W powietrzu ewidentnie coś wisi. Czy to miłość związana z swaćbą? A może niepokój związany z tym, że ktoś poluje na sługi bogów? Coś ewidentnie się wydarzy i wszystko wskazuje, że nie będzie to nic zabawnego.

Gosia nadal jest na praktykach u szpetuchy Baby Jagi. Mieszko wyjechał załatwić swoje sprawy, a do wsi sprowadził się nowy żerca Witek. Wszystko byłoby pięknie i ładnie, gdyby nie śmierć Mszczuja oraz polowanie na istoty z legend i baśni, które naprawdę istnieją. Winą obarczona zostaje oczywiście Gosia, a w międzyczasie Swarożyc przypomina swojej służce o zawartej umowie.

Akcja trzeciego tomu „Kwiatu paproci” rozpoczyna się zaraz po wydarzeniach związanych z Nocą Kupały. W związku z tym pewne rzeczy nie są zaskakujące jak np. pogrzeb czy „pielgrzymka” Baby Jagi. Wydarzenia rozwijają się jednak powoli i spokojnie. Akcja na szczęście nie jest jednak nudna i miejscami zaskakuje. Finał powieści zdecydowanie zachęca do dalszego zapoznawania się z cyklem.

Kreacja bohaterów utrzymana jest z poprzednich tomów, dochodzą oczywiście nowe postacie, ale te główne się nie zmieniły. Nastąpiła natomiast ewolucja charakteru Gosi, która pod wpływem zdarzeń dorośleje, zmienia swoje spojrzenie na świat i staje się silniejszą kobietą. Niestety postacie są zbyt…mało wyraziste, podobne do siebie, zwłaszcza jeśli chodzi o wszelakie boginki. Bogowie też mogliby się bardziej wyróżniać, ponieważ na razie przypominają podrasowanych śmiertelników.

W powieści, jak również w całym cyku brakuje mi większej liczby odniesień do tła, czyli słowiańskiej Polski królów i polityki. Niedobór tego elementu i skupienie się tylko na bohaterach sprawia, że czytając nie czuć tego, że to nie jest kraj taki, jaki znamy obecnie. Oczywiście cała masa słowiańskich rytuałów nadaje swoisty klimat, jednakże nadal brakuje paru elementów.

Na plus zasługują zwroty akcji, wyjaśnienia wydarzeń przeszłych i tajemnice. Zabiegi te sprawiają, że chce się czytać. Autorka na nie odkrywa wszystkich kart od razu, tylko dawkuje informacje bardzo starannie. Język też ewoluował i trzeci tom czyta się lepiej niż pierwszy.

Podsumowując, można powiedzieć, że Żerca został utrzymany w klimacie poprzednich części cyklu. Wydarzenia są zaskakujące, postacie ewoluują, a tajemnice ciągną się nadal. Książka ma kilka wad, nie przeszkadzają one jednak w odbiorze.

W powietrzu ewidentnie coś wisi. Czy to miłość związana z swaćbą? A może niepokój związany z tym, że ktoś poluje na sługi bogów? Coś ewidentnie się wydarzy i wszystko wskazuje, że nie będzie to nic zabawnego.

Gosia nadal jest na praktykach u szpetuchy Baby Jagi. Mieszko wyjechał załatwić swoje sprawy, a do wsi sprowadził się nowy żerca Witek. Wszystko byłoby pięknie i...