Przede wszystkim wielkie ukłony dla tej kobiety za to co robi. Wielkie brawa za empatię ,zrozumienie, za walkę o poprawę warunków dla rodzących. Chciało by się żeby cała służba zdrowia tak podchodziła do pacjenta,a nie jak do zwykłego petenta -"usiąść","położyć się " ,"nie krzyczeć " ; to najczęstsze zwroty.Na pewno miłe to nie jest ,a w sytuacji porodu jeszcze bardziej stresujące. Jeannette stara się z tym walczyć ,traktując każdą osobę indywidualnie ,ponieważ każdy z nas jest inny.Sama jest matką ,rodziła w PRL-u, a wtedy była jeszcze gorsza znieczulica. Po swoich doświadczeniach postanawia coś zmienić,mimo protestów wciela w życie swoje pomysły ,które napotykają na pozytywny odzew rodzących kobiet. Książka, to po części autobiografia autorki,przeplatana prawdziwymi historiami z jej kariery. Poznajemy ją ,jej pracę ,jej poszukiwanie drogi poznania siebie i fascynujące opowiadanie o najpiękniejszym cudzie widocznym gołym okiem-o cudzie wydania na świat nowego życia. Polecam.

Przede wszystkim wielkie ukłony dla tej kobiety za to co robi. Wielkie brawa za empatię ,zrozumienie, za walkę o poprawę warunków dla rodzących. Chciało by się żeby cała służba zdrowia tak podchodziła do pacjenta,a nie jak do zwykłego petenta -"usiąść","położyć się " ,"nie krzyczeć " ; to najczęstsze zwroty.Na pewno miłe to nie jest ,a w sytuacji porodu jeszcze bardziej...