Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poród - proces naturalny, a jednak tak bardzo niezaplanowany. Kilkanaście historii pokazuje jak nieschematyczne jest przychodzenie na świat. W XXI wieku kiedy mamy dostęp do internetu, bezpłatnych szkół rodzenia, kiedy możemy się najlepiej, jak tylko możemy, przygotować do TEGO dnia, kiedy przychodzi co do czego, to nadal jesteśmy niedouczeni. Autka pokazuje, że przede wszystkim trzeba podchodzić z pokorą. Ciąża fizjologiczna, młoda i zdrowa kobieta, a jednak ciało w tym ważnym momencie nie współpracuje tak jak powinno. Książka opowiada historię kilkunastu par, ale i historie polskiego położnictwa. Zmiany, jakie zaszły od czasu, kiedy autorka sama trafiła na salę porodowa do dnia dzisiejszego są ogromne. Z białych "rzeźni" sale porodowe zmieniły się w przyjemne dla oka pokoiki, kobiety mają więcej praw (napic się wody, pojąć do WC),są lepiej traktowane, język się zmienił i oczywiście możliwość bycia na sali z partnerem. Cos, co nam wydaje się normalne, co się należy, naszym mamom i babciom może wydawać się lotem na księżyc. Do książki podeszłam emocjonalnie, cóż taki etap życia. To, co nie podobało mi się, to "przegadanych" parę rozdziałów, w których autorka opisywała swoją chorobę, szpitalne perypetie i poszukiwanie spokoju ducha. Bardzo podobały mi się życiowe mądrości cytowane przez babcie Jadzię. Kilka nawet zanotowałam. Spoiler Bardzo mocno dotknęła mnie historia kobiety, która przyszła rodzic i nie wiedziała, że to ciąża blizniacza. Położna przyniosła jej chłopca i dziewczynkę, ta popatrzyła na oboje i powiedziała, że dziewczynka zostanie bo już córkę w domu ma, a nie jest w stanie wychować trójki dzieci. A mąż? Męża nie było przy porodzie, nigdy najprawdopodobniej się nie dowiedział, że jedno jego dziecko zostało w dniu porodu pozbawione rodziny.