściwych ścieżek. Ta pozycja potrafi wzbudzić w czytelniku emocje, a największym zaskoczeniem było dla mnie zakończenie. Z dużym zainteresowaniem czytałam o losach bohaterów i o ich problemach, które tak naprawdę mogą dotyczyć wielu osób. Autorka poruszyła temat dla niektórych kontrowersyjny, ale bardzo dobrze sobie z nim poradziła.

Emocje, pot, łzy i erotyka gwarantowane!
Polecam!!!!

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Novae Res !

Agata Rybka to młoda, utalentowana dziewczyna, co widać po wydanej przez nią powieści. Musze przyznać, że nie spodziewałam się tak lekkiego i przyjemnego pióra. Ciesze się, że mogłam miło spędzić kilka dłuższych chwil. Może nie przepadłam jak kamień w wodę, czy też nie wciągnęłam się aż tak w powieść, że nie mogłam się oderwać. Wręcz przeciwnie, chwilami musiałam odkładać ją na bok z powodu kiepskiego samopoczucia. Nie mogłam się skupić i bez problemu odkładałam ją na bok, nie było tego parcia na to, co będzie dalej, chociaż... W pewnych chwilach naprawdę byłam ciekawa tego, co się wydarzy na następnej stronie.
Myślę, że jak na pierwszą książkę, autorce poszła zadziwiająco dobrze. Zauważyłam, że z lekkością i dokładnością stworzyła swą powieść.

Głównymi bohaterami tej powieści jest Amelia - młodziutka dziewczyna, która zaznała życia od tej najmniej przyjemnej strony oraz Witek, nauczyciel matematyki.
Wykreowani są dość dobrze, wydawać by się mogło, że w szkole, w której się uczymy moglibyśmy spotkać taką dwójkę jak ta.
Czy ich polubiłam? Szczerze mówiąc mam mieszane uczucia. Na pewno nie przywiązałam się ani do niej, ani do niego.Jak dla mnie ich relacja była chora, szczególnie, iż dziewczyna wiedziała o tym, że ma on rodzinę: żonę, która również pracowała w tej samej szkole oraz trójkę dzieci.Jednak obserwowałam nie komentując ich relację od samego początku do końca. I to koniec mnie zmiażdżył, dosłownie. Tego się nie spodziewałam, ale za to wielki plus dla młodej pisarki.
Amelia niestety nie przypadła mi do gustu. Nie dlatego, że ubierała się i malowała w sposób nieodpowiedni. Po prostu jej zachowanie wydawało mi się skrajnie nieodpowiedzialne.
O Witku mogłabym napisać to samo. Jeszcze bardziej nieodpowiedzialny i bezmyślny. Dlatego jakoś... nieszczególnie kupiłam tych bohaterów - nawet po zaskakującym zakończeniu.
Zarówno Amelia jak i Witek są naszymi narratorami w tej powieści.
Opis powieści brzmi tandetnie, prawda? Też mi się wydawało, że będzie to taka zwykła, prosta lektura. Ale czy faktycznie taka była? Zwykły romans, który nie powinien mieć miejsca? Czy nikt nie złapie ich na gorącym uczynku? Czy ich uczucia są szczere? Można zadawać jeszcze wiele pytań, jednak to, co przedstawi nam na samym końcu - zwali Was z nóg. Tego się nie będziecie spodziewać. Gwarantuje Wam to.

Musze wspomnieć również, że autorka w niektórych momentach mnie bawiła. Szczególnie w jednym, który pozwolę sobie zacytować poniżej. Nieco utożsamiło się ze mną, ponieważ mój luby też kiedyś śmiał się ze mnie, że potrzebny jest mu kask, ale od skutera jak zasiądę za kierownicę, a że na egzamin pożyczy egzaminatorowi. :D Oczywiście obyło się bez kasku i zdałam praktykę, po długich męczarniach, ale jednak. :D I przyszła mi do głowy przy podaniu cytatu, skąd miał owy kask jeśli byli wtedy nad jeziorem samochodem? No cóż, może gdzieś się zapodział...

Cała recenzja na blogu. ;)

Jak można wyczytać z nagłówka książki to powieść o uczuciu między uczennicą i nauczycielem... To co się wydarza pozostawiam ocenie każdemu indywidualnie, to sprawy dyskusyjne więc byłoby o czym rozmawiać. Sam zgadzam się z pewnymi faktami, co do innych mam poważne zastrzeżenia. W każdym bądź razie książka trzyma w napięciu.

Opisy zbliżeń (no - znalazłem odpowiednie słowo :P ) są liczne i odgrywają w książce dużą rolę, o czym warto poinformować. Wspomnę o dwóch sprawach - tak jak w niektórych książkach tego typu opisy nie zachwycają mnie gdy są eksponowane bardziej niż muszą, to tutaj uznałem je za bardzo naturalne i uzasadnione... Inną sprawą jest moje zastrzeżenie do do potencji bohatera męskiego. Jest on nieco starszy, ale aktywności w książce nie sprostałby nawet dwudziestolatek, autorka chyba nie zdaje sobie sprawy z ograniczeń biologicznych mężczyzn... Nawet jeśli przy nich jest dziewczyna marzeń.

Książka podobała mi się. Niektórzy mogą ją uznać za zbyt prostą... Z plusów podobały mi się np. zdania zamykające rozdział - trafne i podsumowujące. Z minusów kulała dla mnie płynność przejść pomiędzy scenami, mogą to być jednak moje własne odczucia.

Książka nie dla małolatów (choć może...), nie dla szukających ambitnej literatury (choć czemu nie???) Bardzo trudna w ocenie. Zostanę jednak ostrożny i dam 7/10 - autorka ma jeszcze czas stać się gwiazdą polskiej literatury jeśli pójdzie w tym kierunku. Niech prowadzi ją książkowy miś w kokardce pomiędzy prawdą a literacką fikcją.

Trzymając w ręku tę książkę, zastanawiam się, dlaczego autorka nadała jej taki tytuł? Czy korytarze to nasze myśli, uczucia, ścieżki, które wybieramy w życiu? Czy chodziło po prostu o zwykłe domowe, biurowe lub szkolne, które codziennie przemierzamy? Według mnie można to interpretować na wiele sposobów, lecz autorka postawiła na oryginalność, o czym przekonałam się dopiero, kończąc lekturę.

Amelia zaczyna naukę w Liceum. Jest bardzo dobrą uczennicą, która pod wyzywającymi ubraniami i ostrym makijażem, kryje wrażliwą duszę. Choroba matki, zatarg z nauczycielką geografii oraz fascynacja nauczycielem doprowadzają ją do próby samobójczej. Witek nauczyciel Amelii, który zwraca na nią uwagę już pierwszego dnia, z czasem odkrywa, że uczennica nie jest mu obojętna. Jednak czy taka miłość ma szansę przetrwać?

Historia została opowiedziana z punktu widzenia Amelii i Witka. To bardzo dobry zabieg, ponieważ poznajemy rodzące się uczucie z perspektywy 17-letniej uczennicy i 38-letniego nauczyciela i możemy postawić się na ich miejscu. Rozumiem zauroczenie nastolatki nauczycielem, młody wiek ma swoje prawa, a wybory dokonywane kiedy ma się naście lat zazwyczaj nie są dyktowane rozumem. Przemiana jaka zachodzi w młodej dziewczynie, kiedy staje się kobietą, powoduje mętlik w głowie, a każdy błaha sprawa urasta do rangi śmiertelnie poważnego problemu. I w tej książce zostało to świetnie nakreślone. Jednak mimo młodego wieku Amelii miałam wrażenie, że to ona doroślej podchodzi do ich relacji. Ma wątpliwości co do żony oraz dzieci Witka, a także do tego jak otoczenie będzie postrzegało ich uczucie. Jednak nauczyciel to zakazany owoc, a ten jak wiadomo smakuje najlepiej.

Witek nie zjednał sobie mojej sympatii, jednak nie był też postacią totalnie negatywną, bardziej nieodpowiedzialną i przez to irytującą. Przez cały czas miałam wrażenie, że to facet, który w wieku niespełna 40 lat przechodzi kryzys wieku średniego. Żona jest brzydka i czuje wobec niej odrazę, syn prawie wcale z nim nie rozmawia, córki niesprawiedliwie oceniają, więc Witek pije i używa sobie z panienkami. Mężczyzna nigdy nie był przykładnym ojcem i mężem, dlatego w szczerość jego uczucia do młodziutkiej uczennicy też ciężko było mi uwierzyć. Ponadto jest dorosły, więc konsekwencje romansu z własną uczennicą są mu znane, a jednak brnie w to dalej. Mało tego zaprasza dziewczynę do swojego domu, a więc naraża ją i siebie na zdemaskowanie.

Chociaż książkę tę przeczytałam już jakiś czas temu, nie wiedziałam jak zabrać się za napisanie recenzji. Temat jest mocno kontrowersyjny, jednak autorka świetnie sobie z nim poradziła, jej powieść jest emocjonalna i każdy, kto ją przeczyta na pewno nie pozostanie obojętny. Finał tej historii jest tak zaskakujący, że właściwie nie wiem, co powiedzieć :) Koniecznie musicie się sami przekonać i sięgnąć po tę powieść.

http://zksiazkanakanapie.blogspot.com